พะแพงหน้าร้อนผ่าว ละสายตากลับมามองแก้วเหล้าตรงหน้าเพื่อตั้งสติ ก่อนเหลือบขึ้นไปใหม่ก็เห็นว่าเขายังยืนอยู่ที่เดิม พร้อมจ้องเขม็งมาตาไม่กะพริบ
“มีอะไรเหรอแพง”
ม่อนเอ่ยถาม เธอละสายตามามองจังหวะนั้นใจเต้นแรงและกระตุกในคราวเดียวกันกังวลว่าเพื่อนจะเห็นเหมือนกับเธอจนพาลทำให้หมดสนุก ทว่าพอแหงนหน้าขึ้นมองใหม่กลับพบว่าเขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว
“เปล่า”
“หรือว่าแกอยากจะย้ายขึ้นไปชั้นสอง”
คนตัวเล็กขึงตาพร้อมแยกเขี้ยวใส่คนตรงหน้าราวกับกำลังตำหนิว่าอย่าหาเรื่อง หากแต่หล่อนไม่รู้อีโหน่อีเหน่จึงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
“ขึ้นไปทำไมล่ะ ขนไปขนมาลำบากจะตาย”
“แหม ถ้าอยากขึ้นก็ง่ายนิดเดียวนะแพง ไม่อย่างนั้นจะมีพนักงานเอาไว้ทำไม”
ก็ถูกของม่อนเธอเห็นด้วย หากแต่เป็นตอนทำงานที่ผับของเกียรติมีลูกค้าย้ายโต๊ะคืนหนึ่งตั้งหลายเคสก็ไม่เห็นมีใครบ่นอะไร เนื่องจากไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพียงแค่ลูกค้าโต๊ะดังกล่าวมีเด็กมาด้วยและโต๊ะ
