เช้าวันเสาร์
เจนยืนอยู่กลางห้องคอนโดเล็กๆ ของเธอ มือบางเท้าสะเอวขณะมองกองเสื้อผ้าที่วางเรียงรายอยู่บนเตียง เธอกำลังใช้ความคิดว่า ห้องนี้คงไม่ได้คืน เพราะพี่ชายเธอเป็นคนจ่ายค่าห้อง
เสียงกดกริ่งที่ประตูดังขึ้น ทำให้เจนละจากความคิดของตัวเอง เธอเดินไปเปิดประตูและพบเชษยืนอยู่พร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก ดวงตาคมกริบที่จับจ้องเธอทำให้เจนรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
“มาเปิดประตูช้าแบบนี้ เพราะเสียดายห้อง หรือเสียดายเวลาที่ไม่ได้อยู่กับฉัน?” เชษถามพลางเลิกคิ้วกวนๆ
“นายก็พูดไปเรื่อย” เจนตอบกลับ แต่ใบหน้าแดงระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้
เชษหัวเราะเบาๆ ก่อนเดินเข้ามาในห้อง ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ สายตาของเขาหยุดอยู่ที่กองกล่องและของใช้ที่ยังไม่ได้เก็บเข้าที่
“เธอเอาไปแต่เสื้อผ้าเรอะ อย่างอื่นไม่เก็บเหรอ?”
“อะไรล่ะ?”
“ก็พวกหนังสือ หรือของใช้นั่นไง” เชษพูดพลางพยักหน้าไปทางกองหนังสือที่วางอยู่
“ฉันคืนห้องไม่ได้ เดี
