Sunay
Hayatımın en zor ameliyatı olacaktı bu. Çünkü masada çok sevdiğim biri yatıyordu.
Sinemis’i ilk gördüğümde on iki, on üç yaşlarındaydı. Babası Ayhan amca bana burs verenlerden biriydi. Ben de onu ziyarete gitmiştim şirketine. O gün Sinemis ve ablası anne ve babalarının yanına gelmişlerdi. Ben odasının dışında Ayhan amcayı beklerken onlar çıkmıştı odadan. Sinemis şimdiki gibi göze çarpan bir duruşa sahipti ve hemen dikkatimi çekmişti. Odanın kapısında babasına sarıldı ve
“Akşam geç kalma babacım, söz verdin unutma” dedi. Babası da
“Unutur muyum Sinemis, tam vaktinde eveyim kızım” deyip onu alnından öptü ve gönderdi. Babamı yeni kaybetmiş sayılırdı o zamanlar. Babasıyla bakışmaları, iletişimler, yakınlıkları beni çok etkilemişti.
Sonra Ayhan amcanın öldüğünü duydum. Cenazesine
