Ablamı ve Sunay’ı ikna ettikten sonra nihayet Kayseri’ye doğru yola çıkabildim. Tek başıma gitme konusundaki ısrarlarımı sonunda kabul ettiler ve beni havaalanına bırakıp vedalaştılar. Saki her an ölecekmişim gibi davranmaları biraz sinir bozucu olsa da onlara tepki vermiyordum. Eğer gerçekten beynimdeki tümöre yenilip ölürsem onlarla geçirdiğim son günlerin kötü olmasını istemiyordum.
Uçak nihayet Kayseri’ye inince hemen toparlandım ve indim. Hızlıca çıkışa doğru yöneldiğimde beni bekleyen Turgut amcama koşup sarıldım
“Hoş geldin kızım” dedi kırık gülümsemesiyle
“Amcam bari sen yapma” dediğimde gözleri doldu. Yüzündeki endişeyi görebiliyordum ama bunun için bir şey yapamıyordum.
“Elimde değil kızım” derken gözyaşlarına boğuldu kocaman adam
“Neyse neyse, hadi eve gidelim amcam. Her
