ทาสรักเพลิงซาตาน

บทที่ 5.1 – สิ้นสุดความอดทน (เดือดดาล)

“บ้าเอ๊ย!” แดเนียลปานิตยสารวาบหวิวอันมีเรือนร่างของโรสรินเป็นนางแบบเรียกแขกโชว์หราอยู่บนปกเคลือบเงามันวาว สายตาคู่คมดุดันขั้นสุด หน้าอกกว้างสะท้านขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ อัตราการเต้นของชีพจรรัวกระหน่ำเพราะความโกรธ สองมือกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นน่ากลัว ริมฝีปากหยักกัดเม้มจนได้กลิ่นคาวของเลือด รสชาติขมปร่าไม่อาจดับความเดือดดาลที่กำลังพลุกพล่านอยู่ภายในใจได้ หล่อนกล้าดีอย่างไรเอาเรือนร่างที่เขาปรารถนาไปโชว์ให้คนอื่นดู

“ทำยังไงก็ได้ให้ไอ้หนังสือบ้าๆ พวกนี้หมดแผงให้เร็วที่สุด!”

“ครับนาย” ชายชุดดำโค้งศีรษะพร้อมรับคำอย่างขมักเขม้น

ภาพวิวทัศน์ของตึกสูงระย้าสะท้อนเงากระจกเรือนใสไม่ได้ช่วยให้อารมณ์โทสะหายร้อนรุ่มได้เลย แดเนียลทุบกำปั้นระบายความโกรธลงบนโต๊ะทำงานไม่ยั้ง นัยน์ตาวาวโรจน์ดุจหมาป่าร้ายกระหายเลือด เรือนร่างอ้อนแอ้นของโรสรินที่เด่นหราอยู่บนปกทำให้เขาคุ้มคลั่งจนไม่เป็นตัวของตัวเอง

“อ๊าค!” เสียงเข้มคำรามลั่นห้อง!

หลังจากได้รับข่าวจากจีจี้ว่านิตยสารที่เธอพลาดพลั้งไปถ่ายแบบให้นั้นหมดแผงภายในวันแรกที่วางจำหน่าย หญิงสาวโล่งอกที่จะไม่มีรูปภาพสยิวของตัวเองโชว์หราตามหน้าร้านต่างๆ แต่กระนั้นก็แอบกังวลว่าคนที่ซื้อนิตยสารเล่มนั้นไปจะมีคนรู้จักแอบแฝงอยู่ด้วยหรือเปล่า เธอไม่อยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้าน กลัวถูกมองว่าขายเรือนร่างแลกเม็ดเงิน

“ช่างมันโรส แค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

เสียงหวานปลอบใจตัวเองผ่านกระจกเงาในห้องน้ำหญิงของห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ใครจะคิดในแง่บวกหรือลบก็ช่างปะไร ขอเพียงบิดาของเธอไม่รับรู้เรื่องนี้ก็พอ

เพราะท่านเป็นคนเดียวที่เธอห่วงความรู้สึกมากที่สุด

วันนี้ร้านอาหารญี่ปุ่นมีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ คงเพราะอานุภาพของสิ้นเดือนซึ่งเป็นวันเงินออกกระมัง ผู้คนวัยทำงานจึงพาพ่อแม่มาทานข้าวเป็นครอบครัว หรือไม่ก็มากันเป็นคู่รักกระหนุงกระหนิง โรสรินในฐานะเด็กเสิร์ฟจึงค่อนข้างเหนื่อยเป็นพิเศษ แต่กระนั้นใบหน้าสวยหวานก็มีรอยยิ้มพิมพ์ใจแจกจ่ายให้ลูกค้าพร้อมด้วยบริการชั้นเลิศเสมอ ผู้จัดการร้านจึงเอ็นดูเธอและมักให้คะแนนในการทำงานของเธอดีกว่าใครๆ

ร่างบางจึงตกเป็นเป้าสายตาของพวกอิจฉาริษยา

“น้องโรสนี่ดีจังเลยเนอะ มาทำงานไม่กี่เดือนก็ได้หน้าได้ตากับพี่ผู้จัดการละ” น้ำเสียงกระแหนะกระแหนกล่าวขึ้น

โรสรินชะงักไป ฝืนยิ้มทั้งๆ ที่ใจไม่อยากเสวนาด้วย

“ไม่หรอกค่ะพี่ โรสยังใหม่อยู่ ยังมีข้อต้องปรับปรุงและเรียนรู้งานจากพี่ๆ อีกเยอะเลยค่ะ” เธอพยายามพูดในทางตรงกันข้ามเพราะไม่อยากมีปัญหาตามมาทีหลัง แต่สำหรับคนที่ต้องการหาเรื่องจึงไม่คิดหยุดเพียงเท่านี้

“ถ่อมตัวจังเลยค่ะ พวกพี่ต่างหากที่ต้องถามเคล็ดลับมัดใจผู้ชาย อุ๊ย! มัดใจผู้จัดการกับน้องโรส” แสร้งพูดผิดแล้วยกมือป้องปากประหนึ่งเป็นตัวร้ายในละครหลังข่าว โรสรินหน้าซีด เธอรู้อยู่เต็มอกว่าไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของบรรดาเพื่อนร่วมงานด้วยกัน

“ร้านจะปิดแล้วไม่กลับบ้านกลับช่องกันหรือไง หรือจะอยู่นอนเฝ้า?” น้ำเสียงเข้มๆ ของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นใหญ่ที่สุดภายในร้านกล่าวขึ้น

“ผู้จัดการ” เหล่าบรรดาจอมหาเรื่องหน้าสลดกันเป็นแถบ

“ลาล่ะค่ะ” พวกหล่อนรีบวิ่งออกจากร้านแทบไม่ทัน

โรสรินเป่าปากโล่งอก

“ทีหลังก็หัดตอบโต้บ้างสิโรส” ผู้จัดการร้านที่อายุมากว่าเธอหลายปีถอนหายใจพลางสั่งสอน

ในสายตาเขามองร่างบางเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง แต่แม่พวกนั้นชอบคิดว่าเขาจะกินหญ้าอ่อนอยู่เรื่อย

“โรสไม่อยากมีปัญหาค่ะ อะไรยอมได้ก็ยอมเรื่องจะได้ไม่เกิด” เมื่อครั้งมารดายังมีชีวิตอยู่ ท่านมักสอนให้เธอเป็นฝ่ายยอมเพื่อยุติปัญหาทั้งหมด หากไม่เหนือบ่ากว่าแรงโรสรินก็เลือกที่จะหลีกเลี่ยงพวกคนพาล อาจดูอ่อนแอในสายตาผู้อื่น แต่ถ้าทำแล้วสบายใจ ใช้ชีวิตง่ายขึ้นมันก็คุ้มแล้วสำหรับคนหาเช้ากินค่ำอย่างเธอ

“เฮ้อ เอาเถอะ เป็นคนดีมันก็จะเหนื่อยหน่อยนะ แถมยังสวยอีกต่างหาก” พูดแล้วก็หลุดขำ คนถูกชมว่าสวยหน้าแดงระเรื่อ

“โรสกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ร่างบางยกมือไหว้ก่อนเดินออกจากร้านไป ป่านนี้วินมอเตอร์ไซค์ที่จ้างไว้คงจะมารอรับแล้ว

เมื่อมาถึงลานจอดรถเธอจึงกวาดตามองไปรอบๆ บริเวณ

“พี่ตุ๊กคะ” เสียงหวานตะโกนเรียกสาวใหญ่ที่ตอนเช้าทำหน้าที่ขายหมูปิ้ง พอตกบ่ายก็สวมเสื้อวินตระเวนรับลูกค้าเพื่อหารายได้พิเศษจุนเจือครอบครัว

“รอนานไหมคะ?”

“ไม่เลย พี่เพิ่งมาถึงได้สักพักนี่เอง”

ตุ๊กบอกแล้วยื่นหมวกกันน็อคส่งให้เธอ

“แวะซื้ออะไรไหม พี่จะได้เลี้ยวเข้าตลาดให้”

“ก็ดีค่ะ วันก่อนเห็นพ่อบ่นอยากกินน้ำเต้าหู้”

ว่าแล้วก็นึกถึงบิดา

ร้านขายน้ำเต้าหู้เจ้าโปรดยังคงมีลูกค้าเยอะทุกครั้งที่แวะเวียน รอคิวไม่นานเธอก็ได้น้ำเต้าหู้ใส่เครื่องสองถุงกลับไปทานกับพิภพที่บ้าน จังหวะที่เท้าเล็กหมุนตัวจะเดินกลับไปยังทางเดิมนั้น หัวใจดวงน้อยหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม

“คุณ!” วงหน้าคมคายที่เธอไม่เคยลืมแม้วินาทีเดียวปรากฏอยู่ตรงเบื้องหน้า

“ไง ไม่เจอกันนานเลยนะ”

นานของเขาแต่ไม่นานสำหรับเธอ

“คุยกันหน่อยไหม?”

น้ำเสียงนิ่งๆ แต่แฝงความดุดันเต็มเปี่ยม