บทที่ 4.3 – สถานการณ์บีบบังคับ (จำยอม) (จบตอน)

1052 Words

“น่าเกลียดตรงไหนคะคุณน้อง ถ่ายแบบนะคะไม่ได้มานั่งวิปัสสนาจะได้นุ่งห่มมิดชิดถึงคอหอย” จีจี้เริ่มหงุดหงิด พานมองว่าโรสรินเรื่องมากโดยใช่เหตุ เสียเวลากองถ่ายต้องมาหยุดชะงักเพื่อรอหล่อนคนเดียว มันใช่เรื่องไหมเนี่ย “โรสไม่ถ่ายแล้วได้ไหมคะ” “คุณน้องรับเงินค่าตัวไปแล้วครึ่งหนึ่งนะคะ แล้วอีกอย่าง พี่ช่วยคุณน้องให้ได้งานทั้งๆ ที่ยังเป็นมือใหม่หัดเดิน จะไปหาคนใจป้ำให้ราคาครึ่งแสนไม่มีแล้วนะคะ” จีจี้ทวงบุญคุณ โรสรินคิดหนัก เธอรับเงินค่าตัวมาแล้วครึ่งหนึ่งก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ เป็นไงเป็นกัน ก้มหน้าก้มตาทำงานไป คิดเสียว่าครั้งเดียว เพราะถ้ามีถ่ายแบบในลักษณะล่อแหลมแบบนี้อีกเธอไม่หวนกลับมาทำแน่ “ตกลงจะเอายังไงคะ เห็นไหมเนี่ยว่าทีมงานเขารอคำตอบจากคุณน้องอยู่คนเดียว” จีจี้ปรายตามองเหล่าทีมงานที่เริ่มแสดงออกทางสีหน้าว่าไม่พอใจ “ถ่ายค่ะพี่” ยืนจ้องเธอราวจะกินเลือดกินเนื้อซะขนาดนี้ใครมันจะกล้าปฏิเสธล่ะ “ไปค่ะ เข้าเซ็ต” ดันร่างบอบบางเข้าเซ็ตที่จัดไว้สำหรับงานนี้โดยเฉพาะ “ขอท่านี้ครับ ดีมาก ดีครับ จือปากนิดๆ โอเค เยี่ยม!” ตากล้องชมเปราะหลังโรสรินยอมทำท่าทางตามที่จีจี้โค๊ชอัพอยู่หลังกล้อง เธอพยายามซ่อนความเขินอายไว้ข้างใน ภาพที่ได้จึงมีเพียงหญิงสาวสุดเซ็กซี่ในชุดบิกินี่สีหวานเท่านั้น “ดีมากค่ะคุณน้อง เห็นไหม ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถเลย” จีจี้ปรบมือให้โรสรินเป็นการใหญ่ “ถ้านิตยสารเล่มนี้วางแผงออกไป โรส…” สีหน้าเป็นกังวล เกิดคนรู้จักไปพบเห็นเข้าจะมองเธอว่าขายเรือนร่างหรือเปล่านะ “วางแผงออกไปรับรองว่าคุณน้องจะดังแล้วมีงานติดต่อเข้ามาไม่ขาดสายเชียวล่ะค่ะ สนใจรับคุณพี่จีจี้เป็นผู้จัดการส่วนตัวไหมคะ” จีจี้มองเห็นอนาคตอันสดใสของร่างบาง ใบหน้าสวยไร้ศัลยกรรมรวมถึงหุ่นสวรรค์สร้างแบบนี้ดันให้เกิดได้ไม่ยาก “ไม่ค่ะพี่ โรสคงถ่ายงานนี้แค่งานเดียวค่ะ ไม่เอาแล้ว” แก้มนวลแดงระเรื่อ ทั้งอายและสมเพชตัวเองในเวลาเดียวกัน ใครจะเห็นก็คงห้ามไม่ได้ แต่คนเดียวที่เธอจะต้องปิดให้มิดเลยก็คือบิดาที่เคารพรัก เธอจะให้ท่านเห็นนิตยสารวาบหวิวเล่มนี้ไม่ได้เด็ดขาด! “น้องโรสจะกลับบ้านแล้วหรือจ๊ะ” โชครีบเข้ามาทักหลังเห็นโรสรินเดินออกจากห้องรับรอง พร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ขายาว “ค่ะพี่” “ให้พี่ไปส่งไหม” สายตากรุ้มกริ่มมองจ้อง “ไม่ดีกว่าค่ะ โรสเกรงใจ” เกรงใจก็ส่วนหนึ่ง แต่เธอกลัวเขามากกว่า “แหมๆ พี่โชค ไม่ค่อยเลยนะคะ” จีจี้และพวกรุมแซว ส่งเสียงวี๊ดว๊ายตามประสา “อย่างน้องโรสเขาสายขาว ไม่สนใจพวกหัวงูอย่างคุณพี่หรอกค่า” ความจริงจีจี้เองก็ไม่ค่อยชอบที่โชคมักกะลิ้มกะเหลี่ยใส่นางแบบที่ตนหามา โรสรินไม่ใช่คนแรกที่ชายหนุ่มแสดงพฤติกรรมหิวกระหายใส่ “ปากมาก!” โชคหันไปขึงตาใส่ ก่อนหันมายิ้มหวานให้สาวน้อย “แต่นี่ก็เย็นแล้วนะครับ ช่วงเวลาแบบนี้รถติดนักเชียว กว่าจะถึงบ้านพี่ว่ามันจะมืดค่ำเอาซะก่อน เบียดเสียดบนรถเมลล์ระวังจะไม่สบายเอาน้า” เขยิบเข้าใกล้ร่างบางมากขึ้น แอบสูดดมกลิ่นหอมจากเรือนกายเย้ายวน “นั่งรถพี่สบายๆ แอร์เย็นฉ่ำไม่ต้องไปเบียดกับใคร เอาไหมครับ” โชคมีความเชื่อว่าผู้หญิงมักชอบความสบายและความหรูหรา ซึ่งช่างภาพมือทองมีชื่อเสียงอย่างเขาก็พร้อมเปย์พวกหล่อนเสมอ “ขอบคุณในความหวังดีนะคะ แต่โรสกลับเองได้จริงๆ ค่ะ ขอตัวนะคะ” ทว่าทฤษฏีเหล่านั้นใช้ไม่ได้กับผู้หญิงอย่างโรสริน เธอไม่ใช่คนเห็นแก่เงินหรือวัตถุล่อใจ “สวัสดีค่ะพี่ๆ” หญิงสาวยกมือไหว้ทีมงานทุกคนอย่างนอบน้อม รีบจ้ำอ้าวออกจากตัวอาคารเพราะเกรงว่าช่างภาพจอมหื่นจะตามมา “พี่เหม มาได้ไงคะเนี่ย” เสียงหวานตกใจที่เห็นเหมราชจอดรถเครื่องอยู่ตรงหน้าทางเข้าบริษัทฯ “พี่ต้องถามโรสมากกว่าว่ามาทำอะไรที่นี่” น้ำเสียงของเหมราชแข็งกร้าว “ไอ้ปัทเพื่อนพี่มันเคยทำงานอยู่ที่นี่ มันบอกว่าที่นี่เป็นโมถ่ายชุดวาบหวิว มันเห็นโรสลงรถมากับผู้ชายคนหนึ่งแล้วเดินหายเข้าไปในนั้น” ผู้ชายที่เหมราชกล่าวคงหนีไม่พ้นจีจี้กระมัง “โรสมาทำอะไร” แววตาเหมราชตั้งความหวัง ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาคิดเลย “โรส เอ่อ โรส” “ตอบพี่มา โรสคงไม่ได้…” ร่างบางพยักหน้าช้าๆ เหมราชเสยผมหงุดหงิดทันที “ปกติโรสหวงเนื้อหวงตัวอย่างกับอะไร แล้วทำไมถึงกล้ามาทำอะไรแบบนี้” “พี่เหม โรสจำเป็น” เสียงหวานเริ่มสั่นคลอ รู้สึกผิดที่คิดไม่ถ้วนถี่แต่ก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว “โรสต้องหาเงินไปประนอมหนี้บ้านกับธนาคาร โรสจำเป็นจริงๆ” เหมราชพ่นลมหายใจยาวเหยียด “สัญญากับพี่ว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย” เขากลัวว่าโรสรินจะกลับมาถ่ายอะไรบ้าๆ แบบนี้อีก “โรสสัญญา” เป็นการให้คำมั่นสัญญากับตัวเองมากกว่า “ว่าแต่พี่เหมหายดีแล้วเหรอคะ?” เธอถามอย่างเป็นห่วง แม้จะออกจากโรงพยาบาลได้อาทิตย์กว่าแล้ว แต่นิพนธ์ก็ยังใจดีให้เหมราชหยุดพักผ่อนต่อ “พี่หายแล้ว” เหมราชแย้มรอยยิ้มยามรู้ว่าเธอห่วยใย “กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” เขายื่นหมวกกันน๊อคส่งให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” อย่างน้อยกลับกับเหมราชก็ยังดีกว่ากลับกับตากล้องจอมหื่นคนนั้น!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more