“ไอ้เวรนั่นโทร. มา” เขาบอกเสียงเย็น
“พี่เหม” สาวเจ้าพึมพำ “ว๊าย!” ร้องเสียงหลงเมื่อแดเนียลกระโดดขึ้นเตียงด้วยท่าทีคุกคาม
“คุณ”
สายตาของเขาช่างน่ากลัวเหลือเกิน
“เป็นอะไรกับมัน” คำถามคาดคั้น
“ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
เธอยอมรับว่ากลัวเขา ความอ่อนโยนเมื่อครู่หายไปหมดสิ้น เหลือเพียงซาตานร้ายที่พร้อมฆ่าเธอได้ทุกเมื่อ
“ถ้าไม่ได้เป็นแล้วมันจะโทร. มาหาเธอทำไม”
“คนรู้จักกันโทร. หากันผิดตรงไหนไม่ทราบ?”
โรสรินเชิดหน้าย้อนถาม
“พี่เหมกับฉันสนิทกันก่อนที่ฉันจะเจอคุณด้วยซ้ำ”
ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปแบบนั้น
“งั้นเหรอ?” แดเนียลแสยะยิ้ม กล้าพูดเต็มปากเต็มคำว่าสนิทกับชายอื่นมากกว่าเขา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าไม่กี่ชั่วโมงหล่อนยังแอ่นหน้าแอ่นหลังให้เติมเต็ม
“ถ้าสนิทจริงก็ต้องแชร์กันได้ทุกเรื่อง” ถ้อยคำแฝงเลศนัยบางอย่าง โรสรินเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย
“รับสายมัน” เขายื่นมือถือส่งให้เธอ “เดี๋ยวนี้!” กดดันด้วย
