บทที่ 3.1 - ปะทะอารมณ์ (ผู้ชายป่าเถื่อน)

1011 Words

ใบหน้าหวานซีดเผือดเมื่อเห็นคนร้ายกาจปรากฏอยู่เบื้องหน้า แววตาของเขาดุดันยิ่งกว่าคืนนั้นเป็นไหนๆ เหมือนคนกำลังโกรธจนไม่สามารถลดระดับแรงโทสะให้อยู่ในอุณหภูมิที่ต่ำลงได้ “หรือคนอย่างมันมีสิทธิ์ต่อยหน้าฉันได้ฝ่ายเดียว แบบนั้นใช่ไหม?” แดเนียลหรี่ตาถามอย่างเอาเรื่อง “ท่านครับ ผมว่าท่าน…” “อย่ายุ่ง!” หนุ่มลูกครึ่งตวัดตามองค้อน “ออกไปรอข้างนอก” เสียงเข้มออกคำสั่ง “ท่าน…” “ฉันบอกให้ออกไป!” แดเนียลใช้สายตาดุดันคุกคามอดีตลูกน้อง นิพนธ์จำต้องยอมทำตาม “บอสคะ” โรสรินพยายามร้องเรียก ประตูห้องถูกปิดจากฝีมือของคนที่อยู่ด้านนอก แดเนียลกระตุกยิ้มหลังกำจัดก้างขวางคอสำเร็จ “คุณทำร้ายพี่เหมทำไม?” “มันทำฉันก่อน” หนุ่มใหญ่เบ้ปาก หางตาชำเลืองมองคนน่าสมเพชที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผู้ป่วย “ใครที่มันทำฉันเจ็บ มันต้องเจ็บยิ่งกว่า!” น้ำเสียงของเขาไร้ความปราณี เปรียบดั่งซาตานร้ายที่ไม่สนว่าใครจะเดือดร้อนต่อการกระทำของตัวเอง “ป่าเถื่อน! นี่หรือวิถีของลูกผู้ชาย ถ้าแน่จริงก็สู้กันตัวต่อตัวสิ ทำแบบนี้มันเข้าข่ายหมาหมู่ชัดๆ” “โรสริน เธอกล้าเปรียบฉันเป็นหมาเชียวหรือ” แดเนียลตวาดกร้าว “ใช่” สาวเจ้าไม่เกรงกลัว ตัวตกเป็นรองแต่ก็ยังกล้างัดข้อกับเขา “ฉันจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกาย ตำรวจจะต้องลากคอคุณกับพวกเข้าคุก!” วาจาไร้เดียงสาชวนน่าขันเสียจริง หล่อนไม่รู้หรือว่ากำลังพูดอยู่กับใคร อำนาจเงินตราที่เขามีสามารถบันดาลผิดเป็นถูกได้เสมอ “ก็เอาซี้! ฉันเองก็อยากลองไปนอนเอกเขนกอยู่ในคุกสักคืนสองคืนดูเหมือนกัน แต่ว่า…” หนุ่มใหญ่สาวเท้าไล่ต้อนแม่กวางน้อยจอมพยศ “ไหนๆ ก็จะแจ้งความจับฉันแล้ว งั้นก็ช่วยแจ้งอีกข้อหาด้วยแล้วกัน” “ข้อหาอะไร?” หล่อนตวัดเสียงถาม “ข่มขืนกระทำชำเราผู้หญิงปากดียังไงล่ะ!” พูดจบก็ซุกไซ้ใบหน้ากระหน่ำซอกคอเล็กอย่างบ้าคลั่ง โรสรินดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง “ปล่อยนะ ช่วยด้วย! ปล่อยเดี๋ยวนี้!” นิพนธ์ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือก็ทนไม่ไหว ฝ่าฝืนคำสั่งเข้ามาช่วยหญิงสาวให้รอดพ้นจากกรงเล็บเสือ “อย่าครับท่าน ผมขอร้อง อย่าทำอะไรเธอ” ร่างสูงใหญ่ช่วยผลักคนบ้าเลือดออกห่างจากหญิงสาว “บอสช่วยโรสด้วย” โรสรินน้ำตานองหน้า เหตุการณ์เมื่อครู่ข่มขวัญหล่อนแตกกระเจิง ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจยิ่งกว่าผีห่าซาตาน ร่างของเหมราชยังนอนเจ็บไม่ได้สติอยู่แท้ๆ แต่เขากลับกล้าล่วงเกินเธอ มันเลือดเย็นเกินไปแล้ว “แกอย่ายุ่ง!” แดเนียลพยายามข่มอารมณ์ที่ร้อนดั่งไฟ ถ้าไม่ติดว่านิพนธ์คือลูกน้องคนสนิทที่เขาเคยเมตตาล่ะก็ งานนี้ได้มีคนตายคาตีนแน่! “ผมต้องยุ่งครับท่าน โรสรินเป็นเด็กดี ผมไม่อยากให้ท่านทำแบบนี้กับเธอ” นิพนธ์เองก็มีลูกสาว หากมีใครมาทำร้ายแก้วตาดวงใจของตนแบบนี้ ตนก็รับไม่ได้เช่นกัน “แกกำลังจะบอกว่าฉันเลวจนไม่คู่ควรที่จะได้ตัวยัยเด็กนี่ว่างั้น?” แดเนียลกัดฟันถาม “ผมเพียงแต่ขอร้องท่าน” นิพนธ์กล่าวเสียงอ่อนลง เขารู้ว่าแดเนียลกำลังหลงใหลในรูปโฉมของโรสริน ดอกกุหลาบแรกแย้มแสนงดงาม ในฐานะผู้ชายด้วยกันพอจะมองออกว่าอีกฝ่ายมีใจให้ไม่น้อย เพียงแต่วิธีการที่เลือกใช้นั้นป่าเถื่อนเกินกว่าจะให้ทนนิ่งเฉยอยู่ได้ “เมื่อก่อนแกไม่เคยปฏิเสธฉัน ไม่ว่าเรื่องอะไรแกทำเพื่อฉันได้ทุกอย่าง แต่มาวันนี้แกกลับ…” แดเนียลพูดได้แค่นั้นก็เลื่อนสายตาเพชรฆาตมองร่างบาง คนตัวเล็กสั่นงกราวกับลูกแมวที่กำลังหวาดกลัวพายุร้าย “เอาเถอะ ในเมื่อกล้าขอฉันก็กล้าให้” นิพนธ์ยกมือไหว้บุคคลที่ตนรักและเคารพเสมอมา “แต่จะบอกอะไรไว้อย่าง” แดเนียลเคลื่อนกายเข้ามาใกล้คนทั้งสอง เรียวปากหยักแสยะยิ้มร้ายกาจ “ยิ่งแสนดีมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องทำให้แปดเปื้อนมากเท่านั้น!” หลังจากแดเนียลกลับออกไปแล้ว โรสรินก็แทบไร้เรี่ยวแรงในการทรงตัว “ไหวไหม?” นิพนธ์พยุงร่างบางไปนั่งที่โซฟา “ไหวค่ะ” ปากบอกไหว แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นช่างสั่นพร่าเหลือเกิน “บอสคะ ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นอะไรกับบอสหรือคะ ทำไมบอสต้องกลัวเขาด้วย” จากเหตุการณ์เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่านิพนธ์ดูหวาดกลัว ซึ่งนิพนธ์ที่หล่อนรู้จักคือเจ้านายผู้ดุดันและเด็ดขาดต่อทุกสิ่ง ไม่หวั่นเกรงอำนาจใดๆ “เขาเป็นเจ้านายเก่าของฉันเอง เป็นผู้มีพระคุณต่อฉัน” นิพนธ์ยอมสารภาพในที่สุด “เจ้านาย หมายความว่าบอสเคยทำงานกับเขาหรือคะ” “อืม” “ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าตอนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว แต่ทำไมบอสถึงดูเกรงอกเกรงใจ ดูหวาดหวั่นทั้งๆ ที่เขาเป็นแค่อดีตเจ้านาย” โรสรินไม่เข้าใจ “มันไม่ใช่แค่นั้นโรส คุณแดเนียลคือคนที่ให้ชีวิตใหม่กับฉัน ถ้าไม่มีเขาในวันนั้น ฉันก็คงไม่มีวันนี้” นิพนธ์ไม่เคยลืมบุญคุณและความเมตตาที่อีกฝ่ายมอบให้ “แสดงว่าคืนนั้นบอสตั้งใจส่งโรสไปบำเรอเขา” แววตาคนพูดเจ็บช้ำ “ฉันขอโทษ” ซึ่งคนทำผิดก็ไม่คิดแก้ตัวใดๆ “ตอนนั้นฉันแค่กลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน ถ้าเกิดท่านไม่พอใจขึ้นมา ร้านของฉันอาจจะถูกสั่งปิดเอาได้” คนที่เพิ่งสร้างเนื้อสร้างตัวจนมีฐานะมั่นคงย่อมไม่ต้องการให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับตัว เพราะเขามีครอบครัวต้องดูแล “ไม่เป็นไรค่ะ โรสเข้าใจ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more