“Çek o iğrenç ellerini üzerimden. Senden nefret ediyorum. Hepinizden nefret ediyorum.” Sesim oldukça acınası çıkmıştı, tıpkı bulunduğum durum gibi. Acizliğimi kabul eden gözyaşlarım inci gibi sıra sıra dökülmeye başladığında Efsanenin hiç beklemediğim bir şekilde donup kaldığını gördüm. Ne yani ömründe hiç mi ağlayan bir kız görmemişti.
“Patron.” Miran onun hiçbir tepki vermediğini görünce bir daha seslendi.
“Patron.”
Bu defa ki daha yüksek ve bir uyarıcı tonundaydı. Efsane önce gözlerini benden ayırdı ardından bedeni kalktı üzerimden. Anında cenin pozisyonu alarak küçüldüm ve onlara aldırmadan gözlerimi kapatarak sessizce ağlamaya devam ettim. Eğer yok olabilmek mümkün olsaydı şu küçük ve gereksiz bedenimi dünya üzerinden silmek isterdim. Bu kötü rüyadan uyanmak istiyordum, dayanamıy
