“ไอ้ห่ารัล มึงเป็นเหี้ยอะไรนั่งยุกยิกอยู่ได้” ภีมกระแทกเสียงใส่เพื่อนด้วยความหงุดหงิด หลังเห็นเพื่อนนั่งขยับตัวไปมาบนโซฟาไม่หยุด
“แม่งร้อนฉิบหาย” อรัลพูดน้ำเสียงแหบพร่าดวงตาหลุบต่ำอย่างคนพยายามกดอาการร้อนรุ่มแปลก ๆ กับความต้องการทางร่างกายที่เริ่มจะควบคุมไม่อยู่
“ร้อนเหี้ยอะไรของมึง แอร์เย็นขนาดนี้ ถ้าหนาวกว่านี้กูว่าต้องหาเสื้อกันหนาวมาใส่แล้วไหมไอ้สัส” ภีมประชด แต่แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นเหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นตามไรผมกับใบหน้าและลำคอที่เริ่มขึ้นสีแดง
“มึงโอเคไหมวะ หน้ามึงแดงฉิบหาย เหงื่อออก มือมึงก็สั่นด้วย” เก้าหันมามองอรัลทันที สายตาเริ่มระแวงขณะที่มองสำรวจร่างกายเพื่อน
“...” อรัลไม่ตอบ มือสองข้างกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น คิ้วเข้มขมวดแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันราวกับฝืนกลืนอะไรบางอย่างลงคอ
“เหี้ย!! หรือมึงโดนยา??” ภีมพูดโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจใบหน้าเริ่มตึงเครียด
“ยาเหี้ยอะไร??” เก้าถา
