“เซ นั่นใช่พี่อรัลไหม” น้ำหอมหรี่ตาเพ่งมองผู้ชายคุ้นหน้า ท่าทางนิ่งขรึมที่ยืนพิงเสาอยู่ใต้อาคาร ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้เซริแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางนั้นอย่างไม่แน่ใจ เซริเหลือบตาขึ้นมองตามก่อนจะตอบเรียบ ๆ แต่มั่นใจ
“ใช่” แม้จะเห็นเพียงด้านข้างหรือแม้แต่เงาเธอก็ยังจำเขาได้ขึ้นใจ
“นี่อย่าบอกนะว่าเขามายืนรอเซน่ะ” น้ำหอมตาโตน้ำเสียงที่พูดออกมาเจือความอยากรู้อยากเห็นได้ชัด
“เซไม่รู้” เซริถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แน่วแน่
“แต่เซว่าเราไปทางอื่นกันดีกว่า เซไม่อยากเจอเขา” พูดจบเซริก็ดึงแขนของน้ำหอมเดินเลี่ยงไปทางอื่น เธอยังไม่อยากพบ อยากเจอ หรือแม้แต่อยากเห็นหน้าเขา
“แล้วถ้าพี่อรัลมารอแบบนี้ทุกวัน แกจะทำยังไง” น้ำหอมถามขณะเดินข้างกันมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“...” เซริเงียบแต่สีหน้าเธอเต็มไปด้วยความลังเล สับสน ปนเศร้า คิดหาหนทางว่าจะหลีกเลี่ยงเขายังไงดีก่อนจะเอ่ยออกมาเสียง
