เซริเดินเข้าบ้านด้วยรอยยิ้มกว้างใบหน้าดูสดใสราวกับคนที่ปลดภาระหนักจากอกไปแล้ว กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาจากห้องครัวเรียกให้เธอเดินตามไปโดยอัตโนมัติ พอเห็นแผ่นหลังของคนที่คิดถึงที่สุดก็รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังแน่น
“อุ๊ย!! มาได้ยังไง จะมาทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อน” แม่ของเซริสะดุ้งตกใจแต่ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้างด้วยความดีใจทันทีที่รู้ว่าใครมา
“เซอร์ไพรส์ไงคะ ถ้าโทรบอกก่อนก็ไม่ใช่เซอร์ไพรส์นะสิ” เซริยิ้มทะเล้นแววตาเต็มไปด้วยความสุข
“จ้ะ”
“หนูคิดถึงแม่ที่สุดเลย”
“แม่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน” แม่ของเซริยกมือขึ้นลูบผมลูกสาวเบา ๆ ด้วยความรักและห่วงใย ไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหนในสายตาแม่ก็ยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ คนเดิมเสมอ
“แล้วพ่อไปไหนคะเนี่ย”
“ยังไม่กลับเลยลูก ว่าแต่เหนื่อยไหม??”
“นิดหน่อยค่ะ แต่ดีใจมากกว่าที่ได้กลับบ้าน” เซริเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“งั้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเลย แม่ทำข
