ตั้งแต่ขับรถออกจากห้างจนกระทั่งมาถึงคอนโด อรัลเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จาทำให้บรรยากาศอึดอัดจนเธอแทบหายใจไม่ออก กระทั่งเปิดประตูเข้ามาในห้องเซริก็ทนความอึดอัดไม่ไหวหันหน้ามาเผชิญกับเขา
“พี่รัล โกรธเหรอคะ??”
อรัลไม่ตอบเขาแค่เหลือบมองเธอนิดหนึ่งก่อนจะเดินเลี่ยงไปนั่งที่โซฟา ทำให้เซริต้องเดินตามไปนั่งลงที่โซฟาข้าง ๆ เขา
“ขอโทษนะคะ ที่เซไปห้างโดยไม่ได้บอกพี่”
อรัลยังคงนั่งนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยจนเธออ่านไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ตอนนี้ ดวงตาคมของเขาจ้องเธอเหมือนกำลังประเมินคำพูดว่า เธอสำนึกจริงหรือแค่พูดให้ผ่าน ๆ ไป
“ฉันไม่ได้โกรธที่เธอไปเดินห้างกับเพื่อน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นช้า ๆ ในที่สุด
“แต่ไม่ชอบที่เธอเลือกจะปิดบังฉัน”
“เซไม่ได้ตั้งใจจะปิดพี่ เซแค่กลัวพี่จะไม่ให้ไป” เซริเม้มปากแน่นก้มหน้าลงอย่างสำนึก เธอรู้ว่าตัวเองผิด
“ถ้าเธอบอก แล้วฉันไม่ให้ไปล่ะ” เขาถามกลับมองเธอไม่ละอย่างไม่ละสายตาไปไหน เ
