บทที่3 เพื่อน?
1042 Words
บทที่3
เพื่อน?
เมื่อจบเกมวันวานเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ปลดหูฟังออกแล้วนวดมือเบา ๆ หลังจากผ่านเกมสุดตึงที่เธอถูกคุมเกมโดยซัพพอร์ตคนใหม่ถึงแม้จะแอบเกร็งและเครียดไปบ้างเพราะเขาคอยสอนจังหวะการเล่นอยู่ตลอดแต่ก็ต้องยอมรับว่ามันสนุกกว่าที่คิด
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนจากเฟซบุ๊คดังขึ้นวันวานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพอเห็นรูปและชื่อของคนที่ส่งข้อความมาเธอก็รีบกดเข้าไปดูทันที
(เล่นดีขึ้นนะ)
“โค้ชดีมั้งคะ”
(ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้น)
ระหว่างที่เขาพิมพ์ข้อความมาหาเธอ มือของเธอก็กดเข้าไปดูเฟซบุ๊คเขาเพื่อค้นหาส่องดูรูปแต่เขาไม่อัปเดตอะไรมานานแล้วรูปโปรไฟล์ก็ไม่ชัด จนเธอคิดในใจว่าเขาเป็นใครทำไมถึงได้ดูลึกลับนัก
“ขอบคุณมากนะคะที่มาแบกแต่คงต้องฝึกอีกเยอะ” เธอกำลังลังเลว่าจะพูดอะไรต่อไม่รู้ว่าจะชวนเขาคุยอะไรดี
(ให้ผมสอนได้นะผมเมนแครี่เลย)
วันวานชะงักไปเล็กน้อยหัวใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลนี่เธอกำลังถูกเขาจีบอยู่หรือเปล่าหรือเธอคิดไปเอง
ทั้งสองคุยกันจนดึกดื่นตลอดการคุยกันรอยยิ้มของวันวานไม่หายไปจากใบหน้าเลย การสนทนาเริ่มพูดคุยจากเรื่องเกม เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ หรือแม้แต่เรื่องฮา ๆ ในชีวิตประจำวันของเขากับเธอ
(เธอจะนอนยังผมเริ่มง่วงแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า)
“อืม ๆ ง่วงแล้วค่ะ งั้นนอนกันเถอะ”
เธอพิมพ์กลับไปแต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นอิโมจิแมวตาโตยิ้มหวานดวงตาเป็นรูปหัวใจส่งกลับมา คืนนี้เลยกลายเป็นคืนที่เธอหลับฝันดีอีกคืนไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไรกันแน่
วันต่อมาวันวานตื่นขึ้นมาในตอนเช้า หลังจากที่เมื่อคืนคุยกับเขาจนดึกเธอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ถามชื่อเขาเลยมัวแต่คุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้ ระหว่างที่เธอกำลังเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัยเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
(มอนิ่งครับ)
เธอมองแชตนั้นแล้วเผลอยิ้มออกมาจนตาหยี
“มอนิ่งค่ะ 😊”
หลังจากนั้นเขาก็เริ่มทักมาคุยเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอขณะเดินทางไปมหาวิทยาลัย วันวานรู้สึกดีเหมือนเธอได้เจอเพื่อนใหม่ที่คุยกันถูกคอทำให้เธอมีรอยยิ้มที่สดใสตั้งแต่เช้า
วันวานเดินออกมาจากซอยระหว่างที่เธอกำลังยืนรอรถเมล์อยู่นั้นเธอกลับมองไปยังร้านตัดผมชายที่เธอเคยเดินเข้าไปเมื่อคราวก่อน เธอหยุดชะงักมองเข้าไปในร้านนั้นทันที
ภายในร้านมีผู้ชายคนที่ทักเธอในวันที่เธอเดินเข้าร้านผิด เขากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะตัดผมสวมชุดวิศวะที่เธอรู้สึกคุ้น ๆ ในมือกำลังถือโทรศัพท์พิมพ์คุยกับใครบางคน เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าดูท่าทางมีความสุขขณะมองหน้าจอโทรศัพท์รอการตอบกลับมาจากใครบางคน
ขณะที่เธอมองเข้าไปเธอก็ต้องตกใจเพราะเขามองเธอผ่านกระจกบานใหญ่พอดี เขาเห็นเธอ!
ความตกใจทำให้ชายหนุ่มคนนั้นรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วลุกหนีเข้าไปในห้องด้านหลัง วันวานทำหน้าตาตกใจแต่ก็รีบเดินขึ้นรถเมล์ที่จอดรอเธออยู่ด้วยความเร็ว
“แปลกจังเหมือนเขากำลังหลบหน้าเราเลย” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองหรือว่าเธอกำลังคิดเข้าข้างตัวเอง
ช่วงพักกลางวันวันวานเริ่มสนใจแชตจากเพื่อนใหม่ของเธอจนเพื่อน ๆ เริ่มสงสัยปกติแล้ววันวานไม่เคยติดโทรศัพท์ขนาดนี้เธอเป็นเด็กคุยเก่งชอบมองหนุ่ม ๆ ในคณะแต่วันนี้กลับติดโทรศัพท์จนไม่คุยกับเพื่อน ๆ เลย
“แกคุยใครวันวาน” เมย์ถามด้วยความสงสัยสายตาเพ่งมองไปที่หน้าจอแต่เจ้าตัวรีบคว่ำหน้าจอลงทำให้เมย์มองไม่เห็นแชตการสนทนานั้น
“เปล่าฉันดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“หึหึ แกอย่ามามีความลับกับพวกฉันนะวันวานถ้าแกมีแฟนฉันก็อยากให้แกเจอคนดี ๆ อย่าเอาคนชั่ว ๆ แบบแฟนเก่าแกมาทำพันธุอีกล่ะ” จูนเตือนสติเพื่อนรักเธอเป็นคนมีเหตุผล มีความคิด มักจะเตือนสติเพื่อน ๆ หากเพื่อนคนไหนจะออกนอกลู่นอกทาง
“รู้แล้วเจ้าค่ะ ฉันแค่คุยกับเพื่อนเฉย ๆ”
“เพื่อน!?” สองสาวอุทานออกมาพร้อมกันคนอย่างวันวานเนี่ยนะมีเพื่อน นอกจากพวกเธอสองคนก็แทบไม่มีใครมายุ่งมาคุยด้วยแล้ว
“อืมมม”
“เอาดี ๆ เพื่อนที่ไหน?” เมย์ขยับเข้าไปหาเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ
"ก็เพื่อนน่ะ เพื่อนๆ ๆ"
“แกอย่ามาโกหกฉันนะวันวาน แกคุยกับหนุ่มที่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้”
วันวานเหมือนจะจนมุมเธอถอนหายใจก่อนจะยอมบอกความจริงกับเพื่อนรักทั้งสองคนว่าตอนนี้เธอกำลังคุยกับใครอยู่แต่เธอไม่ได้มีสถานะไม่ได้ทำอะไรเสียหายเลย
“อันตรายอยู่นะ ฉันเป็นห่วงเจอกันในเกมด้วย”
“อืมใช่ เมย์พูดถูกแต่ถ้าจะคุยเล่น ๆ ก็คุยไปไม่มีใครว่าแต่อย่าไปอะไรมากล่ะ”
“โอเค ฉันรู้ฉันไม่หลงกลผู้ชายง่าย ๆ หรอกน่า”
พอได้พูดเรื่องนี้วันวานก็เบาใจอย่างน้อยเธอจะได้ไม่อึดอัดเวลาคุยหรือเล่นเกมด้วยกัน แม้จะรู้สึกดีที่เพื่อนใหม่ของเธอเข้าใจอะไรหลายๆ อย่างแต่เพื่อความชัวร์เธอก็ต้องระวังตัวไว้จะได้ไม่เกิดเรื่องตามมาทีหลัง
---------------------------------
ช่างตัดผมคนนั้นหลบหน้าน้องทำไมคะ?
ทุกคนขาช่วยกันดันนิยายให้ไรท์หน่อยค่ะ คอมเมนต์ให้ไรท์หน่อยยย
- Writer
