สวาทรักซาตาน

บทที่ 1 โกดังร้าง...

บทนำ

โกดังร้างแถวชานเมือง

“ริตาแท้งแล้ว” ธินกรพูดโพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เพื่อดูปฏิกิริยาของศลิษาและเชอรี่ว่าจะรู้สึกอย่างไรที่พิริตาแท้งลูกของเธอกับรัชชานนท์ไป

เป็นไปอย่างที่ธินกรคิดเอาไว้ไม่มีผิด ศลิษายืนกลัวจนตัวสั่น หน้าตาซีดเผือด แต่เชอรี่กลับยิ้มเยือนสมใจ เลวไม่มีที่ติจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้

“ไอ้นนท์มันไม่มีทางปล่อยพวกเธอสองคนเอาไว้แน่ ตายสถานเดียว” ธินกรข่มขู่ทั้งสองสาวที่กำลังยืนแสดงสีหน้าและอารมณ์ต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่แค่ได้ยินคำว่าตายเชอรี่ก็รีบวิ่งเข้าไปนั่งพับเพียบเกาะขาของธินกรเอาไว้แน่นอย่างรักตัวกลัวตาย

แต่ธินกรไม่สนใจ กลับสลัดขาของตนเองออกจากการเกาะกุมของเชอรี่เพื่อเดินเข้าไปประชิดร่างศลิษาที่กำลังยืนกลัวจนตัวสั่น และยิ่งธินกรเดินเข้าไปใกล้เธออย่างคุกคามมากเท่าไรร่างกายสาวของศลิษาก็ยิ่งสั่นเทาอย่างไร้การควบคุมมากขึ้นเท่านั้น ด้วยความหวาดระแวงและหวาดกลัวต่อความผิดพลาดที่เธอทำมันลงไป

“ไง! แม่คนเก่ง เวลานี้ยืนกลัวจนตัวสั่นเชียวนะ ไม่ทำหน้าหยิ่งอีกล่ะ” ธินกรยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ และยกมือเชยคางศลิษาขึ้นเพื่อให้สบตากับเขา

“มีอยู่ทางเดียวที่พวกเธอจะรอดสาวน้อย” ศลิษาสบตาธินกรนิ่งอย่างรอคอยทางรอดของเธอ

“ยอมเป็นผู้หญิงของฉันซะ แล้วไอ้นนท์มันจะไม่กล้ามาแตะต้องเธอ”

“วิธีของไอ้นนท์นี่มันเจ๋งจริง ๆ”

“ไม่ต้องห่วงเลยนะเพื่อนรัก ฉันจะปราบยัยลิษาให้เชื่อง และให้เปลี่ยนใจมารักมาหลงฉันแทนจนโงหัวไม่ขึ้นเลยแหละ จะได้ไม่ต้องไปยุ่งกับแกและริตาอีก”

“ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน” รัชชานนท์แขวะธินกรด้วยความหมั่นไส้ในความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองอย่างไม่มีกั๊กของธินกร

“แน่นอน ไม่เคยมีใครต้านทานฟีโรโมนของฉันได้เลยสักคนแกก็รู้นิ” ธินกรยักไหล่อย่างไม่แคร์ที่คุยโวเกทับรัชชานนท์ ถ้าลองเขาตั้งใจจะรวบหัวรวบหางผู้หญิงคนไหนสักคนไม่เคยมีคำว่าไม่ได้สำหรับธินกรจตุรเทพผู้ยิ่งใหญ่ รายไหนรายนั้น เสร็จเขาทุกราย ต่อให้สวยหรือให้หยิ่งมาจากไหนก็ตาม มีแต่จะจ้องจับเขากันล่ะสิไม่ว่า

ศลิษาอึ้งกับทางรอดของธินกรที่เขาหยิบยื่นให้ ‘นี่เธอต้องยอมเสียตัวเพื่อแลกกับความอยู่รอดอย่างนั้นเหรอ’

“ไม่! ฉันไม่มีทางยอมเป็นผู้หญิงของคุณเด็ดขาด” ปัดมือธินกรที่เชยคางของเธออยู่ออกอย่างต้องของร้อน

“ก็ตามใจ ผู้หญิงฉลาดอย่างเธอคงจะรู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร เพราะถึงยังไงมันก็มีค่าเท่ากันอยู่แล้ว ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนเธอก็ต้องเป็นผู้หญิงของฉันอยู่ดี” ธินกรเลิกคิ้วมองศลิษาอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่าเธอทุกทาง

“ตอนนี้ไม่รู้ว่าไอ้นนท์มันแจ้งตำรวจแล้วหรือยังนะ ถ้าทนฉาวและตอบคำถามสังคมได้ก็เชิญกลับไปเลย”

“ไม่กลับ! คุณกรขา ช่วยเชอรี่ด้วย เชอรี่กลัว” อ้อนวอนทั้งน้ำตาหวังให้เขาเห็นใจ

“แล้วทำไมเวลาเธอผลักริตาให้ตกบันไดลงไปแท้งลูกถึงไม่กลัวล่ะ ตอบฉันมาสิ!” ธินกรหันไปตะคอกเชอรี่และบีบคอของเธอด้วยมือแข็งแกร่งของเขาเพียงข้างเดียว แล้วดันร่างงามระหงที่มักเดินอยู่บนแคทวอล์คของเชอรี่ ดันชิดติดกับกำแพงในโกดังร้างจนขาของเชอรี่ทั้งสองข้างนั้นลอยเคว้งขึ้นจากพื้นสลัดไปสลัดมาอยู่บนอากาศอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

“ปล่อย! เชอรี่…เชอรี่กลัวแล้วคุณกร” พยายามแกะฝ่ามือธินกรที่บีบคอของเธออยู่ หวังให้มันคลายออก

ศลิษายืนมองเชอรี่ที่กำลังดิ้นพล่านเพราะขาดอากาศหายใจอย่างตกใจทำอะไรไม่ถูก จนได้ยินเสียงเชอรี่ร้องขอความช่วยเหลือจากเธอศลิษาถึงเพิ่งได้สติ

“ลิษาช่วยด้วย” เชอรี่ร้องด้วยความหวาดกลัว

ศลิษาเข้าไปฉุดกระชากมือของธินกรหวังให้มันคลายหลุดออกจากลำคอของเชอรี่ ก่อนที่เชอรี่จะขาดอากาศหายใจแล้วตายไปจริง ๆ ต่อหน้าต่อตาของเธอ

“ฉันยอมแล้ว อื้ม” ศลิษาพูดได้แค่ยอมแล้วก็โดนธินกรใช้มือสำอางของเขาข้างที่ยังเหลือว่างอยู่นั้นกดศีรษะของเธอเอาไว้จากทางด้านหลังเพื่อไม่ให้ขยับ เอียงศีรษะของตัวเองเล็กน้อยเพื่อแทรกลิ้นไซ้เลียริมฝีปากอวบตึงแน่นของศลิษาที่รวบดูดซับความหอมหวานในโพรงปากชื้นของเธออย่างตะกละ

ปาดลิ้นหนาของเขาไล่ลิ้นตามขบเม้มจนทั่วริมฝีปากของศลิษาจนเธอรู้สึกฉ่ำแฉะไปทั้งริมฝีปาก โดยเฉพาะริมฝีปากล่างของเธอนั้นมันให้ความรู้สึกถึงความเปียกชื้นมากที่สุดก่อนที่เขาจะผละร่างออกจากเธอ

ศลิษายกมือสัมผัสปิดที่ริมฝีปากของตัวเอง จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของธินกรอย่างตกใจ

‘ให้ตายสิ! เขาทำแบบนี้กับเธอต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร แล้วเขาปล่อยมือออกจากลำคอของเชอรี่อีกข้างตอนไหน เธอมองไม่ทันจริง ๆ’

ธินกรยกนิ้วโป้ง มือค่อย ๆ เช็ดและไล่สัมผัสริมฝีปากของตัวเองที่กำลังจ้องมองริมฝีปากแดงฉ่ำของศลิษาที่เยิ้มเปียกนิด ๆ เต็มไปด้วยน้ำลายของเขาอย่างติดใจในรสชาติของเธอ ก่อนที่ศลิษาจะยกมือปิดที่ริมฝีปากของตัวเองเพื่อบดบังสายตาวิบวับของเขา

ศลิษาหน้าแดง ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าเงยหน้าสบตาใคร เพราะอายกับทุกการกระทำอันจาบจ้วงของธินกร ส่วนเชอรี่นั้นได้แต่มองศลิษาด้วยความริษยาและเกลียดชัง

“ฉันต้องทำอย่างไรบ้าง” ศลิษาถามธินกรด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ตะกุกตะกัก ไม่กล้าเงยดวงหน้าสวยหมดจดขึ้นมองสบตากับเขา

“ไม่ยากเลยคนสวย แค่โทร.ไปบอกแม่ของเธอว่าฉันจะช่วยพาเธอหลบไอ้นนท์ไปอยู่ในที่ ๆ ปลอดภัยสักพัก รอเรื่องเงียบแล้วค่อยกลับมา”