ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องหรู ขอบฟ้ากระพริบตาให้คุ้นกับแสงก่อนจะเปิดเปลือกตาตื่นมองไปที่นอนข้าง แต่ทว่ากลับว่างเปล่าไร้เงาคนใจร้าย ชายหนุ่มพยุงร่างลุกขึ้นนั่งมองรอบห้องหาคนขี้โวยวายเอาแต่ใจ แต่พอไม่เห็นร่างสูงก็พอจะเดาได้ว่าอีกคนได้จากไปแล้ว ความน้อยเนื้อต่ำใจประดังเข้ามาจนจุกอก รู้สึกแน่นจนแทบหายใจไม่ออกก่อนจะกลายเป็นหยาดน้ำใสไหลจากดวงตาคู่สวย
รู้สึกสมเพชตัวเอง กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วนะที่ต้องพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกที่ยังคงซ่อนลึกอยู่ในใจ มือบางลูบท้องแบนราบด้วยความรู้สึกน้อยใจกับโชคชะตาที่ลิขิตมาแบบนี้ ไม่รู้จะแทนตัวเองกับลูกในท้องว่าอย่างไรนอกเสียจากคำว่า "แม่" ที่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับชีวิตของตัวเองเลย
"เราหนีไปจากความวุ่นวายนี้กันเถอะนะครับ ไปให้ไกลสุดขอบฟ้าไปอยู่กับแม่เพียงแค่สองคนนะคนดี แม่จะดูแลเราให้ดีที่สุดไม่ต้องเสีย
