ติดบ่วงรักคุณทนาย

ตอนที่2.คุณดินแดนแห่งปากช่อง

@ ไร่ตะวันวาด

ไร่ตะวันวาดตั้งอยู่ อ.ปากช่อง จ.นครราชสีมา มีเนื้อที่กว่า 300 ไร่ ปลูกองุ่นหลายสายพันธ์ สายพันธุ์ชีราซทำไวน์แดง สายพันธ์เชอนินบลอง ทำไวน์ขาวและองุ่นกินผลสดแบบมีเมล็ดและไร้เมล็ด

ภายในไร่ได้ซ่อนบ้านสวยอิงแอบธรรมชาติไว้หนึ่งหลังมองดูแล้วอบอุ่นใจแก่ครอบครัวมาก บริเวณหลังบ้านยังมีหุบเขาเรียงรายเล็กใหญ่ทอดตัวยาว ต้นไม้เขียวชอุ่ม ด้วยตอนนี้เป็นฤดูฝนของเดือนกันยายน

ทุกเย็นทอตะวันจะโทรถามอาการของผู้เป็นบิดา เป็นประจำทุกวัน วันนี้ก็เช่นกันครืด ....ครืด... เสียงสมาร์ทโฟนของเผด็จดังขึ้นเขาจึงเอื้อมมือหยิบ หน้าจอขึ้นใบหน้าของลูกสาวแสนสวยแล้วตั้งใจโชว์หน้าจอให้แขกขาประจํารู้ว่าลูกสาวโทรมา

แววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข อยากอวดลูกสาว

"ฮัลโหล...ตะวันเหรอลูก" แล้วเจตนาเปิดโฟนให้พ่อหนุ่มนิสัยดีหน้าตาหล่อเหลาลูกเจ้าของไร่องุ่นและโรงไวน์ส่งออกฟังด้วย

ส่วนสีหน้าเขานั้นอึมครึมอย่าบอกใคร แต่จำเป็นต้องนั่งอยู่ตรงนั้น เพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท

"สวัสดีค่ะพ่อ กินข้าวหรือยังคะ"

"อ๋อ... ยังเลยลูก วันนี้แม่เขามีหลายเมนูรอนิดนึง"

"ทำหลายอย่าง คงอร่อยน่าดู ฝีมือแม่"

"เอ๊ะ! ปกติก็ทำแค่อย่างสองอย่าง ทำไมวันนี้ทำหลายอย่างคงเหนื่อยแย่เลย"

"พอดี วันนี้พ่อมีแขก" พ่อเริ่มวาดลวดลายแล้ว

"ใครคะ? ป้าเพ็ญเหรอคะ"

"ไม่ใช่ นี่ไงพ่อดินแดน" ว่าแล้วพ่อก็หันหน้ากล้อง สมาร์ทโฟนมาทางดินแดนโดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัวเหมือนจงใจจะให้เห็นหน้ากัน

"เอ่อ สวัสดีครับ" ทักทายพอเป็นพิธีแล้วรีบคืนสมาร์ทโฟนกลับคุณน้าผู้มีลูกสาวสวย

ทักทายเพียงขณะเดียวก็ได้เห็นสาวสวยในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารักนั้น ต้องรีบคืนโดยไวใจมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้

ทางด้านทอตะวันยังไม่ได้พูดอะไรเลย เห็นเงาคนผู้ชายสีผิวค่อนข้างกรำแดดยังไม่ได้พิจารณาว่าจะหล่อเหลาอย่างที่เผด็จกล่าวไว้หรือไม่ อยู่ที่กรุงเทพฯเห็นคนหล่อเดินกันเกลื่อนถนน

"ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ" คุณดิน.......

"ดินแดน ผมชื่ิอดินแดน " ได้ยินแต่เสียงตามมาตัวเจ้าของเสียงนั้นหน้าดำเอาเรื่องแล้ว

สายตาดุดันคมกริบแต่ทอตะวันไม่รับรู้ถึงสายตานั้น

"อุ๊บส์! ขะ ขอโทษค่ะ ที่เรียกผิดแหมมันก็คล้าย ๆ กันนะคะ" หญิงสาวแกล้งแหย่แต่เขาไม่เล่นด้วย

"คุณ ดิน... แดน" คริ คริ ตะวันกลั้นหัวเราะไว้กลัวเสียมารยาท อย่างน้อยนายคนนี้ก็ได้ช่วยเหลือพ่อกับแม่ของเธอไว้ไม่น้อย

วันนี้พอแค่นี้สำหรับคุณดินแดน แค่พอหอมปากหอมคอคุยกับพ่อดีกว่า "วันนี้อาการเป็นอย่างไรบ้างคะ?"

“ก็เหมือนเดิมแหละลูก ยังชาๆ ที่ขาอยู่" พ่อตอบกลับด้วยแววตาอ่อนโยน"

"ทำกายภาพบำบัดตามที่คุณหมอนัดหรือเปล่าคะ?" ทอตะวันก็อดเป็นห่วงอีกไม่ได้

"ไปตามนัดทุกครั้งแหละจะว่าไปพ่อก็ได้คุณดินแดนเขานี่แหละ พาไปหาหมอแม่เขาก็ขับรถไม่เป็น"

ความดีมันต้องใส่ข้อมูลไปให้เยอะๆ หน่อยยัยลูกสาวจะได้ซึมซับวันละนิดเขาคิด ดินแดนที่นั่งอยู่ด้านข้างกับเผด็จพ่อของทอตะวัน ฟังสองคนพ่อลูกคุยกันก็จับใจความได้ว่าทอตะวันจะกลับมาช่วยงานที่บ้านสิ้นเดือนนี้

ทอตะวันวางสายไปแล้ว.......

สองคนจึงนั่งคุยกัน หนึ่งคนหนุ่มอีกหนึ่งวัยใกล้เลข 6 คุยกันจิปาถะส่วนมากเกี่ยวกับโรงไวน์ของดินแดนจนถึงมื้ออาหารเย็น ดินแดนก็ตกลงใจกินอาหารเย็นบ้านนี้ซะเลย เขาเคยได้ลิ้มลองแล้วฝีมือการทำอาหารของน้าตะวันวาด ก็ไม่เป็นรองใคร

ใครจะว่าเขาเห็นแก่กินก็ยอมเถอะ

หลังจากกินอาหารเย็นแล้ว ชายหนุ่มก็รับอาสาล้างจานเพื่อแลกกับอาหารแสนอร่อย น้ำพริกปปลาทูกับผักพื้นบ้านปลอดสารพิษและต้มยำปลาช่อนตัวโตพิเศษที่ไข่ปลาช่อนนั้นอร่อยมาก

ใจเขาเผลอคิดไปถึงทอตะวันแบบไม่รู้ตัว

ทอตะวันจะทำอาหารเป็นไหมนะ......

@ บริษัท H Group

ระยะเวลา2 สัปดาห์ที่ทอตะวันสอนงานให้กับวีณานั้นผ่านไปด้วยดี แต่เธอก็คงมีภารกิจการการวางแผนร่วมกับประธานธีทัต

ทุกวันมักกลับบ้านเกิน2ทุ่ม มาหลายวันแล้ว วันนี้ก็เช่นกัน เธอกับเขาตัวแทบจะสิงกันอยู่แล้ว

"คุณทอตะวันวันนี้ดูคุณเหนื่อยล้ามากวันนี้ผมไปส่งคุณละกัน"

"ไม่เป็นไรค่ะ ไหวค่ะไหว สบายมาก" ในใจคิดให้เข้มแข็งไว้นะทอตะวัน

"เอาเป็นว่าตอนเช้าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมไปรับคุณที่คอนโด ตอนเย็นกลับพร้อมกันตามนี้นะ " บอสพูดจบก็ไม่ได้ฟังคำคัดค้านแต่อย่างใด

เก็บเอกสารปิดโน๊ตบุ๊คแล้วเดินนำทอตะวัน ออกจากออฟฟิส โดยมีรปภ.ของบริษัทคอยดูแลปิดประตูบริษัท

ทอตะวันพาร่างอันหิวโหยเดินตามออกไป

ภายในลิฟท์โดยสาร

โครก...คราก.. โครก..คราก เสียงท้องร้องของใครบางคนจากด้านหลังของบอส ร้องประท้วงออกมาแล้ว

บอส..คงไม่ได้ยินหรอกนะ ทอตะวันเอามือกุมท้องไว้

แสบ แสบท้อง หิวจนตาลาย

ท้องของฉันจะมาร้องอะไรเอาตอนนี้ อายเขานะ

ฮึ... เสียงท้องร้องที่ไม่ใช่ของเรา...ก็คงเป็นของทอตะวันแน่นอน

ออกจากลิฟท์ทอตะวันเดินจ้ำอ้าว มุ่งหน้าไปยังรถของบอส

"คุณน่าจะหิวข้าวแล้ว " บอสหยุดเดินกระทันหันทำให้ร่างน้อยที่โซเซมาตลอดทางแทบจะลงกองกับพื้นดีที่บอสมือไวคว้าไว้ได้

"อึบ.. นี่คุณหมดแรงขนาดนี้เลยเหรอ" คว้าเอวบางมาไว้ข้างตัวแล้วเดินประคองไปเลย วันนี้รู้สึกว่าจอดรถไกลจัง

"รถบอสจอดอยู่ไหนเมื่อไหร่จะถึง ขาตะวันจะลากแล้วค่ะ"

"ก็ที่เดิม คุณคิดไปเองว่ามันไกล" คนตัวโตกว่าทำตาดุใส่

ใช้งานเราหนักแล้วยังทำดุใส่อีก ........

ทอตะวันจำต้องแบกร่างตามเขาไป

เมื่อทั้งสองขึ้นรถโดยบอสเป็นคนขับ ทอตะวันนั่งด้านหน้าคู่กันทำให้เห็นใบหน้าที่สวยหวานซีดเซียวเพราะความหิว

"ให้ไวเลยค่ะ หิวจนตาลายจะกินคนได้แล้ว"

"งั้น คุณก็กินผมสิถ้าคุณหิวผมยอม" พูดไปแล้วสองแง่สองง่ามหรือเปล่าไม่รู้ที่รู้ทอตะวันหุบปากฉับเลย

"กินข้าว ดีกว่า ไม่อยากกินบอส เดี๋ยวติดคอตาย" คนอย่างทอตะวันหรือจะยอม

"ถ้า คุณไม่กินจะเสียใจทีหลังนะ" บอสหยอดอีก ตั้งแต่ทอตะวันลาออกบอสก็รู้จักใช้คำพูดที่ฟังแล้วมันแปลกๆ พิกล

@ ภัตตาคาร กลางกรุง

ขับรถไปได้สักพักก็ถึงภัตตาคารหรูกลางกรุง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่นี่ต้องมีแต่อาหารเลิศรสของไฮโซชื่อดังที่นิยมกันมาก

บรรยากาศดีเกินคาดบอสเลือกมุมที่ดีที่สุดของร้าน มานั่งยังไม่ทันหายร้อน อาหารก็พร้อมเพรียงกันเบียดเสียดบนโต๊ะ

"บอสคะ เรามากันสองคนสั่งเยอะขนาดนี้แล้วกินหมดไหมคะ"

"เชิญคุณกินเลยคุณทอตะวัน ผมรู้คุณหิว" ว่าแล้วบอสก็หิวเหมือนกันทั้งสองต่างเอร็ดอร่อยกับอาหาร

จนทุกอย่างที่เห็นว่าเยอะในตอนแรก มันได้ถูกจัดการหมดไปแล้ว

"ถ้าคุณยังไม่อิ่มผมสั่งเพิ่มให้ เอาไหม?" บอสถาม

"เอาเป็นของหวานอีกซัก1อย่างแล้วกันค่ะ"

"ได้ ได้สิ เอาคนละถ้วยเลย" กินข้าวกับทอตะวันแล้วมันอร่อยขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ทำไมเราไม่พามานะ

คิดช้าอีกแล้ว ธีทัตเอ๋ย

หลังจากอิ่มแล้วเมอซิเดสคันหรูก็เคลื่อนตัวออกจากภัตตาคารสู่คอนโดของทอตะวัน ยามค่ำคืนแสงสีในมหานครใหญ่ก็งดงามใล่เล่น หญิงสาวมองเพลินจนหลับไปในที่สุด ทั้งที่พยายามฝืนตัวเองเต็มที่