“...”
“ไทม์...กลับบ้านเถอะนะลูก”
“...ยังกลับไม่ได้ครับแม่ ผมยังหาใบบัวไม่เจอ”
“ตาไทม์... / แม่กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะนะครับ”
“ไทม์ลูก ใบบัวเขาออกจากโรงพยาบาลไปตั้งแต่เช้าแล้ว”
“...ผมรู้ครับ” ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะในเมื่อผมมาเดินตามหาทั่วโรงพยาบาลจนค่ำก็ไม่เจอเลย
“กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนนะลูกนะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
“...ทำไมใบบัวต้องหนีไปครับ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอครับแม่ว่าเขาจะให้ผมดูแลระหว่างที่ยังไม่คลอด”
“แม่ก็ไม่รู้หรอกลูก ใบบัวเขาก็คงมีเหตุผลของเขา”
“...ใบบัวหลอกผมทำไมครับแม่ หลอกให้ผมตายใจว่าจะกลับไปอยู่บ้านแล้วระหว่างนี้ก็วางแผนหนี” ผมติดอยู่กับความคิดว่าทำไมเธอถึงต้องหนีไปแล้วเธอหนีไปได้ยังไงมาทั้งวันสุดท้ายความคิดก็ตกผลึก ใบบัวตั้งใจไปตั้งแต่แรก เธอวางแผนให้ผมตายใจด้วยการยอมรับข้อตกลงที่จะให้ผมดูแลระหว่างที่ยังไม่คลอดแต่ไม่ให้ผมมาวุ่นวายระหว่างที่อยู่โรงพยาบาลเพราะเธอวางแผนจ
