AKIRA'S POV:
Sabayan ng malakas na pag-ulan ang pagsidhi ng aming mga damdamin. Hindi ko alam kung nasa katinuan parin ako—basta ang alam ko nag-uumpisa na akong makalimot sa aking sarili dahil sa hindi maipaliwanag na sarap na dala sa akin ng sundalong ito.
Nanatiling magkahinang ang aming mga labi—hindi namin alintana ang malakas na buhos ng ulan bagkus ay nagpatuloy kami sa aming paghahalikan.
Ito ba ang tinatawag nilang langit? Hindi ko maiwasang tanungin ang aking sarili. Sa tanda kong ito' nakakahiya mang aminin ngunit ngayon lamang ako nakatikim ng halik at sa isang kagaya pa ni Harry na alam kong pamilyado na.
"Hmmm.." muli akong napaungol ng maramdaman ko ang dila niya na pilit niyang isinisiksik sa loob ng aking bibig. Kusang umawa ang aking labi upang bigyang daan ang pagpas
