หยุดหัวใจนายซุปตาร์มาเฟีย

ภาพความหลัง

เค็นตะ ก้มมองดูใบหน้าสวยของลูกเลี้ยงพ่อของเขา ก่อนที่จะเปิดประตูห้องของตัวเองเข้าไป เขาหนักใจเล็กน้อยเมื่อป้าแม่บ้านบอกว่ากุญแจห้องของหล่อนนั้นเอาไปให้ช่างทำกุญแจปั๊ม แล้วลืมไปเอา และก็ขอให้พาร่างของเจ้าหล่อนนั้นมาฝากไว้ที่ห้องของเขาก่อน เพราะยังไงซะเขาก็ไม่ค่อยได้นอนบ้านอยู่แล้ว เค็นตะรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกแย่งห้องนอน นี่จะแย่งของรักของเขาทุกอย่างเลยหรือไงกัน

ฟุ๊บ!!! เขาวางร่างของเจ้าหล่อนลงกับเตียงแบบไม่ได้สนใจมากนักว่าเจ้าหล่อนจะรู้สึกอย่างไร

"อื้อออ ..." ยูริครางอย่างขัดใจ เมื่อรู้สึกว่าหล่อนถูกรบกวน ร่างบางที่ไม่ได้สตินั้นกลิ้งไป-มากับเตียงกว้าง เค็นตะเริ่มหงุดหงิดเมื่อผ้าปูที่นอนสีเทาของเขาเปื้อนไปด้วยคราบแป้ง และเครื่องสำอางที่เคลือบหน้าหล่อนนั้นหลุดออก

"นะ นี่เธอนอนดีๆ ไม่ได้หรือไง " เสียงเข้มหลับหูหลับตาตะโกนใส่ เขามองร่างหญิงสาวตาเขียว ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆ และพยายามพิษดูใบหน้าหล่อนอีกครั้ง ทำไมถึงคุ้นตาได้ขนาดนี้น่ะ ใบหน้าเรียวขาวแบบนี้ ขนตางอนยาวแบบนี้ จมูกเล็กจิ้มลิ้มแบบนี้ และปากอิ่มแบบนี้ นิ้วยาวลากมันไปตามตำแหน่งต่างๆ ที่เขาพยายามใช้ความคิด และเมื่อมาถึงปากสวยอิ่มสีชมพูที่น่าจูบนี้ ไวเท่าความคิดปากหนาของเขาก็เผลอก้มลงไปจูบปากอิ่มของเจ้าหล่อนอย่างลืมตัว เนื้อนิ่มที่หอมหวานนั้นทำให้ดวงตาเขาเบิกกว้างเมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง เป็นไปไม่ได้ โลกมันจะกลมขนาดนั้นเลยหรือไง เค็นตะผละออกห่างจากเจ้าหล่อนแล้วเดินหนีไป

#รุ่งเช้า#

ยูริค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา สายตาหวานกวาดมองเพดานห้อง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแน่น เมื่อเห็นว่าภายในห้องนั้นมืดสลัว ห้องทั้งห้องถูกตกแต่งด้วยสีเทาดำ หล่อนเริ่มเอะใจขึ้น ร่างบางรีบชันตัวลุกขึ้น และเมื่อเห็นว่ามีร่างของใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ หล่อนนั้น

กรี๊ดดดด!!! "ช่วยด้วย แกเป็นใครช่วยด้วยค่ะ"

"โว้ยยย จะแหกปากทำไมเนี่ย"

กรี๊ดด!! " ช่วยด้วย กะ อุ๊บ!! อื้ออออ" เสียงสาวที่กรีดร้องนั้นถูกปิดลงด้วยมือหนาของร่างสูงนั้น เค็นตะรีบเปิดโคมไฟหัวเตียงทันที

ทันทีที่แสงไฟสาดส่องหน้า ดวงตาหวานก็ต้องเบิกกว้างอย่างตกใจ และยิ่งกว่าตกใจตอนนี้ก็คือคนที่กำลังปิดปากหล่อนอยู่นี้ก็คือๆ

เค็นตะ เนลสัน

ดารานายแบบหนุ่มที่กำลังโด่งดังเป็นพลุแตก ใบหน้าหล่อนเริ่มร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่บนร่างของหล่อนนั้นก้มลงมาใกล้หล่อนมากขึ้น

"นี่ ฉันไม่ใช่โจร เห็นหรือยัง " คนด้านบนเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย มองหน้าหล่อนอย่างหงุดหงิด แต่ไอ้ที่ทำให้เขาพออารมณ์ดีอยู่บ้างก็คงจะเป็นเนื้ออวบนุ่มนิ่มที่เสียดสีอยู่กับหน้าอกเขานั่นเอง

"อื้อ ..."หล่อนพยายามสะบัดหน้าหนีเขา

"คะ เค็นตะ นะ นายใช่เค็นตะหรือเปล่า " ยูริเอ่ยถามเบาๆ น้ำเสียงเหมือนประมาณว่าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

"แล้วเธอเห็น ฉันเป็นแมวหรือไง " เค็นตะพูดใส่หน้าหล่อน เมื่อเห็นว่าหญิงสาวใต้ร่างเขาทำท่าทางเหมือนกับว่าเขาเป็นตัวประหลาด

"เอ่อๆ แล้วนะ นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง อย่าบอกน่ะว่านายจะทำเหมือน..... " ยูริรีบเปิดผ้าห่มตัวเองสายตาหวานสำรวจมันจนถ้วนทั่ว

"ทำเหมือนอะไร ทำเหมือนเมื่อสองปีก่อนนะเหรอ " เขาหรี่ตาเจ้าเล่ห์มองหล่อน

"นะ นี่ นาย จะ จำได้ " เสียงหล่อนเอ่ยถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ หล่อนกลัวคำตอบเป็นที่สุด

"หึ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันจำได้ไหม ไหนลองพิสูจน์ดูอีกทีสิ" เขาเอ่ยพรางแกล้งทำท่าขยับใบหน้ามาซุกไซ้ซอกคอคนใต้ร่าง

"นะ นี่ ไอ้บ้า ยะ อย่าน๊า ฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย"

"ร้องไปเถอะ ห้องนี้เก็บเสียงได้เป็นอย่างดี "เขาทำท่าเย้ยหยันหล่อนจนหล่อนหมั่นใส้

"นายรู้ได้ยังไง"

"ก็ที่นี่บ้านพ่อฉัน ห้องนี้ก็ห้องฉัน แล้วทำไมฉันจะไม่รู้หละ"

"ห๊ะ!! อะไรน่ะ บ้านนายเหรอ" ใบหน้าตื่นนั้นทำเอาคนด้านบนเกือบหลุดขำ

"ใช่ บ้านฉัน บ้านพ่อฉัน และฉันก็ไม่คิดเลยว่าลูกเลี้ยงพ่อของฉันเคยเป็นเมียฉันด้วย"

"ไอ้บ้า ใครเป็นเมียนายไม่ทราบ"

"ก็เธอไง จำไม่ได้เหรอเมื่อคืนนั้นเราสนุกกันมาก สนุกกันจนฉันไม่ได้นอนทั้งคืนเลย "เขาพูดพร้อมกับมองหล่อนด้วยสายตากรุ่มกริ่ม ยูริหน้าร้อนผ่าว หล่อนไม่รู้หรอกว่ามันเป็นจริงแบบเขาพูดหรือไม่ หล่อนเมามากหล่อนจำอะไรไม่ได้ แต่ที่จำได้คือเนื้อตัวหล่อนนั้นมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด

"ไอ้บ้า พูดอะไร ฉันจำไม่ได้ทั้งนั้น แล้วก็กรุณาออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้ "

"จำไม่ได้เหรอ จะให้ฉันช่วยระลึกความหลังให้ไหม หืมม " เค็นตะมองหน้าสวยใสนั้นนิ่ง แววตาเป็นประกายเขารู้สึกดีใจลึกๆ ที่เจอหล่อนคนนี้ คนที่ทำให้เขารู้สึกภูมิใจที่สุด เขาได้เปิดซิงหล่อน ซึ่งเด็กผู้ชายที่เรียนต่างประเทศน้อยคนนักที่จะเจอ เขากะว่าเขาจะสานสัมพันธ์กับหล่อนต่อสักหน่อย แต่น่าเสียดายที่เขาไม่รู้จักชื่อหล่อน และเขาไม่คาดคิดว่าจะเจอหล่อนอีก...>>>>>>>