เขาจะไม่รออีกต่อไป เวหาขยับเก้าอี้โน้มใบหน้ากระซิบกระซาบบอกเชอรีน ถ้าขืนเธอยังคงเลือกที่จะเงียบอยู่แบบนี้เขาคนนี้นี่แหละที่จะเป็นคนช่วยเปิดปากให้เธอเอง
เปิดปากเธอด้วยปากของเขา...
“อย่านะ!!” เชอรีนตาลุกโตไอ้บ้านี่เอะอะๆก็ขู่เธอด้วยประโยคแบบนี้ตลอด แล้วคือทุกคนก็กำลังมองมาที่พวกเรากันอยู่ด้วย เขาไม่อายแต่เธออายนะ อายมากด้วย
“ยัยเด็กนั่นมองอยู่ช่วยทำหน้าให้ดีๆหน่อยได้มั้ย ยิ้มน่ะทำเป็นหรือเปล่า” เวหาอมยิ้มหางตาเหลือบไปเห็นยัยเด็กนั่นกำลังมองเธอและเขาอยู่ เขาเอื้อมมือไปบีบแก้มของเชอรีนทำเอาคนที่โดนจับแก้มรีบดึงมือเขาออก
ไอ้บ้า! มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับเธอ~
เชอรีนถอนหายใจ ยิ้มก็ยิ้ม ช่วยแล้วก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด ใบหน้าสวยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานเธอหันมองไปยังบุคคลจอมวุ่นวายที่นั่งข้าง ถ้ายิ้มแบบนี้เขาจะพอใจหรือยัง ถ้ายังไม่พอใจก็เชิญไปหาคนใหม่เถอะ
“พอใจหรือยัง วุ่นวายชะมัด” มือเล็ก
