จื้งจอกน้อยจอมเจ้าเล่ห์

บทนำ ท้องฟ้าสีคราม และก้อนเมฆหนาบ่งบอกสภาพบรรยากาศที่ผิดปกติ ปัณณิตา ทอดสายตามองออกไปจากหน้าต่างเครื่องบินด้วยความกังวลเล็กน้อย อากาศรอบตัวที่ค่อนข้างเย็นทำให้มือบางอดที่จะกระชับสาบเสื้อสองข้างเข้าหากันเพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่ร่างกายไม่ได้ หากแต่เทียบกับความหนาวเหน็บในใจแล้ว ความเย็นนี้กลับไม่ถึงเศษเสี้ยว ดวงตากลมโตค่อยๆ ปิดลงขณะที่น้ำใสๆ ไหลออกทางหางตา นับจากนี้ไปเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว เมื่อคุณยายญาติคนสุดท้ายได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ปัณณิตา สูดลมหายใจเข้าแล้วผ่อนออก เพื่อไล่ความเจ็บปวดจากการสูญเสียนี้ออกจากอก ดวงตากลมปิดลงหวังให้ห้วงนิทรานำพาเธอจากความฝันร้ายครั้งนี้ โดยไม่คาดคิดว่าการหลับครั้งนี้ของเธอจะกลายเป็นการหลับตลอดกาล “คุณหนู! คุณหนู! เจ้าคะ” เสียงเรียกที่ฟังไม่เข้าใจความหมายดังขึ้นพร้อมแรงเขย่าทำให้คนที่กำลังจมอยู่ในห้วงนิทราขมวดคิ้วแน่น ก่อนจะค่อยๆ ปรือตาตื่นขึ้น “เฮ้ย!” ปัณณิตาอุทานด้วยความตกใจพร้อมกับดีดตัวลุก เมื่อเห็นว่ารอบตัวไม่ใช่เครื่องบินที่เธอนั่งมาในคราแรก แต่เป็นสถานที่แปลกตาที่มีลักษณะคล้ายยุคจีนโบราณ หัวใจปัณณิตาสั่นระรัวด้วยความตื่นตระหนก หากแต่เดิมทีเธอคิดว่าสถานการณ์ที่ผู้คนแปลกหน้ามายืนพูดคุยสนทนากันด้วยประโยคที่เธอไม่เข้าใจนี้ทำให้เธอตื่นตระหนกแล้ว เมื่อได้เห็นมือสองข้างของตนเองมีขนาดเท่าเด็กห้าขวบกลับยิ่งทำให้ปัณณิตาตื่นตกใจมากกว่าเดิมจนสิ้นสติไปอีกรอบ ฝัน! ล้วนเป็นความฝันอย่างแน่นอน .................................................. สายลมยามเย็นพัดผ่าน ปัณณิตานั่งถอนหายใจยาวที่ศาลาริมน้ำ สายตาทอดมองไปยังดอกบัวสีชมพูอ่อนที่ชูช่อแข่งกัน ร่วมสิบสองปีแล้วที่เธอตื่นขึ้นมาในยุคที่ไม่คุ้นเคย และพบเจอกับผู้คนที่เธอไม่รู้จัก หลายครั้งที่เธอบอกกับตนเองว่าทุกอย่างที่พบเจอล้วนเป็นเพียงความฝัน รอให้พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินมาปลุกเธอก็จะตื่นจากฝันนี้ ทว่าผ่านมายาวนานเพียงนี้แล้ว แม้ยากจะเชื่อแต่ก็ต้องยอมรับกับตนเองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องจริง “คุณหนูสี่เจ้าคะ นายท่านให้มาเชิญไปที่ห้องอักษรเจ้าค่ะ” เสียงเรียกขานอย่างเคารพนี้แน่นอนว่าย่อมเป็นเหลียนฮวา สาวใช้คนสนิทของนาง ปัณณิตาที่ยามนี้กลายเป็นคุณหนูลำดับที่สี่แห่งตระกูลจู นามว่า จูเพ่ยหลินค่อยๆ หันกลับมาพยักหน้ารับคำสาวใช้คนสนิท “เช่นนั้นก็เร่งไปกันเถิด” ..................................................