Cherishing the Art of Marriage

Chapter 5

Wala akong ibang ka laro sa bahay kaya napag pasyahan kong lumabas ng bahay, napa simangot ako nang wala akong ma kitang mga batang nag la laro sa labas kaya bumalik ako sa loob.

“Spencer, peux-tu m'accompagner au parc ? Je veux jouer.” “Spencer, can you accompany to the park? I wanna play” nang aasar na tanong ko kay Spencer. Siya kasi ang na una kong makita pagka pasok ko sa loob ng bahay. Kunot noo naman itong tumingin sa akin.

“Je suis un petit enfant occupé, choisis une autre personne que tu peux harceler.” “I am busy little brat, choose another person you can pester” sagot niya sa akin. Agad naman akong napa simangot sa sinabi niya.

“Bien ! Quel oncle ennuyeux tu es.” “Fine! what a boring uncle you are” sagot ko sakanya at dumiretso sa may kusina dahil alam kong nandoon lang naman ang mga maid, kung hindi nag lu luto ay nakikipag chismisan.

“Bonjour” “Good morning” naka ngiting bati ko sakanila. Agad naman silang lumingon sa akin kaya mas lalong lumapad ang ngiti ko sa labi.

“Cerensa, viens avec moi. Je veux jouer au parc maintenant.” “Cerensa, come with me. I wanna play on the park now” sabi ko sa paboritong maid ko, simula nang tumapak ako rito ay siya na ang nag alaga sa akin.

“Bien sûr, petite madame, laissez-moi juste préparer vos affaires pour que nous puissions aller au parc immédiatement.” “Sure little miss, let me just ready your things so we can go to the park this instant” sagot niya sa akin. Agad naman akong tumango sakanya.

“Bien sûr, pas besoin de se dépêcher, je serai à la salle.” “Sure, no need to rush, I will be at the sala” sagot ko sakanya at tinalikuran ko na siya. Binalikan ko si Spencer. Parehong pareho pa rin ang pwesto niya kanina.

“Pourquoi es-tu si ennuyeux, tonton ?” “Why are you so boring, uncle? “ naka ngising tanong ko sakanya pagka lapit ko sakanya. I didn’t know but pissing him off makes my day literally better.

“Arrête de m'énerver, gamin, je n'ai pas envie de jouer à tes jeux en ce moment.” “Stop pissing me off brat, I am not in the mood right now to play your games” sagot niya sa akin. Ngumuso naman ako.

“Sayang naman,” naka ngising sagot ko at tumayo na.

“Quoi ? N'utilise pas ce langage avec moi, Aurora.” “What? don't use that language on me, Aurora,” banta niya sa akin pero tinaasan ko lang siya nang kilay sa naging banta niya.

“Pourquoi ? Tu es encore en train de pisser ? J'en doute fortement, mon cher oncle Spencer.” ”Why? Are you piss? I highly doubt it, my dear Uncle Spencer.” Naka ngising sagot ko sakanya at tumayo na dahil nakita ko nang pababa na si Cerensa.

“Va te perdre, Aurora” “Just get lost, Aurora” sagot niya sa akin. Nag kibit balikat naman ako sakanya at talagang iniwan ko na siya roon. People there are so boring. Nag lakad na ako pa labas ng bahay, nasa likuran ko naman si Cerensa, hindi ko alam kung bakit nasa likuran ko siya.

Nag lakad nalang kami pa punta ng park dahil ma lapit lang naman, nag dal ana ako ng isang maid dahil baka ma galit si daddy at pag bawalan pa niya akong lumabas na walang pa alam. I can’t risk the chances.

“Reste ici Cerensa, regarde-moi de loin, je ne partirai pas ni n'irai dans un endroit éloigné, je ne suis pas assez stupide pour faire ça.” “Just wait here Cerensa, watch me from afar, I won't leave nor go to a far a way place, I am not that stupid to do that “ sambit ko sakanya. Tumango naman siya sa akin at umupo sa picnic mat na hinanda niya. Habang ako nama ay iniwan na siya roon at nag libot libot sa buong parke. Marami ang mga batang nag la laro pero wala akong balak na makipag laro sakanila.

I just love watching them play, pero hindi ko hilig ang makipag laro sakanila. Me, being dirty isn’t the issue but their attitude is. Ang iba sakanila ay likas na masa sama ang pag u ugali nila, they are the certified bullies, I can’t even stand their presence even just for a second.

“Why are you here alone?” lumapit sa akin ang isang alaki na hula ko ay mas matanda lang sa akin nang ilang taon.

“Why do you ask?” tanong ko sakanya. Tumingin naman ito sa akin.

“I am just curious, you look sad yet happy at the same time,” sagt niya sa akin. Agad naman akong ngumiwi sa naging sagot niya.

“What are you saying?” tanong ko sakanya, nata tawa na.

“You look sad because you are alone here, happy at the same time because you are watching the kids play,” sagot niya sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya. Bumuntong hininga naman ako.

“Bakit ba napa pakielamero niya?” tanong ko sa sarili ko. Alam ko namang hindi niya ma iintindihan ang sinabi ko, hindi naman siya mukhang pinoy.

“Hindi ako pakielamero,” sagot niya sa akin. Halos ma tumba naman ako sa kina uupuan ko dahil s ana rinig ko sakanya.

“You’re a filipino,” sambit ko sakanya. Tumango naman siya sa akin at umupo sa tabi ko.

“Yes, I am. I didn’t know you are a filipina,” sagot niya sa akin. Ngumisi naman ako sakanya.

“You didn’t asked,” sagot ko sakanya. Agad naman siyang napa ngiwi sa naging sagot ko kaya na tgawa ako nang marahan sa naging reaksyon niya.

“Yeah, you are right, I didn’t asked,” naa ngising sagot niya sa akin kaya ngumiti ako sakanya. Mabuti naman marunong siya tumanggap nang pagkaka mali niya.

“So, why are you here in France, vacation?” tanong ko sakanya. Tumango naman siya sa akin.

“I requested France from my mom and dad, and they gladly gave this vacation on me,” sagot niya sa akin. Tumango naman ako sa sinabi niya.

“Spoiled brat, huh,” sagot ko sakanya. Ngumisi naman siya sa akin.

“Perhaps not, they just love giving all the things I love,” sagot niya sa akin. Ngumuso naman ako sa sinabi niya.

“Just the same,” sagot ko sakanya pero umiling naman siya agad sa akin.

“Well it’s not, what’s your name? I don’t know what to call you,” sagot niya sa akin. Ngumisi naman ako sakanya.

“Aurora Lilac Aldrige,” sagot ko sakanya. Agad naman siyang ngumiti sa akin at inextent niya ang kamay niya sa harapan ko.

“Emery Grayson Sinclair,” sagot niya sa akin. Tumango naman ako sakanya at nakipag kamay ako. Kawawa naman siya kung hindi ko pa pansinin ang kamay niya, eh wala pa naman yata siyang balak na alisin ang kamay n iya sa harapan ko.

“Nice to meet you, Grayson,” naka ngising sambit ko sakanya.

“Nice to meet you, Lilac,” sagot niya sa akin kaya agad akong ngumiti.

“Oh please, stop saying my second name, it’s disgusting,” sagot ko sakanya. Ngumisi naman siya sa akin.

“Why? It’s cute though,” sagot niya sa akin pero inirapan ko naman siya.

“It’s not, okay?” naka ngiwing sambit ko sakanya.

“You despise you second name that much?” tanong niya sa akin. Agad naman akong tumango sakanya. Hindi na pa para itanggi ko pa sakanya.

“Why?” tanong niya sa akin. Ngumisi naman ako sakanya.

“Because that second name, it came from my mom whom I despise the most, it’s her favorite flower,” naka ngising sagot ko sakanya.

“Oh, that’s why,” sagot niya sa akin.

“Yeah,” sagot ko sakanya at tumingin sa malayo.

“Well then, from now on I will call you Aura,” naka ngising sambit niya sa akin. Tumingin naman ako sakanya.

“Where did you even get that name?” nata tawang tanong ko sakanya. Ngumisi naman ito sa akin.

“From your name of curse, plus it suits you so much,” sagot niya sa akin. Tumango naman ako sakanya. Wala naman akong maga gawa dahil iyon ang gusto niya.

“Emery come now, hina hanap kana ng parents mo1” may tumawag sakanya kaya agad niya itong nilingon.

“I will go now, lets meet us here again tomorrow, same time,” naka ngising sambit niya sa akin. Tumango ako sakanya at tumango. Tumayo na rin ako at pina nood ko siyang umalis sa harapan ko at sumama sa babaeng tumawag sakanya.

Kumaway pa ito sa akin bago tuluyang sumakay sa saskayan nila. Pinanood ko lang na umalis ang sa sakyan nila at bumalik ako sa pagkaka upo ko sa kung saan ako naka upo kanina. Nang ma bored ako ay bumalik na ako kung saan nag hihintay si Cerensa.

“Revenons maintenant, Cerensa” “Let's go back now, Cerensa” sambit ko sakanya. Walang tango tango siyang nag ligpit at agarang tumayo. Nang masigurado ko na na ayos na niya lahat ng gamit ay nag simula na akong mag lakad pa balik ng bahay habang ini isip ko ang lalaking naka usap ko kanina.