“ไม่ใช่กำลังคิดจะหนีฉันหรอกใช่ไหม”
“พูดอะไรของนาย นายก็รู้ดีไม่ใช่เหรอว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน หนีไปนายก็ตามไปถูกอยู่ดี” เอมอรพยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดก่อนจะตอบออกไป แม้ว่าในใจเธอคิดจะหนีเขาจริง ๆ ก็ตาม
ส่วนเรื่องที่เขารู้จักบ้านเธอนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว เพราะถ้าเขากล้าตามไปถึงบ้านจริง ๆ คิดเหรอว่าเขาจะได้ใช้อำนาจอย่างที่ใช้อยู่ตอนนี้ เพราะนั่นมันที่ของเธอ
“งั้นก็ดี กลับตอนไหนฉันจะกลับด้วย” แล้วรพีพัฒน์ก็พูดขึ้นด้วยท่าทีสบาย ๆ เพราะเขาไม่ไว้ใจเอมอรเลยสักนิด
“บ้า! นายจะไปบ้านฉันทำไม!” เอมอรที่ได้ยินแบบนั้นก็แย้งขึ้นด้วยความตกใจทันที
“บ้านเมีย ทำไมจะไปไม่ได้” คำถามด้วยท่าทางสบาย ๆ นั้นมันช่างตรงข้ามกับคนฟังเหลือเกิน
“ฉันไม่ใช่เมีย!” เอมอรย้อนกลับไปอย่างไม่ชอบใจนัก
“เหรอ ให้พิสูจน์ในห้องอาหารเลยไหม” รพีพัฒน์พูดพร้อมกับลุกขึ้นด้วยสายตาที่ทำให้เอมอรรีบลุกออกห่างทันที
