สามีรสแซ่บ

ทันทีที่ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในบริเวณบ้าน เนตราที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นก็ยกมือขึ้นกุมหน้าอก หัวใจเต้นแรงแทบควบคุมตัวเองไม่ไหว เพราะคนที่อยู่ในรถคันนั้นคือคนที่จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปทั้งชีวิต... ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ เจ้าบ่าวที่เธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน! “มาแล้วค่ะคุณหนู” สาวใช้ร่างเล็กหน้ากลมผมม้าเอ่ยเสียงตื่นเต้นพลางชะเง้อไปทางหน้าบ้าน “เราหนีตอนนี้ทันมั้ยพี่แป้น” หญิงสาวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “โธ่ คุณหนูของแป้น” แป้นหรือส้มแป้นมองหน้าเจ้านายด้วยความสงสารสุดหัวใจ ส้มแป้นเป็นคนรับใช้บ้านนี้มาเกือบสิบปี รู้ตื้นลึกหนาบางของครอบครัวนี้เป็นอย่างดี พ่อกับแม่เนตราประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ตอนเนตราอายุสี่ขวบ ลุงผู้เป็นพี่ชายของพ่อจึงรับอุปการะเลี้ยงดู มอบความรักความเอ็นดูเหมือนลูกแท้ๆ ต่างจากภรรยาและลูกสาวคนโตของลุงที่มองเนตราเป็นเพียงเด็กในบ้าน ที่สามารถสั่งให้ทำทุกอย่างที่ต้องการได้ โดยเฉพาะปภาดาผู้เป็นลูกสาวนั้น จิกใช้เนตรายิ่งกว่าใช้คนรับใช้อย่างส้มแป้นเสียอีก เรียกได้ว่าเนตราคอยรองมือรองตีนปภาดามาตั้งแต่เล็กจนโตนั่นละ แต่เนตราก็ไม่เคยปริปากน้อยใจหรือแสดงอาการไม่พอใจแต่อย่างใด เธอซาบซึ้งและตระหนักในบุญคุณของคุณลุงและครอบครัวเสมอ เธอยึดคำว่ากตัญญูเป็นที่ตั้ง และคำนี้ก็กดทับชีวิตของเธอจนแทบโงหัวไม่ขึ้น สองเดือนที่แล้ว คุณผู้ชายเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลัน เมื่อพินัยกรรมถูกเปิด ก็มีความจริงเรื่องหนึ่งที่น่าตกใจ นั่นคือคุณผู้ชายติดหนี้เพื่อนชาวอินเดียสิบล้านบาท และในสัญญาก็ระบุว่า ถ้าเขาใช้หนี้ไม่หมด จะต้องยกลูกสาวให้แต่งงานกับฝ่ายนั้นเพื่อเป็นการปลดหนี้ ซึ่งจากการตรวจสอบก็พบว่า ที่ผ่านมาเขาไม่ได้ใช้หนี้แม้แต่บาทเดียว เพียงได้ยินว่าว่าที่เจ้าบ่าวเป็นเพื่อนพ่อและมาจากประเทศอินเดีย ปภาดาซึ่งเป็นคนที่จะต้องแต่งงานใช้หนี้ ก็ปฏิเสธทันทีและกชกรผู้เป็นแม่ก็เห็นด้วย เพราะไม่ยอมให้ลูกสาวแต่งงานกับคนแก่คราวพ่อที่มาจากประเทศที่ไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลยสำหรับเธออย่างแน่นอน และเนตราก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เหมาะสมที่สุด ‘เนตรก็ใช้นามสกุลเดียวกับพวกเราอยู่แล้ว ฉะนั้นมันก็ไม่ผิดกติกา’ กชกรให้เหตุผล ‘พ่อกับแม่ปอยเลี้ยงเนตรมาตั้งแต่เล็กๆ รักเนตรเหมือนลูกแท้ๆ ปอยก็รักเนตรเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ปอยไม่เคยขออะไรเนตรเลย แต่ครั้งนี้ปอยขอนะ’ ปภาดาเสริมขึ้นอีก ซึ่งส้มแป้นก็ได้แต่ลอบเบะปากและกลอกตามองบน ใช่ ปภาดาไม่เคยขอ แต่สั่งเอาเลย! ‘แต่…’ ‘เนตรคิดดูนะ ปอยเป็นดรัมเมเยอร์โรงเรียน เป็นนางเอกละครเวที เป็นดาวมหา’ลัย และตอนนี้ก็กำลังจะเป็นบิวตี้บล็อกเกอร์ แต่ต้องแต่งงานทั้งที่อายุเท่านี้ แถมแต่งกับตาแก่ตัวดำ เตี้ย กลิ่นตัวแรงอีกด้วย โอ๊ย แค่คิด ปอยก็จะบ้าตายแล้ว’ ปภาดาพูดไปร้องไห้ไปเพื่อขอความเห็นใจ ‘แต่เนตรก็มีชีวิตของเนตร...’ เนตราแย้งเสียงอ่อน ‘พูดแบบนี้แสดงว่าจะไม่ช่วยใช่มั้ย ทำไมแล้งน้ำใจขนาดนี้’ กชกรเหลืออด แล้วเริ่มต้นลำเลิกบุญคุณ ‘ข้าวแดงแกงร้อนที่ป้าให้เรากินมันไม่มียางให้สำนึกบ้างเลยเหรอ เลี้ยงเด็กคนหนึ่งหมดเงินไปเท่าไหร่รู้มั้ย ป้าเมตตาเราขนาดนี้ เราเคยคิดจะตอบแทนป้าบ้างหรือเปล่า อ๋อ หรือพอลุงเราตายแล้ว ก็ปีกกล้าขาแข็ง คิดจะอกตัญญูป้า’  ‘ไม่นะคะ เนตรไม่เคยลืมบุญคุณของคุณลุงคุณป้าเลย เนตรโตมาได้ก็เพราะคุณลุงคุณป้า’ ‘บุญคุณปอยด้วยสิ...” ปภาดารีบทวง ‘ปอยให้เนตรติดรถไปเรียนหนังสือ แบ่งขนมให้กิน แบ่งเสื้อผ้าให้ใช้ เครื่องสำอางก็ให้ แล้วก็ชวนไปดูหนัง เนี่ย บุญคุณเยอะแยะไป อย่าลืมสิ’ ‘อย่าเรื่องมากนักเลยน่าเนตร ก็แค่แต่งงาน แต่งเสร็จก็หย่าก็ได้ ในสัญญาไม่ได้บอกนี่ว่าจะต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป’ ‘แต่ในสัญญาระบุว่าต้องมีลูกด้วยนี่คะ’ เนตราแย้งเสียงเครือ เพราะนั่นหมายความว่าเธอต้องนอนกับชายชราคนนั้น ‘มีลูกแล้วไงอะ ก็เลี้ยงไปสิ เดี๋ยวป้าก็จะช่วยเลี้ยงเหมือนที่เลี้ยงเนตรมาไง นะลูกนะ เนตร ทำเพื่อป้าสักครั้งเถอะ ไม่งั้นเราจะไม่เหลืออะไรเลยนะ บ้าน รถ จะโดนเขายึดไปหมด ชีวิตก็ยังไม่รู้ว่าจะเหลือมั้ย’ ใช้ไม้แข็งแล้วเนตรายังไม่ใจอ่อน กชกรจึงต้องใช้ไม้น้ำตา ซึ่งมันก็ได้ผลทุกครั้ง ปภาดาดีใจจนเนื้อเต้น และมอบกอดให้เนตราครั้งหนึ่งเพื่อปลอบใจ ‘ถึงเขาจะขี้เหร่ แต่เขาอาจจะเป็นคนดีก็ได้ คนเราได้สามีดีก็เท่ากับถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งเลยนะ’ ซึ่งส้มแป้นก็ได้แต่ตั้งคำถามในใจ คุณปอยไม่อยากถูกล็อตเตอรี่บ้างหรือไง และวันนี้เป็นวันแรกที่เจ้าหนี้จะปรากฏตัวที่นี่ พอรู้ ปภาดาก็เก็บเสื้อผ้าไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟนตั้งแต่สองวันที่แล้วแล้ว ปล่อยแม่กับเนตราเผชิญหน้ากับเจ้าหนี้กันสองคน ส่วนปณิตาลูกสาวคนเล็กของบ้านนั้นไปเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง “เขาอาจจะเป็นคนแก่ที่ไม่ได้แก่มาก ไม่ได้อ้วนดำอย่างที่เราคิดก็ได้นะคะ ผู้ชายอินเดียที่มีอายุหน่อย หล่อๆ มีถมไปค่ะ อย่างพระเอกที่ชื่อชารุก ข่านไงคะ” ส้มแป้นปลอบขวัญ เนตราส่ายหน้า น้ำตาเอ่อคลอดวงตาคู่สวย “หล่อหรือไม่หล่อไม่สำคัญเท่าเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เนตรรัก ไม่ใช่คนที่เนตรอยากแต่งงานด้วย” ส้มแป้นพลอยน้ำตาซึมไปด้วย แต่ครู่ต่อมาก็เป็นเนตรานั่นละที่สูดลมหายใจยาวๆ แล้วบอก “แต่มาถึงตอนนี้แล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...เป็นไงก็เป็นกันค่ะ” นี่ละ คุณหนูเนตรของส้มแป้น ที่สุดแล้วก็เป็นคนเข้มแข็ง เด็ดขาดและยอมรับกับสิ่งที่มันเป็นจริงเสมอ   เนตราเดินนำส้มแป้นไปที่ประตูหน้าบ้าน ซึ่งกชกรได้ออกมายืนรออยู่ก่อนแล้ว “มา เนตรมา” พอหันมาเห็นเธอ คุณป้าก็พยักหน้าเรียก สีหน้าระบายด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ “วันนี้เนตรของป้าสวยที่สุดเลย เจ้าบ่าวเห็นจะต้องตกตะลึง” เนตราไม่พูดอะไร ตามองที่ลีมูซีน ติดฟิล์มดำที่จอดเทียบบันไดตรงหน้า และครั้นประตูทางด้านเบาะหลังเปิดออก เธอก็ตัวเกร็ง กลั้นหายใจไม่รู้ตัว รองเท้าหนังสีดำมันปลาบแบบผู้ชายเหยียบลงบนพื้น ซึ่งเพียงเห็นขนาดรองเท้า เธอก็แทบจะเดาส่วนสูงของผู้สวมใส่ออก รองเท้าไซส์ใหญ่กว่าเท้าเธอไปประมาณนิ้วเดียว นั่นหมายความว่า เขาเป็นคนตัวเล็กและเตี้ย ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ไล่สายตาจากรองเท้าไปที่กางเกง ก็เห็นว่าขากางเกงมากองรวมกันอยู่ปลายเท้า ไล่ขึ้นไปอีกก็เจอพุงกลมๆ ในเสื้อเชิ้ตสีขาวแน่นปึ๋งซึ่งมีสูทสีดำสวมทับอีกที คอที่สั้นและดำคล้ำ ใบหน้าอวบอูม มีหนวดประดับเหนือริมฝีปาก จมูกโด่งตามเผ่าพันธุ์ของเขา ดวงตาโตโปนที่แทบจะถลนออกมา ตาขาวของเขาออกสีเหลืองๆ ผมหวีเรียบแปล้ และตอนนี้เธอก็ได้กลิ่นน้ำมันใส่ผมซึ่งเป็นกลิ่นที่รุนแรงเอาเรื่อง พอเห็นชายหนุ่มคนนั้นชัด ทั้งสามคนก็แปลกใจเล็กน้อยที่เขาดูหนุ่มเกินกว่าจะเป็นฐากูรเพื่อนของคุณลุง แต่ก็จำได้ว่า ทางนั้นแจ้งมาว่า ลูกชายของฐากูรจะเดินทางมาด้วย นี่อาจเป็นลูกชายของเขาที่ชื่อรวิ “อีนี่ สวัสดีคร้าบ” เขาทักทายขึ้นก่อน พร้อมยกมือไหว้ คอก็ยักไปยักมาตามธรรมเนียมของเขา ส้มแป้นก้มหน้ากลั้นขำกับท่าทางแบบนั้น ขณะที่กชกรพยายามทำหน้าให้เป็นปกติ ทั้งที่ใจทั้งขำทั้งรังเกียจบุรุษตรงหน้า นี่ขนาดลูกชายที่ยังเป็นหนุ่มยังอัปลักษณ์ขนาดนี้ แล้วตาแก่ฐากูรนั่นล่ะ จะขนาดไหน นึกแล้วก็ดีใจแทนลูกสาวที่ไม่ต้องแต่งงานใช้หนี้ พร้อมกันนั้นก็อวยพรขอให้เนตราโชคดีก็แล้วกัน เรื่องบุญวาสนามันแข่งกันไม่ได้จริงๆ นะ หลานรัก! “สวัสดีค่ะ คุณคือคุณรวิ ลูกชายของคุณฐากูรใช่มั้ยคะ...” อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่วางสายตาไปทางเนตรา แล้วก็ยิ้มกว้างอวดฟันที่ค่อนข้างเหลือง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับบ่งบอกความพึงพอใจ    เนตรายกมือไหว้เขาด้วยท่าทีอ่อนน้อม “สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ คนนี้ใช่ไหมครับ เจ้าสาว” “ใช่ค่ะใช่...นี่คือ...เนตรา พิรังสรรค์ ว่าที่เจ้าสาวของคุณฐากูรค่ะ” กชกรเอ่ยชัดถ้อยชัดคำเน้นย้ำทุกคำชัดเจน เขาพยักหน้ารับทราบ  “แล้วคุณฐากูรล่ะคะ ไม่มาหรือคะ” “ไม่มาครับ ส่งลูกชายกับทนายมาแทน”  จบประโยคนั้น ประตูรถก็เปิดออกอีกครั้ง เนตราไม่ได้มองในตอนแรก เพราะเธอมัวแต่ก้มหน้าเก็บความรู้สึกแสนเศร้าไว้ในใจ แต่ส้มแป้นกลับกระตุกแขนเธอแล้วเขย่าแรงๆ อย่างคนที่เจออะไรบางอย่างที่น่าตะลึงพรึงเพริดมากๆ นั่นละ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ถึงกับตาค้างไปชั่วขณะ ผู้ที่เพิ่งก้าวลงจากรถ เป็นชายหนุ่มวัยต้นสามสิบ ผิวขาวเหลือง ตัดผมสั้นติดหนังศีรษะ หน้าผากได้รูป คิ้วหนาเข้ม ดวงตาในเบ้าตาลึกอย่างชาวต่างชาตินั้นดำสนิทและคมกริบ เหมือนมีดโกนอาบด้วยไฟ จมูกโด่ง ปากได้รูปสวย เหนือปากและกรอบสันกรามมีไรหนวดขึ้นเขียวครึ้ม ร่างของเขาสมส่วนและสมบูรณ์แบบด้วยความสูงเกินร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร ไหล่กว้าง อกกว้าง เอวสอบ ท่อนขาเรียว เขาอยู่ในสูทสีดำสนิท ในมือมีกระเป๋าเอกสาร เขามองมาที่เธอนิ่งเช่นกัน เนตรารู้สึกเหมือนเขากำลังโยกคลอนโลกของเธอ เธอตาพร่าและปั่นป่วนบริเวณท้องน้อยแปลกๆ