บริการถึงที่ 2
969 Words
กชกรวิดีโอคอลหาลูกสาวสุดที่รัก ซึ่งตอนนี้เที่ยวอยู่กับชายคนรักที่ชายทะเลแห่งหนึ่ง
ปภาดาเป็นหญิงสาววัยไล่เลี่ยกับเนตรา สวยสะดุดตา และมีการทำศัลยกรรมในบางส่วนทำให้ยิ่งสวยลงตัวมากขึ้น แต่งตัวก็ล้ำน้ำสมัย
“โอ๊ย ลูก อย่าให้พูดเลย หนักกว่าที่คิด” กชกรพูดไปหัวเราะไปด้วยความขบขัน “ดำกว่าที่คิด เตี้ยกว่าที่คิด ขี้เหร่กว่าที่คิดไปอี๊ก”
ปภาดาหัวเราะด้วย
“บุญของปอยจริงๆ ที่รอดพ้นมาได้ แล้วยายเนตรทำหน้าไงคะแม่ ไม่ช็อกตายไปแล้วเหรอน่ะ”
“ก็ไม่เห็นทำหน้าไงนะ คงทำใจไว้นานแล้วแหละ แต่พอแม่บอกให้ไปตามเอาใจนายนั่นก็ทำท่าจะเป็นจะตายเหมือนกัน”
“ทำไมต้องตามไปเอาใจคะ” ปภาดาไม่เข้าใจ
“ก็ฝั่งนั้นยังไม่ยอมจดทะเบียนน่ะสิ ส่วนไอ้เรื่องงานแต่งยิ่งไม่มีวี่แวว”
“อ้าว แล้วแบบนี้หนี้เราจะหายมั้ยคะ” สีหน้าหญิงสาวตระหนกขึ้นมาทันที “อย่าบอกนะว่า เขาตั้งแง่ว่าต้องแต่งงานกับปอยอ่ะ ไม่เอานะแม่ แค่คิดปอยก็ขนลุกแล้ว”
“ไม่ๆ เขาไม่ได้สงสัยหรือติดใจเรื่องเจ้าสาวหรอก แต่คนมันเขี้ยวอะ ขอให้ได้เล่นแง่หน่อยเถอะ...ลูกไม่ต้องกังวลนะจ๊ะ ยังไงเจ้าสาวของนายรวินั่นก็ต้องเป็นยายเนตรคนเดียวเท่านั้น ลูกพักผ่อนให้สบายใจเถอะ แล้วนี่จะกลับมาวันไหนจ๊ะ”
“คงอีกสองสามวันค่ะแม่ ปอยยังไม่อยากกลับเลย แต่ณัฐเขาต้องบินไปสัมมนาที่ญี่ปุ่น นี่ปอยว่าจะไปกับเขา”
ได้ยินอย่างนั้น กชกรก็หน้าเสียลงไป ก่อนเอ่ยเสียงเบา “เราเหลือเงินไม่เยอะแล้วนะลูก แม่อยากให้ประหยัดกันหน่อย”
“เดี๋ยวเราก็ให้ยายเนตรขอจากผัวมันมาให้สิแม่ รวยมากไม่ใช่เหรอ มีเงินให้พ่อยืมตั้งสิบล้าน...แค่นี้ก่อนนะแม่ ณัฐเรียกแล้ว คิดถึงแม่นะคะ” แล้วปภาดาก็วางสายไป คนเป็นแม่ได้แต่ถอนหายใจยาวๆ ด้วยความหนักใจ สักพักจึงเดินออกมานอกห้องแล้วเรียกหาเนตรา
ตอนสายๆ ของวันต่อมา เนตรามาปรากฏตัวที่หน้าคอนโดสุดหรูของรวิ เธอแจ้งความจำนงขอพบเขา ซึ่งก็ได้รับอนุญาต
ทางด้านรวิ เขาทราบจากมาโนชญ์แล้วว่าคนรับใช้บ้านนั้นโทร.มาสอบถามที่อยู่ของเขา เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนจากบ้านนั้นจะเล่นอะไรอีก
ประตูเปิดออก เนตรายืนหน้าเครียดอยู่ตรงนั้น ในมือเธอมีถุงผ้าใส่พวกขนมปังและน่าจะอาหารแห้งอย่างอื่นด้วย พอเห็นเขาเธอก็ชะงักไปเล็กน้อย
“คุณทนาย...” เธอยกมือไหว้เขา พร้อมกันนั้นก็นึกได้ว่าเธอไม่รู้เลยว่าทนายของว่าที่เจ้าบ่าวชื่ออะไร “ดิฉันมาพบคุณรวิค่ะ”
“มีธุระอะไรกับเขาเหรอ” รวิกอดอกพิงประตูแล้วหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับสังเกตอารมณ์
เนตราก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตาคู่คมนั่น มันทั้งร้อนแรงและคล้ายรู้เท่าทันบางอย่าง และมันก็ทำให้เธอหน้าชา ทั้งที่หัวใจเต้นโครมคราม
“ดิฉัน...เอ่อ...ดิฉัน...”
“มาทำกับข้าวให้เขากินเหรอ”
“ค่ะ ใช่ค่ะ” เพราะสำหรับเธอแล้ว การเอาใจ เอาใจใส่ว่าที่เจ้าบ่าวก็ทำได้แค่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละ
รวิพยักหน้าหงึกหงักพลางเหยียดยิ้มด้วยความเข้าใจแล้ว “บริการถึงที่เชียวนะ”
คราวนี้เนตราเงยหน้ามองเขาด้วยความไม่พอใจเมื่อจับน้ำเสียงได้ “ดิฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะคะ ดิฉันแค่เห็นว่าคุณรวิมาจากต่างเมือง ก็เลยอยากจะ...มาดูแล...แค่นั้นเอง”
รวิยักไหล่ และไม่เอ่ยอะไรอีก ยอมหลีกทางให้เธอเข้าไปข้างในแต่โดยดี
เมื่อเข้ามาแล้ว หญิงสาวก็มองหา ‘รวิ ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ’
“คุณรวิล่ะคะ”
“เขาไม่อยู่”
“อ้าว” เนตราอุทานด้วยความแปลกใจ ทำไมเมื่อครู่เขาไม่บอกนะ เธอจะได้กลับเลย “ถ้างั้นดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“ไหนๆ ก็มาแล้ว ก็ทำทิ้งไว้เสียสิ เดี๋ยวผมบอกให้ว่าคุณมา”
เนตราส่ายหน้า “ไม่เหมาะหรอกค่ะ...เอาเป็นว่า ฝากบอกเขาด้วยว่าดิฉันมาหา”
“ถามจริงๆ ที่มานี่คือจะมาทำดี เพราะอยากให้เขาแต่งงานกับคุณเร็วๆ ใช่มั้ย” รวิรั้งเธอไว้ด้วยคำถามนั้น “กลัวเขาเปลี่ยนใจ แล้วหนี้ไม่ถูกชำระสินะ”
เนตราหน้าร้อนซู่ที่เขารู้ทันความคิดของป้าเธอ “ดิฉันให้เหตุผลที่มาที่นี่แก่คุณไปแล้ว”
รวิหัวเราะ ไม่มีความเชื่อถือในน้ำเสียงและสีหน้าเขาสักนิด เนตราเม้มริมฝีปากแน่น ตัดสินใจเดินกลับออกมา เธอจะไม่อยู่ให้เขาดูถูกอีกแล้ว
“ถ้าอยากให้เขาแต่งงานกับคุณเร็วๆ ผมก็มีวิธีจะแนะนำนะ” เขาเดินตามมาพูด “เขาชอบคนเอาอกเอาใจ บริการเขาให้ถึงพริกถึงขิงสิ”
เนตราหันหลังกลับมาและเขย่งตัวเพื่อฟาดมือลงบนใบหน้าเขาเต็มแรง ดวงตาของเธอเขียวปัด และดูเหมือนจะมีน้ำตาด้วย
“ทุเรศ! หยาบคาย!”
รวิหน้าหันตามแรงตบ ก่อนจะยกมือลูบแก้มฝั่งที่โดนเบาๆ ขณะที่เนตราหมุนตัวแล้ววิ่งออกจากห้องไป
ชายหนุ่มมองตามจนร่างแบบบางนั้นพ้นห้อง จึงหยิบโทรศัพท์กดหามาโนชญ์ผู้เป็นทนาย พร้อมออกคำสั่งบางอย่าง จากนั้นจึงวางสายด้วยสีหน้าพึงพอใจ
- Writer
