พรีฮันนีมูน 1
820 Words
ปรากฏว่าการไปภูเก็ตครั้งนี้ เป็นการไปโดยเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของรวิ และเมื่อเนตราไปถึงก็ไม่พบ ‘ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ’ พบเพียงคุณทนายตาคมปากจัดเท่านั้น
“คุณรวิล่ะคะ” หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ
“เขาจะบินตามไปทีหลัง คุณไปกับผมสองคนก่อน”
“ถ้างั้นดิฉันจะรอไปพร้อมคุณรวิ”
“เขาบอกให้คุณไปกับผมก่อนไง”
“ดิฉันไม่ไป” หญิงสาวปฏิเสธแน่นหนัก นอกจากเพราะไม่เหมาะสมแล้ว มันอันตรายต่อหัวใจเธอเป็นที่สุด ดูเอาเถอะ ทั้งที่เขาชอบกระแนะกระแหน ชอบมองเธอแบบดูถูกและรู้เท่าทันสิ่งที่ป้าคิดและเธอเป็นผู้ทำ แต่หัวใจเธอก็มักจะเต้นโครมครามเวลาอยู่ใกล้เขา แล้วนี่จะให้นั่งเครื่องไปกันสองคน ตายพอดี
ทางด้านรวิ เขามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้
“ทำไม ขาดไอ้นายรวิไม่ได้ขนาดนั้นเลยเรอะ”
“ดิฉันก็ควรจะอยู่กับว่าที่เจ้าบ่าวของดิฉันไม่ใช่เหรอคะ”
คราวนี้ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเห็นขัน
“เฮอะ ตัวดำ ๆ อ้วน ๆ เตี้ย ๆ แบบนั้น คุณยังจะพิศวาสลงอีกเหรอ กลิ่นตัวก็แรงด้วยนะ”
“คุณเป็นลูกน้องที่แย่มาก พูดถึงเจ้านายแบบนี้ได้ยังไงคะ” เนตราต่อว่าตรง ๆ ตาคนนี้ปากจัดเสียจริง ตอนนี้เธอไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมเขาชอบจิกกัดเธอนัก ก็ขนาดเจ้านายของเขาเขายังไม่เว้น “คนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่คะ ใครจะอยากขี้เหร่ อยากให้คนอื่นหัวเราะเยาะตัวเองกันล่ะ”
คิ้วเข้มของรวิถูกเลิกขึ้นข้างหนึ่ง “ถ้าเขาไม่ได้รวย ไม่ได้เป็นเจ้าหนี้คุณ คุณจะปกป้องเขาแบบนี้มั้ย”
“ดิฉันไม่ได้ปกป้องเพราะเขารวยหรือเพราะเขาเป็นเจ้าหนี้ แต่ปกป้องในฐานะที่เขาเป็นคนเหมือน ๆ กับเรา ที่สำคัญเขาเป็นเจ้านายของคุณ”
รวิเผลอมองใบหน้าหวานที่แดงเพราะความโกรธของเธออย่างเผลอไผล แต่พอเธอเงยหน้าสบตาเขาด้วยความไม่พอใจ เขาก็ปรับสีหน้าแววตาให้เป็นเหยียด ๆ เหมือนเดิม
“โชคดีของเขาที่ได้เจ้าสาวเป็นนางฟ้า”
“ดิฉันขอตัวก่อนค่ะ” เธอทำท่าจะผละจากไป แต่เขากลับคว้าข้อมือเธอเอาไว้แล้วลากไปทางเครื่องบินที่จอดรออยู่ เนตราหน้าตาตื่น พยายามฝืนตัวเอาไว้
“อุ๊ย ปล่อยดิฉันนะ”
แต่แรงเธอหรือจะสู้แรงคนตัวใหญ่ราวยักษ์ปักหลั่นได้ ที่สุด เธอก็ถูกเขาลากขึ้นเครื่องบินสำเร็จ แถมเขายังให้เธอนั่งชิดหน้าต่าง แล้วเขานั่งฝั่งประตู เหมือนกั้นเธอไว้ เหมือนกลัวเธอจะหนีลงเครื่องได้อย่างนั้นล่ะ
เนตราตื่นเต้นกับเครื่องบินส่วนตัวมาก เพราะไม่เคยนั่งมาก่อน อย่าว่าแต่เครื่องบินส่วนตัวเลย แม้แต่เครื่องบินทั่วไปก็ไม่เคย เพราะไม่เคยได้ไปไหน เวลาที่ครอบครัวของลุงไปเที่ยวต่างประเทศ เธอต้องอยู่โยงเฝ้าบ้าน จะได้ไปเที่ยวด้วยบ้างก็เฉพาะในประเทศและเป็นสถานที่ใกล้ ๆ เท่านั้น
หญิงสาวมองปุยเมฆสีขาวที่ลอยอยู่ข้างหน้าต่าง แล้วก็อดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ ชีวิตเธอไม่ต่างจากก้อนเมฆพวกนั้น มีป้าเป็นเหมือนลมคอยบังคับว่าจะให้ลอยไปทางไหน ไม่มีโอกาสใช้ชีวิตอย่างที่ตัวเองปรารถนา แม้จะยินดีและยอมรับได้อย่างจริงใจ แต่ลึก ๆ เธอก็มีความฝันของตัวเอง เธอชอบทำกับข้าว จึงอยากเปิดร้านอาหาร คงจะมีความสุขมากที่ได้เห็นคนทานกับข้าวฝีมือเธอแล้วอิ่มอร่อยกลับไป
แต่ความฝันนั้นล่องลอยอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้
เนตราเอนศีรษะพิงกระจกและหลับตา กดความฝันนั้นลงไป แล้วเตรียมรับความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
“ร้องไห้ทำไม” จู่ ๆ เสียงห้าว ๆ ของคนนั่งข้าง ๆ ก็ดังขึ้น หญิงสาวสะดุ้ง ยืดกายนั่งตัวตรง เช็ดน้ำตา ถึงกระนั้นขนตายาว ๆ นั้นก็ยังเปียกชื้นอยู่ดี “ดีใจที่จะได้แต่งงานกับมหาเศรษฐีสินะ”
“ดีใจมากค่ะ คนอื่นต้องทำงานไม่รู้กี่สิบปีกว่าจะได้เงินสิบล้าน แต่ดิฉันไม่ต้อง” ชอบกัดดีนัก ประชดกลับเสียเลย เห็นเขาหน้าบึ้ง ขบกรามแน่นก็รู้สึกสะใจ
“ถามจริง ๆ ไม่อายคนอื่นเหรอ ควงกับคนรูปร่างหน้าตาแบบนั้นน่ะ”
“ดูเหมือนคุณจะติดใจเรื่องนี้จังเลยนะคะ” ทักออกไปแล้ว เนตราก็เพิ่งเฉลียวใจอะไรบางอย่าง
ทุกคำที่เขาว่าว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ ล้วนเป็นคำเดียวกับที่ป้ากับปภาดาเคยว่าด้วยทั้งสิ้น!
นี่เรื่องบังเอิญหรือเขารู้นะ?
- Writer
