ผมขอโทษ
1078 Words
ครู่ต่อมา รถก็จอดลง รวิกับเนตราขยับตัว เนตรานั้นหน้าแดงก่ำทีเดียว เธออุบอิบขอบคุณเขา แล้วก้าวลงจากรถไปก่อน เพื่อจะพบว่าที่ที่รถจอดอยู่นั้นไม่ใช่โรงแรมที่เธอพัก หรือแม้แต่โรงแรมที่คาร์ลพาเธอไปพักตอนวันแรกที่มาถึงภูเก็ต แต่เป็นบ้านสุดหรูอยู่บนหน้าผา ด้านล่างคือชายหาดสีขาวสะอาดตา
รวิเองก็มีสีหน้าแปลกใจเช่นกันที่พบว่าเพื่อนพาเขามาที่นี่
“ทำไมไม่พากูกับเนตรกลับโรงแรม”
“มึงกับเนตราควรพักที่นี่ก่อน เพราะที่โรงแรมมี ‘ตัวอันตราย’ ไง”
รวิพยักหน้าอย่างนึกได้ ส่วนเนตรานั้นเข้าใจว่าอังศุธรหมายถึงคนของกำนันไข่และหลานชาย จึงยินยอมพร้อมใจจะอยู่ที่นี่
“เชิญครับ คุณเนตรา พักผ่อนให้สบายใจนะครับ อยู่ที่นี่จะไม่มีใครทำอะไรคุณได้อีกแน่นอน ขอให้มั่นใจได้” อังศุธรเอ่ยกับหญิงสาว
“ขอบคุณคุณตะวันมากนะคะ ที่ตามไปช่วยดิฉัน” หญิงสาวพนมมือไหว้เขาด้วยความซาบซึ้งใจ
เจ้าของบ้านยิ้มกว้าง
“ยินดีครับ...เชิญครับ” เขาผายมือ แล้วเดินนำสองหนุ่มสาวเข้าไปข้างใน
“กูขอบใจมึงมากจริง ๆ” รวิเอื้อมมือมาตบไหล่เพื่อน
“เออ มึงไปพักไป เดี๋ยวกูกลับไปทำงานต่อก่อน อ้อ ส่วนเสื้อผ้าของคุณเนตร เดี๋ยวผมให้คนเอามาให้ที่นี่นะครับ” พูดจบอังศุธรก็ตบไหล่รวิเบา ๆ แล้วเดินออกจากบ้านไป รวิจึงหันมาทางหญิงสาว
“ขึ้นไปพักผ่อนเถอะ”
เนตราไม่อิดออด เช้านี้เธอเจอเรื่องมาเยอะเหลือเกิน ทั้งเสียใจ น้อยใจ หวาดกลัว ตื่นเต้น สุดท้ายก็เป็นความอบอุ่นใจที่ตอนเกิดเรื่องร้าย ๆ แล้วมีเขา
“คุณเองก็ต้องพักผ่อนด้วยนะคะ”
เขาพยักหน้า แล้วจูงมือเธอขึ้นไปบนห้องห้องหนึ่ง เป็นห้องที่อยู่ริมผา มีระเบียงยื่นออกไป สามารถมองเห็นทะเลเบื้องล่างได้แบบสามร้อยหกสิบองศา
“โห สวยจังเลยค่ะ” หญิงสาวอุทานด้วยความตื่นเต้น เปิดประตูระเบียงออก ไอทะเลก็พัดเข้ามา ให้ความรู้สึกสดชื่นอย่างยิ่ง
“คุณมีเวลาชื่นชมความสวยได้เท่าที่คุณอยากจะอยู่ แต่ตอนนี้พักผ่อนก่อนเถอะ”
“อยู่ได้เท่าที่อยากอยู่ยังไงคะ เกรงใจคุณตะวัน”
รวิไม่ตอบอะไร จูงมือเธอกลับมาที่เตียงกว้าง กดไหล่เพื่อให้นั่งลง แล้วสั่ง “นอน”
หญิงสาวนิ่วหน้าเล็กน้อย และเขาก็สังเกตเห็น
“เป็นอะไร เจ็บเหรอ มันทำอะไรคุณ” ไม่พูดเปล่า เขาเอื้อมมือมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเธอออก เพื่อจะได้ดูแผลตรงไหล่ให้ชัด แล้วก็ต้องขบกรามแน่นเมื่อเห็นรอยช้ำบนไหล่นวลเนียนนั่น
“มันพยายามจะทำมิดีมิร้ายฉัน โชคดีที่คุณไปถึงก่อน ไม่อย่างนั้น...” หญิงสาวน้ำตาทะลักอีกรอบด้วยความกลัวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น รวิสวมกอดเธอเอาไว้หลวม ๆ
“ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว”
“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่สุดเลย” เธอเงยหน้าที่มีคราบน้ำตานั้นขึ้นมองเขาด้วยความซาบซึ้งใจสุดหัวใจ รวิประคองใบหน้าเธอไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกให้ ก่อนจะก้มหน้าลงไปประทับจูบบนเรียวปากอิ่มนิ่งนาน...
อังศุธรกลับเข้าไปที่โรงแรมที่รวิกับเนตราเข้าพัก เพราะมีเอกสารที่ต้องเซ็น และเพื่อจะสั่งให้คนเข้าไปเก็บเสื้อผ้าและข้าวของของทั้งคู่ไปส่งที่บ้านของเขาด้วย
‘ตัวอันตราย’ ปราดเข้ามาดักหน้าเขาอีกหน
“ยังอยู่จริง ๆ ด้วย” อังศุธรพึมพำ
“คุณตะวันขา เนตรเป็นไงบ้างคะ ปอยโทร.ไปก็ไม่ยอมรับสาย เนตรโดนพวกนั้นทำร้ายหรือเปล่าคะ แล้วตอนนี้เนตรอยู่ที่ไหน โรงบาลหรือเปล่า”
ท่าทางคนถามเหมือนอยากให้เนตราโดนทำร้ายจริง ๆ มากกว่าจะเป็นห่วง และอังศุธรก็สัมผัสได้
“เสียใจด้วยนะครับ...”
“คะ? เนตรเป็นอะไรคะ เนตรเป็นอะไร” ถลาเข้ามาจับแขนของเขาเขย่าแรง ๆ แววตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและ...ความหวัง!
อังศุธรขยับกายออกห่างเธอและยิ้มเชิงสมเพชก่อนตอบ
“คุณเนตรปลอดภัยดี”
แววตาของปภาดาหม่นลงเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง ในขณะที่อังศุธรเอ่ยต่อ “ตอนนี้เธออยู่กับแฟนเธอ”
“แฟน? เนตรมีแฟนด้วยเหรอคะ” ทำหน้าแปลกใจ เธอไม่เคยได้ยินว่าญาติสาวของตนมีคนรักมาก่อน
“ครับ”
“แล้วคุณคาร์ลล่ะคะ”
“ถามทำไมครับ”
“เอ๊ะ แล้วทำไมถามไม่ได้คะ คุณตะวันคงไม่รู้ว่าคุณคาร์ลเป็นเจ้าหนี้ของบ้านปอย และปอยก็ต้องแต่งงานกับเขาเพื่อใช้หนี้”
อังศุธรซึ่งทราบเรื่องทั้งหมดจากเพื่อนรักแล้ว ได้แต่มองคนตรงหน้าด้วยแววตาสมเพชอีกหน
“ครับ”
“ตกลงคุณคาร์ลอยู่ไหนคะ”
“คุณบอกว่าจะแต่งงานกับเขาไม่ใช่หรือ คุณไม่รู้ว่าว่าที่เจ้าบ่าวอยู่ไหนได้ยังไง”
ปภาดาหน้าเสียแล้วก็สะบัดหน้าออกจากตรงนั้น อังศุธรได้แต่มองตามด้วยความระอา ก่อนจะผละไปทำงานของตน พร้อมกันนั้นก็พอจะเดาออกว่าหลังจากนี้ เรื่องน่าจะยุ่งอีรุงตุงนังพอสมควร
อย่างไรก็ตาม เขามั่นใจว่าเพื่อนรักจะจัดการเรื่องนี้ได้อย่างเรียบร้อย จึงไม่เป็นห่วงมันมากนัก
เนตราลืมตาขึ้น เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกหลังจากได้สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ให้เธอแล้ว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดอกไม้ที่ถูกผีเสื้อดูดซับเอาความหวานไปจากตัว และหัวใจเธอก็หวั่นไหวอย่างหนัก ครั้นเงยหน้าสบตาเขา จากผีเสื้อ เขาก็กลายเป็นไฟที่พร้อมจะหลอมละลายเธออยู่ตรงนี้ คราวนี้หัวใจหญิงสาวเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอก
“ผมขอโทษนะ” เธอยังไม่ทันเอ่ยอะไร เขาก็เอ่ยได้ก่อน
“คะ?”
“ก็เพราะผม ทำให้คุณเตลิดหนีไป จนเจอพวกนั้นจับตัวได้”
เนตราไม่เข้าใจ “คุณไม่ได้ทำอะไรนี่คะ...ตอนนั้นฉันอยู่กับคุณรวิ”
“เพราะผมไปบอกเขาเรื่องที่ผมรู้สึกยังไงกับคุณ เขาเลยไปคุยกับคุณแบบนั้น”
- Writer
