พรีฮันนีมูน 2
1531 Words
อะไรบางอย่างในท่าทีและสีหน้าของเขาบอกเธอว่า นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ และพอมาถึงตอนนี้ เธอออกจะมั่นใจว่าเขาและว่าที่เจ้าบ่าวต้องรู้ว่าเธอแค่ลูกสาวตัวปลอมของลุงกับป้า
...โอย เนตราอยากเป็นลม ป้าคิดว่าตัวเองเก่ง หลอกเขาได้ ที่ไหนได้...เฮ้อ! อายเขาจัง
รวิเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกครั้งเมื่อเห็นแววตาชนิดนั้นของเธอ “ทำไม”
“เปล่าค่ะ”
“เบื่อคำว่าเปล่าของพวกผู้หญิงเป็นบ้า” เขาบ่นและเนตราก็เผลอยิ้มขำ คนตัวโต หน้าเข้ม แต่ทำหน้าเง้า ๆ เหมือนเด็ก น่าเอ็นดูตายละ
“ยิ้มอะไร” เขาตีหน้าเคร่ง
“คุณจะถามแต่คำถามทั้งวันหรือไงคะ ร้องไห้ทำไม ทำไม ยิ้มอะไร”
“แต่ก็ไม่เห็นคุณจะตอบอะไรซักคำ”
เนตรายิ้มน้อย ๆ และยังคงไม่ตอบคำถามของเขาอยู่ดี ครู่ต่อมา เธอก็เป็นฝ่ายถามบ้าง
“คุณทำงานกับคุณรวิมานานแล้วเหรอคะ”
“ตั้งแต่เกิด” เขาตอบสั้น ๆ
“มิน่าล่ะ ถึงดูสนิทกันมาก...แล้วคุณรวิเป็นคนยังไงคะ”
“ถามทำไม จะเอาใจเขาเหรอ”
“ดิฉันก็ควรต้องรู้จักว่าที่เจ้าบ่าวตัวเองบ้างสิคะ”
“ของแบบนี้ เรียนรู้เขาเอาเองเถอะ คนอย่างเขาเรียนรู้ไม่ยาก”
หญิงสาวหน้ามุ่ยเล็กน้อย “แหม ทียังงี้ปิดปากเงียบ ทีตอนนินทา มาเป็นชุดเลยนะ”
รวิหัวเราะหึหึในลำคอ “ผมถามคุณบ้างได้มั้ยล่ะ”
“ดิฉันไม่มีอะไรจะตอบ” เธอรีบปฏิเสธทันที และชายหนุ่มก็หัวเราะลั่น มองหน้าเธอด้วยความขำระคนเอ็นดู
ยายบ้าเอ๊ย เขายังไม่ได้ถามซักคำ
และเมื่อเธอพูดแบบนั้น เขาก็ไม่โยนคำถามอะไรให้เธอ และตลอดเวลาที่อยู่บนเครื่อง เขาก็ไม่ได้พูดอะไรกับเธออีก ปล่อยให้เธอได้ดื่มด่ำกับภาพท้องฟ้าและวิวด้านล่างไปเงียบ ๆ
“อ้าว ไหนว่าจะต้องบินไปญี่ปุ่นไงคะณัฐ” ปภาดาถามด้วยความแปลกใจ เมื่อชายคนรักบอกว่าจะต้องอยู่ที่นี่ต่ออีกสองวัน
“ให้ผู้ช่วยผมไปแทน ผมอยากอยู่กับคุณนาน ๆ มากกว่า” เขาตอบด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“อะไรกัน สองวันสองคืนแล้วยังไม่เบื่ออีกเหรอคะ” ถามเสียงแปลกใจแต่สีหน้าแววตาพึงพอใจและภาคภูมิใจในเสน่ห์เรือนร่างของตัวเองอย่างที่สุดที่ทำให้เขาหลงใหลได้ขนาดนี้
สำหรับปภาดาแล้ว เธอคิดว่าความสวยคืออาภรณ์ของผู้หญิง สิ่งเดียวที่จะยึดผู้ชายไว้ได้ก็คือความสวยเท่านั้น และคนที่จะได้ครอบครองเรือนร่างของเธอก็ควรจะเป็นผู้ชายที่เหมาะสมคู่ควร อย่างณัฐพัชร์คนนี้ ไม่ใช่ตาแก่เพื่อนพ่อ หรือไม่ก็ลูกชายของตาแก่นั่น
“ผมไม่มีวันเบื่อคุณ” ณัฐพัชร์เอ่ยเสียงสั่นพร่า รั้งร่างเธอเข้ามากอด เพื่อจะเริ่มบทรักบทใหม่ ในขณะที่ในสมองนั้นกำลังคิดถึงคำสั่งของใครบางคนที่โทร.หาเขาเมื่อครู่นี้
‘โชคเข้าข้างเรา รวิบินมาทำธุระที่เมืองไทย และกำลังไปภูเก็ต แกต้องเข้าพบเขาให้ได้’
เมื่อเครื่องลงจอด ก็มีรถมารอรับอยู่แล้ว ลีมูซีนคันนั้นพาทั้งคู่ไปยังโรงแรมหรูซึ่งตั้งอยู่บนชายหาดส่วนตัว ซึ่งเนตราเคยเห็นแต่ในรูป
“คุณพักผ่อนไปก่อน ตอนเย็น ๆ ผมจะให้คนมาตาม” ‘คุณทนาย’ บอกเมื่อเดินมาส่งเธอที่ห้อง
“แล้วคุณรวิล่ะคะ”
“มาเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น” ตอบเสร็จ เขาก็เดินไปเข้าห้องของเขา ซึ่งก็อยู่ติดห้องเธอนั่นละ
เนตราได้แต่ทำหน้ามุ่ย เกลียดความพูดสั้น ๆ ของคุณทนายเสียจริง ขณะเดียวกันก็นึกเคืองว่าที่เจ้าบ่าวของเธอมากด้วย ทำไมต้องให้เธอมากับผู้ชายคนนี้ตามลำพังด้วยก็ไม่รู้
ทางด้านรวิ หลังจากเข้ามาในห้องพักแล้ว เขาก็โทรศัพท์หาเพื่อนซึ่งเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้
“อ้าว จะมาไม่บอกก่อนวะ ไอ้คาร์ล” ฝ่ายนั้นโวยวายมาตามสาย
“เซอร์ไพร้ส์ไง ตอนนี้มึงอยู่ไหน...โอเค เดี๋ยวกูรอมึงที่ล็อบบี้”
วางสายจากเพื่อนไม่ทันไร มาโนชญ์ก็โทร.เข้ามา
“ว่าไงคุณเจ้าบ่าว” เขาแซวฝ่ายนั้น
“ผมมีข่าวจะแจ้งให้คุณทราบ คนของเรารายงานว่าคุณปภาดาก็อยู่ภูเก็ต”
“งั้นรึ...” ริมฝีปากสีสดเหยียดออกเล็กน้อย “ถ้างั้นนายต้องบินตามฉันมาจริง ๆ แล้วละ”
“คุณคิดจะทำอะไรครับนั่น” น้ำเสียงมาโนชญ์เต็มไปด้วยความระแวงปนระอา
“เดี๋ยวนายก็รู้ว่าผู้หญิงที่ดูถูกพวกเรา หลอกพวกเราน่ะ จะโดนอะไร”
“แค้นเก่ง” มาโนชญ์ถอนหายใจยาว ๆ “ระวังเล่นเกมเองแล้วจะยุ่งเองนะครับ เดี๋ยวหาว่าโนชญ์ไม่เตือน ว่าแต่ ให้ผมตามไปเนี่ย ในนามมาโนชญ์หรือรวิครับ”
“ต้องรวิสิวะ”
รวิใช้เวลาอยู่กับอังศุธรเพื่อนรักตลอดบ่าย เนื่องจากไม่ได้พบกันนาน และเขาก็ให้เวลาเนตราได้ใช้เวลาส่วนตัวด้วย
เขากับอังศุธรเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยอังศุธรไปเรียนต่อที่อเมริกา ซึ่งตอนนั้นครอบครัวของรวิก็เพิ่งย้ายไปตั้งรกรากที่นั่น เขากับมันจึงเป็นเด็กผมดำสองคนในห้อง และกลายเป็นเป้าให้เพื่อนในห้องล้อเลียนและรังแก พวกเขาจึงจับมือกันสู้กับพวกนั้นทั้งบู๊ทั้งเรื่องเรียน จนในที่สุดก็ได้รับการยอมรับ
พอเรียนจบปริญญาโท อังศุธรก็กลับมาสานต่อธุรกิจของครอบครัว ซึ่งก็คือธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แต่เจ้าตัวมักจะใช้เวลาอยู่ที่ภูเก็ตมากกว่าที่อื่นเพราะชอบทะเล
ระหว่างนี้ พวกเขาก็ได้เจอกันอยู่บ้าง เวลาที่รวิมาเมืองไทยหรืออังศุธรบินไปที่โน่น
“นับว่าเป็นเรื่องช็อก ที่คนอย่างมึงยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่มึงไม่ได้รัก” อังศุธรเอ่ยขึ้นในตอนหนึ่ง
เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงพอ ๆ กับรวิ หน้าคม ตาคมกล้า ผมยาวระต้นคอ ผิวคล้ำเพราะอยู่แต่กับแดดทะเล เขาอยู่ในชุดเสื้อฮาวายสีสันสดใส ปลดกระดุมสองเม็ดบน โชว์แผงอกกว้าง ท่าทางสบาย ๆ และรักอิสระ
“ไม่แค่นั้น แถมยังเป็นผู้หญิงไทยที่มึงเกลียดนักเกลียดหนา” อังศุธรพูดขึ้นอีก รวิชะงักไปครู่หนึ่งก็ขบกรามแน่น
“ตอนแรกกูก็ไม่ยอมหรอก แต่ก็มีเหตุผลบางอย่างที่ต้องยอม”
“โรงแรมห้าดาวหรือเกาะส่วนตัว” อีกฝ่ายเลิกคิ้ว
คราวนี้รวิหัวเราะ “ไอ้บ้า ของพวกนั้นกูซื้อเองได้เว้ย เอาเป็นว่า มันสมเหตุสมผลก็แล้วกัน”
อังศุธรไม่เซ้าซี้ คิดว่าถึงเวลาที่เพื่อนอยากบอกก็คงจะบอกเองนั่นละ
“แล้วเมื่อไหร่จะพาว่าที่เจ้าสาวมาอวดกู”
“กูอยู่อีกหลายวัน เดี๋ยวก็ได้เจอ”
“สวยมั้ยวะ”
รวิไม่ตอบในทันที แต่คิดถึงดวงหน้ารูปไข่แสนหวานนั้นแล้วก็เผลอยิ้มออกมา ระหว่างนั้นเอง ลูกน้องคนหนึ่งของอังศุธรก็เข้ามากระซิบกระซาบบางอย่าง ชายหนุ่มพยักหน้ารับทราบ และเมื่อลูกน้องกลับไป เขาก็หันมาทางเพื่อนรัก
“มีหมาบ้ามาป้วนเปี้ยนแถวโรงแรม กูต้องไปจัดการมันก่อน”
รวิเลิกคิ้วแปลกใจ หากแต่ไม่ถามอะไร นอกจากพยักหน้าให้เพื่อน
“ตามสบาย”
อังศุธรลุกขึ้นแล้วชี้หน้าเพื่อน “ถ้าพรุ่งนี้มึงไม่พาว่าที่เมียมึงมาให้กูรู้จัก กูจะเพ่นกบาลมึง”
ชายหนุ่มหัวเราะ ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว แล้วจึงลุกออกจากที่นั่น เดินครึ้มอกครึ้มใจไปกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นห้องพัก แต่ไม่ได้ไปห้องตัวเอง เขามาหยุดหน้าห้องของว่าที่เจ้าสาวหน้าหวานของตน
“เนตรา” เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้อง
“เนตรา อยู่หรือเปล่า” เงียบ ไม่มีแม้เสียงเคลื่อนไหวใด
เคาะประตูอยู่อีกสองสามครั้ง แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะได้ยินแล้วขานรับ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” พึมพำด้วยความเป็นห่วง มือใหญ่ทุบประตูรัว ๆ “เนตร เนตรา เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้”
“คุณคะ” เสียงพนักงานคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ “คุณผู้หญิงห้องนี้ไม่อยู่หรอกค่ะ”
"งั้นหรือ? เธอออกไปนานหรือยัง”
“นานแล้วค่ะ ประมาณสามชั่วโมงได้”
“แล้วเธอไปไหน”
พนักงานสั่นหน้า “ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
“คุณแน่ใจนะว่าจำคนไม่ผิด”
“แน่ใจค่ะ ดิฉันจำได้เพราะเธอสวยมาก อ้อ แล้วเธอก็สะพายเป้ใบเล็ก ๆ ไปด้วยนะคะ”
รวิขมวดคิ้ว สะพายเป้งั้นหรือ?
ชายหนุ่มให้พนักงานสาวเปิดห้องให้เดี๋ยวนั้น และเมื่อเข้าไปข้างใน ก็ไม่มีร่างของเนตราจริง ๆ กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ยังอยู่ แต่ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวหายไป
- Writer
