สามีรสแซ่บ

ว่าที่สามีสายเปย์1

เนตรากระชับหมวกแก๊ปเพื่อไม่ให้มันปลิวไปตามแรงลม ขณะที่รถสองแถวที่เธอเหมากำลังห้อตะบึงไปข้างหน้า จุดมุ่งหมายคือชายหาดเล็ก ๆ ที่อยู่ทางใต้สุดของจังหวัดภูเก็ต

เธอหวังว่ากว่าคุณทนายจะรู้ว่าเธอหายไป เธอก็ไปถึงชายหาดและซ่อนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าการที่รวิให้ทนายของเขาพาเธอมาที่นี่ มีจุดประสงค์อะไร ซึ่งจะว่าไปแล้วเขาก็มีสิทธิ์ในร่างกายเธอในฐานะที่เป็นว่าที่เจ้าบ่าว และเธอก็รู้ว่าอย่างไรเสียก็หนีไม่พ้น แต่เธอยังไม่พร้อมจริง ๆ

ขอเวลาแค่สองสามวันนะ คุณรวิ แล้วฉันจะกลับไปทำหน้าที่ของฉันให้ดีที่สุด แต่ตอนนี้ขอทำใจก่อน

รถถึงจุดหมาย เธอก็เดินไปยังที่พักที่แอบจองไว้ตั้งแต่ทราบว่าต้องมาภูเก็ตแล้ว

‘เคืองคุณผู้หญิงจริง ๆ เลย ทำแบบนี้เท่ากับส่งคุณหนูเนตรไปให้ตานั่นเชือด’ ส้มแป้นบ่นอุบอิบอยู่ในห้องนอนของเธอขณะช่วยเธอจัดเสื้อผ้า

‘ยังไงเนตรก็ต้องแต่งกับคุณรวิอยู่ดีแหละค่ะ’

‘ใช่ค่ะ แต่ไม่ควรยัดเยียดแบบนี้นี่คะ...ถามจริง ๆ เถอะค่ะ คุณหนูเนตรทำใจได้จริง ๆ เหรอคะ ที่ต้องแต่งงานกับคุณรวิคนนั้นน่ะค่ะ’

‘ชีวิตเนตรไม่ได้เป็นของเนตรอยู่แล้วนี่คะ’ เธอว่าอย่างเศร้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว ‘ถ้าเนตรจะทำใจไม่ได้ ไม่ใช่เพราะคุณรวิเธอขี้ริ้วขี้เหร่หรอกค่ะ ต่อให้เขาหล่อกว่านี้ เนตรก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี เพราะอย่างที่บอก นอกจากไม่ใช่คนที่เนตรรัก ทุกอย่างก็รวดเร็วไปหมด เนตรอยากได้เวลาทำใจ สักนิดสักหน่อยก็ยังดี’

จากนั้นเธอกับส้มแป้นก็ช่วยกันหาที่พัก แล้วก็ได้ที่รีสอร์ตแห่งนี้

เข้ามาในห้องพักแล้ว เธอก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจที่สามารถมาถึงได้โดยที่ไม่มีใครตามมาทัน ขณะเดียวกันก็ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

หญิงสาวมองห้องพักที่เธอจะใช้พักต่อจากนี้อีกสามวันด้วยความชื่นชอบชื่นชม ห้องพักจัดสไตล์บาหลี สวย เก๋ อบอุ่นและผ่อนคลาย ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในสปา

เธอวางกระเป๋าเสื้อผ้าไว้มุมหนึ่งของห้อง จากนั้นจึงก้าวขึ้นเตียงและหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

รู้สึกตัวอีกทีก็เป็นเวลาเย็นแล้ว และท้องก็ร้องแล้วด้วย เธอจึงโทร.เบอร์รูมเซอร์วิส สั่งอาหารมารับประทานในห้องแทนการออกไปข้างนอก เธอยังไม่กล้าออกไป ไม่อยากเสี่ยงให้คุณทนายหรือคนของว่าที่เจ้าบ่าวหาเจอ

ระหว่างรออาหาร ก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นกางเกงขาสั้น เสื้อยืดพอดีตัวสีชมพู ไม่แต่งหน้า ทาแค่ครีมและโลชั่นเท่านั้น พอทาเสร็จ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพอดี

“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ”

“ค่า” เธอขานรับ แล้วรีบเดินไปเปิดรับ แต่คนที่โผล่เข้ามากลายเป็นผู้ชายร่างอ้วนใหญ่ ผิวคล้ำจนเกือบดำ ผมหยักศก และตาพองโปนคู่นั้นมองมาด้วยแววตาที่ทำให้เนตราขนลุกซู่

“คุณเป็นใคร” เธอถามเสียงสั่น ไม่ไว้ใจสถานการณ์ตรงหน้าเลย

“ผมเก๊าะจะมากินข้าวเป็นเพื่อนคุณไง กินคนเดียวเหงาออก” เขาพูดด้วยสำเนียงอย่างคนใต้ พูดจบเขาก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้อง

“ออกไปนะ!” เนตราตวาดไล่

“ก็บอกแล้วว่าจะกินเป็นเพื่อน” พูดจบก็หัวเราะมีเลศนัยน่าขยะแขยง เนตราขนลุกซู่ไปหมด

“นี่อะไรกันน่ะ...นี่คุณสมรู้ร่วมคิดกันเหรอ” เธอมองไปที่พนักงานเสิร์ฟผู้หญิงที่ยืนทำหน้าเรียบเฉย ปราศจากความรู้สึกอันใด เหมือนไม่รับรู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น วางถาดอาหารไว้บนโต๊ะแล้ว เจ้าตัวก็เดินออกไป เนตราตัดสินใจวิ่งตาม แต่โดนชายร่างใหญ่ดึงแขนเอาไว้ได้ก่อน

“จะไปไหนล่ะ หิวไม่ใช่เหรอ”

“ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย!” หญิงสาวกรีดร้องพลางก็ดึงมือออก แต่ไม่เป็นผล แถมมันยังเหวี่ยงร่างเธอกลับเข้ามาในห้อง เธอถลาไปชนขอบเตียงแล้วก็ล้มลงไปพื้น เธอร้องออกมาคำหนึ่งแล้วพยายามตะเกียกตะกายหนี แต่ไม่พ้น มันตามมาลากเธอไปที่เตียงแล้วเหวี่ยงเธอลงไป

“ไม่ต้องร้องให้ใครช่วยหรอก เจ็บคอเปล่า ๆ น่า ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอกคนสวย” มันมองเธอตาเป็นมันวาว พลางก็ย่างสามขุมเข้าหา

เนตราน้ำตาไหลพราก พนมมือไหว้ขอร้องเขา “อย่าทำอะไรหนูเลยนะพี่ พี่จะเอาอะไร หนูยกให้หมดเลย”

“กูก็อยากได้มึงนี่ไง” พูดจบ มันก็โถมร่างอ้วนใหญ่ลงมา เนตรารีบกลิ้งหลบ เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดผางออกอีกครั้ง

แล้วรวิก็ก้าวเข้ามา

ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปกระชากชายร่างยักษ์ให้ลุกขึ้นแล้วต่อยเปรี้ยงเข้าให้หลายหมัด แต่มันยังอึด ไม่ล้ม ไม่สะทกสะท้าน แถมยังเดินเข้าหาเขาด้วยสีหน้าโกรธแค้นอีกด้วย แต่รวินั้นออกกำลังกายเป็นประจำ ซ้ำยังเคยเรียนวิชาศิลปะการต่อสู้มา เรียนรู้เทคนิคการสู้ที่ไม่ต้องใช้กำลังมาก ดังนั้นเอง เมื่อมันปล่อยหมัดมา เขาจึงสามารถหลบได้ทัน จับมันล็อกและบิดมือเบา ๆ มันก็อ่อนแรง และร้องลั่นด้วยความเจ็บ

“โอ๊ย! ปล่อยกู!”

เนตราไม่รอช้า พอเห็นว่ามันเสียทีรวิแล้ว เธอก็คว้าแจกันที่อยู่ใกล้มือ ตีเข้าไปที่หัวของมันเต็มแรง มันเบิกตาโพลงครั้งหนึ่งก็ล้มลงไปบนพื้นเสียงดังสนั่น หญิงสาวไม่สาแก่ใจ ตามไปจะซ้ำ เดือดร้อนรวิต้องรีบคว้าข้อมือเอาไว้

“พอแล้วคุณ พอแล้ว”