ฉันเดินออกจากห้องมาด้วยความหงุดหงิดแวะเข้าห้องน้ำรวมชั้นบริหารที่ไร้ผู้คน มองตัวเองในกระจกบานใหญ่ ที่มองยังไงก็เห็นรอยแดงที่คอแจ่มแจ้งชัดแจ๋ว
ให้ตาย! เขาไม่ได้ฉุดคิดเลยเหรอ ว่าตอนเข้างาน แม้กระทั่งตอนกลางวันที่คอฉันปราศจากรอยทุกอย่าง พอเอาแฟ้มมาให้ชั้นบริหาร กลับมีไอ่รอยบ้านี่ขึ้นมา คนเค้าจะคิดยังไง ผ้าพันคอก็ไม่มี รถก็ไม่ได้เอามา
พอฉันคิดได้ว่าฉันไม่ได้พกโทรศัพท์ขึ้นมาด้วย ความซวยก็เข้ามาอีกระลอก พี่เนตรคงตามฉันให้ควัก ไหนจะมีเรื่องของฉันที่กำลังลือไปทั่วอีก ทุกคนคงไม่คิดว่าเป็นเปลี่ยนไปหรอกนะ
ก๊อก ก๊อก
"เม็ดฝน อยู่ในนั้นหรือเปล่า"
เสียงของพี่น้ำหนึ่งเรียกฉันอยู่ข้างนอก ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยเอามือปิดที่ต้นคอและเปิดล็อกประตูห้องน้ำใหญ่ให้พี่น้ำหนึ่ง
"นี่ค่ะ"
พี่น้ำหนึ่งส่งซองครีมบีบีปกปิดรอยมาให้ฉันมองมาที่มือของฉันที่กำลังกุมคอปิดรอยเจ้าปัญหานี่อยู่
"มีคนเค้าขอความช่วยเหลือมาด้ว
