พิจิตใจคุณชายplayboy

เริ่มเรื่อง

ณ งานเปิดตัวรถสปอร์ตนำเข้าจากนิวยอร์ก

" สวัสดีทุกท่านอย่างเป็นทางการนะครับ และโชว์ที่พึ่งผ่านไปเมื่อกี่นั่นก็คือรถสปอร์ตที่นำเข้ามาจากนิวยอร์ก และมีเพียงไม่กี่คันบนโลกนะครับ และเพื่อเป็นการไม่เสียเวลาเชิญทุกท่านพบกับท่านประธานอนันต์ อมรศิริโยธินเจ้าของบริษัทรถนำเข้ายักษ์ใหญ่แห่งนี้ขอเสียงปรบมือด้วยครับ "

แป๊ะๆๆๆๆ เมื่อพิธีกรบนเวทีพูดจบเสียงปรบมือก็ดังขึ้นระงมดังไปทั่ว

" เอาล่ะครับขอบคุณมากครับ ขอบคุณทุกท่านที่มาเป็นเกียรติในงานเปิดตัวรถของผมในวันนี้ หลายท่านอาจจะสงสัยนะครับว่าทำไมครั้งนี้ผมถึงจัดงานขึ้นมาใหญ่โตขนาดนี้ ทั้งๆที่ผมก็จัดเกือบทุกเดือนอยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้มันมีคนพิเศษของงานที่ผมอยากจะพาเธอมาเปิดตัว และเธอก็คือคนสำคัญของผมและในอนาคตข้างหน้าเธอจะต้องมาบริหารที่นี่แทนผม และเพื่อเป็นการไม่เสียเวลาผมขอเชิญ ลูกสาวเพียงคนเดียวของผม

นางสาวอนันท์ตา อมรสิริโยธิน ขึ้นมาบนเวทีนี้ด้วยครับ "

เมื่อท่านประธานพูดจบก็ได้มีหญิงสาวในชุดเดรสสีน้ำเงินซึ่งเป็นสีที่เข้ากับสีผิวของเธอยิ่งนักเดินขึ้นมาบนเวทีทำให้เป็นที่จับจ้องของผู้คนที่มางาน เพราะเธอทั้งสวยและเซ็กซี่คุณสมบัติดีพร้อมดีกรีจบนอกเป็นที่หมายพองของหนุ่มๆหลายคนเลยทีเดียว เธอก็คือลูกสาวคนเดียวของท่านประธานบริษัทรถแห่งนี้ ที่เพิ่งจบมาจากนิวยอร์กพร้อมกับเกียรตินิยมอันดับ 1 ของภาค

" เพื่อเป็นการไม่เสียเวลาผมอยากให้คุณหนูลูกพีชได้พูดอะไรเกี่ยวกับงานในวันนี้ด้วยครับ"

พิธีกรได้ส่งมาให้ลูกพีชเพื่อให้เธอได้กล่าวความในใจของเธอ

" ค่ะ ก็ไม่มีอะไรมากนะคะอันที่จริงลูกพีชไม่ได้อยากให้คุณพ่อท่านจัดงานให้มันเอิกเกริกอย่างนี้เลยค่ะ แต่ท่านก็ไม่เคยฟัง และก็ขอบคุณทุกคนด้วยนะคะที่เสียเวลามาในงานนี้ยังไงลูกพีชก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะขอบคุณค่ะ "

ลูกพีชพูดจบเธอก็ยกมือไหว้ก่อนจะเดินลงจากเวที แล้วเดินเข้าไปในกลุ่มเพื่อนของเธอ

" ยินดีต้อนรับกลับเมืองไทยนะยัยลูกพีช "

นิสาเพื่อนของลูกพี่ได้เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นแก้วไวน์ให้กับเธอ

" ยินดีต้อนรับนะแก แกนี้สวยไม่สร่างเลยนะ"

ปูเป้เพื่อนที่เธอรักที่สุดพูดเสริมขึ้น

" โอ๊ะพวกแกนี้เวอร์จริงๆ ฉันก็เหมือนเดิมป่ะสวยเสยอะไรกัน "

ลูกพีชพูดออกมา จริงๆแล้วเธอเป็นคนที่เป็นกันเองอย่างมากสำหรับคนที่รู้จักเธอ แต่ถ้าหากใครที่ไม่ได้รู้จักลูกพีชก็จะคิดว่าเธอหยิ่งเพราะเธอเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม

" เฮ้ยจริงๆนะมึงเมื่อกี้ตอนที่มึงขึ้นเวทีอ่ะหนุ่มๆโต๊ะนั้นมองมึงกันตาเป็นมันเลยว่ะ "

แนทเพื่อนสาวจอมแก่นของลูกพีชเสริมทัพ พร้อมกับชี้ไปทางหนุ่มๆโต๊ะข้างๆ ที่มีผู้ชายประมาณ 4-5 คนนั่งอยู่ แต่ละคนหน้าตาหล่อเหลา และมีผู้ชายคนหนึ่งมองหน้าเธอเหมือนเสือที่รอจะตะคลุอเหยื่อ ได้นั่งมองมาทางกลุ่มของพวกเธอ

" เอาน่าอย่าไปสนใจก็เขาเลย เราไปหาที่ดื่มต่อกันเถอะ "

ลูกพีชเธอไม่ได้สนใจในสิ่งที่เพื่อนๆของเธอกำลังสนใจอยู่ เธอเป็นแค่อยากออกไปจากงานนี้ เพราะเธอไม่ชอบงานอะไรพวกนี้ เธอไม่อยากเด่นในสายตาของใครหลายคน มันทำให้เธออึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

@ผับ***

เมื่อทุกคนมาถึงหน้าผับแห่งหนึ่งใจกลางเมืองของกรุงเทพ ต่างคนก็เดินเข้าไปในร้าน ทิ้งให้ลูกพีชขับรถวนหาที่จอด เนื่องจากคนเยอะเลยไม่ค่อยมีที่จอด

" นั่นไง เจอแล้ว ว้ายยย "

เมื่อลูกพีชเห็นที่ว่าง เธอรีบเลี้ยวรถเข้าไปเพื่อจะจอด แต่ไม่ทันจะได้จอด รถของเธอไปชนเข้ากับรถของใครบางคน ทำให้เธอรีบลงไปดูว่ามันเสียหายมากแค่ไหน

" คุณค่ะ เป็นอะไรมากมั้ยค่ะ หรือรถเสียหายอะไรหรือเปล่าค่ะ "

ลูกพีชเคาะกระจกรถคู่กรณี

" นี่เธอ ขับรถประสาอะไรห๊ะ ไม่เห็นหรือไงว่ารถฉันขับมาอ่ะ "

หากแต่เจ้าของรถลดกระจกรถลงมาต่อว่าเธอ

"เอ้าคุณ ฉันได้ตั้งใจไม่ แล้วที่ฉันลงมาก็เพื่อจะมาดู เพื่อจะได้รับผิดชอบ แล้วคุณจะตะคอกทำไมไม่ทราบ "

"ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรหรอก ดูท่าแล้วคนอย่างเธอคงไม่มีปัญญาชดใช้หรอก แล้วกรุณาถอยรถเธอออกไปได้แล้ว เพราะตรงนี่มันคือที่จอดประจำของกระผม "

พูดจบชายคนนั้นเลื่อนกระจกขึ้น ทำให้อารมณ์ของลูกพีชเดือดทันที

ก๊อกๆๆ ลูกพีชเค๊าะประตูของเขารัวๆ จนเจ้าของรถรีบเปิดประตูรถลงมันทันที

" เห๊ยๆๆ นี่เธอ เป็นบ้าหรือไง หยุดเค๊าะเดี๋ยวนี้น่ะยัยบ้า "

ชายหนุ่มรีบวิ่งมากระจากลูกพีชออกห่างจากรถของเขา

" นี่ ปล่อยฉันน่ะ แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกคนอื่น ทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักกันห๊ะ "

" แล้วมันใช่อย่างที่ผมว่าไม่ ถ้าไม่ใช่แล้วจะกินปูนร้อนท้องทำไม "

ทั้งสองยืนเถียงกันนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ เริ่มมีไทยมุงกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ

" อิพีช หยุดก่อนมึง เกิดไรขึ้นว่ะ "

นิษาเดินมาถาม เมื่อเห็นเพื่อนสาวของเธอยืนเถียงของเธอยืนเถียงกับเจ้าของผับแห่งนี้

" ก็อีตานี่อ่ะดิมึง คนเขาขอโทษแล้วน่ะ ยังจะหาเรื่อง "

ลูกพีชยืนเอามือกอดอก แล้วหันหน้าไปมองชายหนุ่มคนนั้นอย่างเอือมระอาเต็มที

" มึงใจเย็นๆน่ะ นี่คือคุณเซ้นต์เจ้าของผับที่นี่ และนี่คือที่จอดประจำของเขา "

" ห๊ะ "

ลูกพีชทำตาโตเหมือนจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่นิษาพูด

"กูพูดจริงนะมึง และคุณเซ้นต์ก็คือคนที่นั่งอยู่ในงานเปิดตัวรถเมื่อกลางวันไง "

ปูเป้ช่วยยืนยันอีกเสียง เพราะพวกเขามาเที่ยวที่นี่บ่อยและรู้จักกับเจ้าของผับเป็นอย่างดี

" หึ แล้วไงอ่ะต่อให้เป็นเจ้าของร้านก็เหอะคนเขาทำผิดรู้จักขอโทษมันก็พอแล้วป่ะนี่อะไรอ่ะมาพูดจาดูถูกคนอื่นมันใช่ที่ไหนเนี่ย "

ลูกพีชยังคงรั้นและพูดต่อแล้วคนอย่างเธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเหยียดหยามเป็นที่สุด

" นี่เธอ ขนาดเพื่อนๆของเธอยังมีมารยาทเลยฉันว่าเธอเองก็ควรที่จะเคารพฉันเหมือนกันนะเพราะฉันอายุเยอะกว่าเธอหลายปีอยู่นะ"

เซ้นต์พูดจบเดินกลับไปที่รถ

" ต่อให้รุ่นพี่ฉันแค่ปีเดียวถ้าเกิดทำให้ฉันรู้สึกว่าน่านับถือฉันก็นับถือ แต่ถ้าทำตัวไม่น่านับถือทำไมฉันต้องเคารพ ไปกันพวกมึงเปลี่ยนที่"