บทที่ 8
“เป็นไงวะ”
ทันทีที่ผมเดินเข้ามาในผับ ไอ้ขุนพลก็ถามผมขึ้น “ก็ดี” ผมพูดแค่นั้นก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ที่เคาน์เตอร์บาร์ ซึ่งตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าเข้าผับ
“ลมอะไรหอบมึงมาที่ผับกู”
“เบื่อ” ใช่ผมเบื่อ หลังจากวันนั้นที่ผมแยกกับผู้หญิงคนนั้น ผมก็มีอาการแน่นหน้าอก วินาทีนั้นผมคิดว่าตัวเองคงไม่มีชีวิตรอดเป็นแน่ หายใจไม่ออก ไอ้เหนือนี่ทำอะไรไม่ถูก รีบขับรถพาผมมาที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด สุดท้ายผมก็หนีไม่พ้นที่ต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ มันโคตรเบื่อเลยจริงๆแล้วที่เบื่อที่สุดคงเป็น แม่ที่รู้ว่าผมประสบอุบัติเหตุ
เมื่อออกจากโรงพยาบาลไม่รอช้ารีบพาตัวผมกลับบ้าน ผมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งแม่ กลับมารักษาตัวต่อที่บ้าน สองอาทิตย์จนกระทั่งแม่ของผมพาผมไปตรวจสุขภาพอีกครั้ง ท่านจึงปล่อยตัวผมกลับมา
ขาดเรียนไปนานนับเดือนตอนนี้ผมโคตรจะเหนื่อยเพราะต้องเรียนให้ทันเพื่อน พร้อมทั้งงานที่อ
