Always Winner รักที่ถูกใจ

“นี่ยัยเม…สรุปแกได้เล่นแอปหาคู่ปะเนี่ย” ไลลาเพื่อนสาวคนสนิทถามทั้งๆ ที่เพิ่งตักเค้กครีมสดเข้าปากไปคำโต “ก็โหลดตั้งแต่วันนั้นที่แกบอกละ” “แล้วเป็นไงบ้าง? ทำไมทำหน้างั้นไม่มีหนุ่มไหนเข้าตาเลยหรอ” สาวใบหน้าหวานกว่ามองเพื่อนสาวฝั่งตรงข้ามที่กำลังละเมียดละไมกินเค้กในจานด้วยใบหน้าเรียบเฉย “อืม…ก็ไม่เชิง แต่มีอยู่คนนึงชื่อวินดูน่าสนใจดี” เสียงหวานเอ่ยตอบพร้อมกับนึกใบหน้าที่เห็นจากรูปที่เขาตั้งในแอปหาคู่เพียงแค่สามรูปแล้วตักเค้กเข้าปากไปอีกคำ ฉันเข้าใจเจตนาของยัยไลลานะเพราะคราวก่อนที่นัดเจอกันยัยนั่นเป็นฝ่ายคะยั้นคะยอให้ฉันโหลดแอปหาคู่มาเล่น อาจจะเพราะเห็นโสดมาได้สักพักเลยอยากหาเรื่องปวดหัวมาให้ล่ะมั้ง…ก็จะไม่ให้ใช้คำว่าปวดหัวได้ยังไงล่ะ! ตั้งแต่วันนั้นที่โหลดมาแล้วลองคุยกับคนนั้นทีคนนี้ทีที่ดูน่าใจสุดท้ายทุกคนล้วนมีจุดประสงค์เดียวคือจะเข้ามาแค่หวังเจาะไข่แดงเธอน่ะสิ ไม่เห็นจะเจอใครที่อยากจะมีความสัมพันธ์จริงจังสักคนเจอแต่เหล่าบรรดาอาหวังทั้งนั้น บางคนทรงเหมือนจะดีคุยไปคุยมา สืบไปสืบมา อ้าววววว มีเมีย!! จะบ้าตายรายวัน โชคยังเข้าข้างที่เธอไม่ยอมออกไปเจอใครเลยเพราะต้องการใช้เวลาคุยให้มั่นใจก่อนแล้วค่อยว่ากัน แต่ก็นั่นอีกน่ะแหละพอเป็นแบบนี้ผู้ชายที่ไหนเขาจะมาเสียเวลาคุยกับเธอเพราะส่วนใหญ่แค่วันสองวันก็จะเอ่ยหาเรื่องนัดเจอแล้วฉันเลยมักจะโดนผู้ชายเทไปดื้อๆ จนเหลือแค่พี่วินหนุ่มใส่แว่นหน้าตาดีที่มีเรื่องมาพูดคุยหยอกล้อกับเธอทุกวันและเขาก็เป็นคนเดียวที่ไม่เร่งเร้าในการที่จะนัดเจอหรือมีพฤติกรรมที่ทำให้เธอเผ่นไปซะก่อน… ติ๊ง! ร่างแบบบางกำลังนอนคว่ำตัวอ่านหนังสือนิยายอยู่รีบวางสิ่งที่ถือในมือลงแทบจะทันทีแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์ที่นอนแอ้งแม้งข้างลำตัวขึ้นมาหลังจากที่มันส่งเสียงดังบอกว่ามีข้อความเข้า พี่วิน : ว่างไหม? เราโทรคุยกันบ้างดีไหมครับ ใบหน้าสวยที่ตอนแรกรีบทิ้งหนังสือเพราะจะได้ตอบกลับข้อความของเขาก็ยิ่งตื่นเต้นไปกันใหญ่ที่เห็นอีกฝ่ายบอกจะโทรมาเพราะตั้งแต่คุยกันมาร่วมสองเดือนยังไม่เคยได้ยินเสียงกันเลยน่ะสิมีแต่ส่งข้อความหากันไปหากันมาอยู่แบบนี้… เมจิ : ว่างค่ะ โทรได้ค่ะ :) ครืดดดดด ~ ว้ายยยย ฉันจะทำยังไงดีพอบอกว่าได้ปุ๊บก็โทรปั๊บไม่ให้เวลาเตรียมใจหน่อยเลยหรอเนี่ย ฮืออออ ตื่นเต้นนะจะคุยกับผู้ชาย ติ๊ด! (สวัสดีครับ…น้องเมจิ) “…” ว้ายยยยยยยยย ทำไมเสียงหล่อขนาดนี้!!!! ฉันจะเก็บอาการอยู่ไหมเนี่ย ทำยังไงดีล่ะยัยเม ทำไมเสียงเขามันช่างนุ่มทุ้ม ดูแมน ดูหล่อ โอ๊ย ใจเจ็บ!! (เอ่อ ได้ยินพี่ไหม) “อะ…อ๋อ ได้ยินค่ะๆ สวัสดีค่ะพี่วิน” ฟู่วววว! โอเค ดีมากเก็บอาการได้ดีสุดๆ ปากเล็กเอื้อนเอ่ยเสียงหวานออกไปก่อนจะแอบพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างแนบเนียน แต่เสียงคนมันจะหล่อได้ขนาดนี้จริงๆ หรอเนี่ย ใจฉัน… (ทำอะไรอยู่ อะ อื้ม) ชายหนุ่มกระแอมเบาๆ แต่เสียงก็เล็ดลอดผ่านมาให้เธอได้ยิน “เมนอนอ่านนิยายอยู่ค่ะ พี่ล่ะ” เสียงกระแอมยังหล่อเลยแกเอ้ย >/// “อ๊า พะ พี่วิน เมเสียว อื้มมม…” ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเพราะช่วงล่างของเธอกำลังถูกท่อนเอ็นหนาตอกอัดเข้ามาจนรูรักแทบจะผลิตน้ำหวานชโลมใส่เขาไม่ทัน “อ่า พี่ก็เสียว…รูแน่นจังครับ” แววตาคมถูกคลุมไว้ด้วยสายตาอันเร่าร้อนที่กำลังจ้องมองร่างกายเปลือยเปล่าของเธออย่างเปิดเผย ปึก ปึก ปึก!! เอวสอบเสยกระแทกกระทั้นเข้าหาร่างเล็กใต้ร่างอย่างหนักหน่วงจนสาวน้อยดิ้นเร่าไปมากับความเสียวที่เกินจะรับมือไหว “ซี้ดดด มะ เมจะแตก” เสียงหวานพยายามรวบรวมสติเอ่ยบอกกายแกร่งด้านบนเพราะต้องการให้เขาทำกับเธอลึกและแรงกว่านี้ แม้ช่วงล่างกำลังถูกคนตัวสูงซอยเอวของเขาระรัวเข้าใส่อย่างไม่เว้นช่วงแต่ตาสวยก็จ้องมองใบหน้าหล่อไม่ห่างด้วยแววตาออดอ้อนไม่แพ้กัน… “อื้อ พะ พี่วิน…” เฮือก! ตาเรียวสวยลืมขึ้นแบบคนสะดุ้งก่อนจะรีบหยัดกายลุกขึ้นนั่งเอาแผ่นหลังพิงไปกับหัวเตียงนุ่ม…นี่ฉันฝันหรอ? ฝันว่ามีอะไรกับพี่วินเนี่ยนะ!? เฮ้อ เป็นเอามากเหมือนกันนะยัยเมแค่ได้ยินเสียงผู้ชายหล่อเข้าหน่อยสมองก็พาลจะใจง่ายขึ้นมาเลย มือเล็กยกขึ้นยีหัวตัวเองก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำ เมจิจับกางเกงนอนตัวจิ๋วและแพนตี้รูดลงก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งพลันสายตาก็มองไปที่เป้าของแพนตี้ตัวสีฟ้าอ่อนที่อยู่ตรงหว่างขา…ปะ เปียกงั้นหรอ??