กริ๊ก! เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมกับร่างสลึมสลือที่พาตัวเองเดินลงมาจากชั้นสองหลังจากที่เพิ่งตื่นนอนได้ไม่ถึงสิบนาทีก่อนจะตรงไปที่ครัวเพื่อหาน้ำดื่ม มือเรียวยกแก้วน้ำที่ถูกเติมจนเต็มขึ้นกระดกพร้อมกับใช้สายตาชำเลืองมองซ้ายขวาจนทั่วก็พบแต่ความเงียบไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆ …นี่พี่วินออกไปทำงานแต่เช้าเลยหรอ? เมจินึกถึงชายหนุ่มที่ไม่เห็นเขาตั้งแต่เมื่อคืนขึ้นมา พอดื่มน้ำจนหมดแก้วเธอก็เลยเดินกลับไปที่ห้องของตนเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อดูว่าเขาได้ส่งข้อความอะไรบอกไว้หรือเปล่า…และแน่นอนว่าไม่มี
“สงสัยจะยุ่งล่ะมั้ง…” ปากบางเอ่ยบอกตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
15:45 น.
แซ่ด แซ่ด ฮะฮะฮ่า ~ เสียงที่ดังออกมาจากจอขนาดยักษ์กลางห้องไม่สามารถทำให้สาวร่างเล็กที่กำลังนั่งเอกเขนกอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาสนใจได้เลยเพราะเธอตั้งใจเปิดทีวีเอาไว้ให้ห้องไม่เงียบเชียบจนเกินไปแค่นั้นเองแต่ไม่ได้คิดจะดูมัน…นิ้วเรียวพ
