ตอนที่ 12 | เริ่มไม่พอใจ

1858 Words

ครืด ~ เสียงมือหนาลากเก้าอี้ออกก่อนจะผายมือบอกให้เมจินั่งลงก่อนที่ขายาวจะก้าวเดินไปนั่งลงยังอีกฝั่งตรงข้ามเธอ “ขอบคุณค่ะแต่คุณโคบี้ไม่ต้อง…” เสียงหวานยังไม่ทันพูดจบก็โดนขัดขึ้นอีกครั้ง “เฮ้อ…รู้นะว่าจะพูดอะไร” เขาพูดอย่างไม่เป็นทางการนัก “คะ?” “คุณโคบี้ไม่ต้องทำแบบนั้นแบบนี้บลาๆ” ชายหนุ่มสวนตอบพร้อมกับบีบเสียงแล้วทำท่าทางล้อเลียนเมจิ นี่เขากำลังกวนเธอหรือไงนะ… “5555 ดูทำหน้าเข้าสิ ผู้บริหารก็คนเหมือนกันนั่นแหละอีกอย่างเรียกพี่ก็พอครับ” คนตัวสูงหัวเราะออกมากับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าจนลักยิ้มผุดขึ้นที่ข้างแก้ม “เอ่อ ค่ะคุ…พะพี่” คนตัวเล็กอึกๆ อักๆ เพราะไม่คุ้นชิน “อืม พูดไม่เป็นภาษาแล้วล่าสุด” โคบี้อดไม่ได้ที่จะแซวออกมาอีกด้วยนิสัยติดเล่นของเขาจนทำให้ร่างบางหลุดขำมาออกมาเพราะเธอก็ดูจะพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ หลังจากคุยเล่นกันสักพักโคบี้ก็เป็นคนสั่งอาหารจำนวนหนึ่งกับพนักงาน ใช้เวลารอไม่นานมากอาหารที่สั่งก็เริ่มทยอยมาเสิร์ฟ เมจิที่เริ่มคุ้นชินกับโคบี้ด้วยความที่เขาเป็นกันเองกับเธอเลยทำให้เธอผ่อนคลายขึ้นและเริ่มกล้าที่จะพูดคุย “ที่พี่บอกว่าจะใช้ระบบเก็บคะแนนสะสมแต้มของคนที่ซื้อผลิตภัณฑ์ในเครือของเคซีกรุ๊ปนี่ครอบคลุมสินค้าทุกประเภทไหมคะ” เสียงหวานหูเอ่ยถามคนตรงหน้าเธอขึ้นเกี่ยวกับรายละเอียดงาน “อืม…คิดไว้ว่าก็น่าจะครอบคลุมทั้งหมดนะแต่คงจะต้องดูอีกทีว่าจะตัดยอดที่เท่าไหร่ต่อหนึ่งแต้ม” “แล้ว…” “เวลาพักพี่ไม่คุยเรื่องงาน…อีกอย่างพี่อยากเห็นผังพื้นที่ตรงนั้นก่อนด้วยแล้วค่อยตัดสินใจ” โคบี้ขัดขึ้นอีกตามเคย “โอเคค่ะ” เมจิพยักหน้าน้อยๆ ทั้งสองคนกินอาหารไปด้วยพร้อมกับพูดคุยกันเป็นระยะ ส่วนมากจะเป็นโคบี้ที่ถามนั่นถามนี่เกี่ยวกับเรื่องของตัวเธอซะมากกว่าแต่ร่างบางกลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดเหมือนช่วงเช้าที่เจอกับคุณเวย์ในลิฟต์อาจจะเป็นเพราะชายหนุ่มทายาทเคซีกรุ๊ปที่เอาเข้าจริงๆ ก็ดูจะเป็นคนขี้เล่นชอบแกล้งและไม่ได้ดูจริงจังมากขนาดนั้นด้วยล่ะมั้ง ผู้บริหารหนุ่มกับผู้ช่วยสาวจากออลเดย์คอมมูนิตี้มอลล์เตรียมลุกเดินออกจากร้านอาหารหลังจากทานกันเสร็จเรียบร้อย แต่ก่อนที่เมจิจะเดินถึงประตูหน้าร้านตาเรียวสวยก็หันไปมองโต๊ะอีกฟากหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะของเธอเพราะก่อนหน้านั้นคนตัวเล็กสังเกตเห็นว่าโคบี้มองไปที่มุมนั้นของร้านเป็นระยะ ก็ไม่มีใครนั่งนี่นา…คงไม่มีอะไรมั้ง เมจิยักไหล่อย่างคนไม่คิดอะไรพร้อมกับก้าวขาเดินออกจากร้านตามคนตัวสูงไป “พี่ขอคอนแทคเมไว้หน่อยสิ” ร่างหนาหมุนตัวกลับมาหาเธอพร้อมกับยื่นมือถือของตนเองมาตรงหน้า “ให้เมจิติดต่อผ่านทีมงานพี่แทนได้นะคะ” “…” ใบหน้าเกลี้ยงเกลาส่ายน้อยๆ พร้อมกับยื่นมือถือของตนเข้ามาใกล้เธออีก “เรียบร้อยค่ะ” มือเรียวคืนโทรศัพท์ให้คนตรงหน้าหลังจากที่ให้ช่องทางการติดต่อกับเขาไป “ขอบคุณครับ งั้นพี่ไปก่อนนะมีประชุมต่อ” “ค่ะ ยังไงเดี๋ยวเมส่งผังพื้นที่ไปให้นะคะ” “ครับผม” โคบี้รับคำพร้อมกับยกมือหนาโบกไปมาแล้วเอามือสอดเข้ากระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินจากไป หลังจากที่เมจิแยกย้ายกับโคบี้ตรงหน้าร้านอาหารเธอก็เดินตรงไปอีกทางที่มีห้องน้ำอยู่ไม่ไกลมากจากจุดที่เธอยืน “วันนี้รู้สึกเหมือนไม่ได้ทำงานเลยแฮะ…เหมือนโดนซักประวัติซะมากกว่า” เธอพูดออกมาเสียงไม่ดังมากก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่งด้านใน หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยร่างบางก็เดินออกมาเตรียมจะมุ่งหน้ากลับไปยังออฟฟิศของเธอ… “นี่! ยัยเมจิ!” “ว้ายยย!!” เสียงหวานกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้พุ่งตัวเข้ามาหา “แกจะเสียงดังทำไมฉันเอง” เป็นไลลาที่ตอนนี้จับแขนเพื่อนพร้อมเอานิ้วชี้จุ๊ปาก “ก็แล้วแกอยู่ดีๆ พุ่งมาทำไมล่ะ” เมจิเบาเสียงลงพร้อมกับมองเพื่อนสาวตัวเอง “เมื่อกี้ฉันเห็นแกอยู่กับผู้ชายหล่อๆ ใส่สูทอะ ใครหรอออ?” ไลลาถามตาเป็นประกาย “คุณโคบี้ทายาทเคซีกรุ๊ป ฉันต้องทำโปรเจกต์ร่วมกับเขา” “ทายาทเคซีกรุ๊ปงั้นหรอตอนแรกฉันก็นึกว่าพี่วิน” “พี่วินก็ทำอยู่ตึกติดกันนี่แหละ” “เออ ช่างพี่วินของแกก่อนว่าแต่ได้ทำงานร่วมกับทายาทเจ้าสัวเลยหรอเนี่ย” สาวหน้าหวานพูดตัดบทก่อนจะรีบถามเรื่องหนุ่มใส่สูทคนนั้นต่อ “อืม ด้วยหน้าที่อะก็ต้องดูแลจนกว่าจะจบงาน” “เพื่อนฉันทำบุญวัดไหนนะทำไมวาสนาดีขนาดนี้…นี่แกรวบหัวรวบหางเขาเลยสิ” เพี๊ยะ! มือเล็กของเมจิฟาดเข้ากับแขนของไลลาไม่แรงมาก “หยุดพูดไร้สาระเลย! แล้วนี่แกมาทำอะไรแถวนี้” เธอดุเพื่อนของตัวเองพร้อมกับถลึงตาใส่ “โห่ ตีกันทำไมเนี่ย…” ไลลาแกล้งทำเสียงอ่อย “…” “ฉันมาคุยงานกับลูกค้าพ่อแล้วก็บังเอิญเห็นแกไง” ไลลารีบพูดต่อเพราะเห็นเพื่อนสาวของตัวเองทำหน้าจริงจัง “อืม ก็แค่นั้นแหละงั้นฉันกลับไปทำงานก่อนไว้ว่างแล้วเดี๋ยวนัดไปกินข้าวกัน” “ได้เลยจ้าเพื่อน ไว้เจอกันนะ” สาวใบหน้าสวยหวานรับคำก่อนจะดันตัวเมจิให้เดินไปพร้อมกับมองเพื่อนสาวของตัวเองจนลับสายตาแล้วพึมพำกับตัวเองออกมาเบาๆ “นี่เพื่อนฉันดุเป็นแม่เสือสาวขนาดนี้เมื่อไหร่กันนะ…” ร่างบางที่เพิ่งแยกกับไลลาเมื่อสักครู่เดินกลับเข้ามายังออฟฟิศ นัยน์ตาสวยมองรอบๆ ก่อนจะนั่งลงประจำที่ของเธอ ไม่มีใครอยู่เลย สงสัยยังไม่กลับจากกินข้าวกลางวันกัน…จริงสิ! วันนี้ทั้งวันเธอยังไม่ได้ตอบพี่วินเลยนี่นา คิดได้ดังนั้นมือบางก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับส่งข้อความหาชายหนุ่มที่เพิ่งนึกถึง เมจิ : ขอโทษนะคะ พอดีเมเพิ่งว่างตอนนี้กลับมาออฟฟิศแล้ว แหะๆ คนตัวเล็กกดส่งข้อความไปหน้าจอก็ขึ้นโชว์ว่าอีกฝ่ายอ่านแล้วในทันที… พี่วิน : อืม ออกไปไหนมาหรอ เมจิ : เมออกไปคุยงานมาค่ะ :) พี่วิน : กับเพื่อนในทีมหรอ เมจิ : คุณโคบี้ทายาทเคซีกรุ๊ปค่ะ พอดีเมเพิ่งได้รับโปรเจกต์มาต้องทำงานร่วมกัน พี่วิน : อืมครับ พี่ทำงานก่อนนะ เมจิ : ค่า สู้ๆ น้า อ่านแล้ว…ไม่ตอบงั้นหรอทำไมเขาแลดูนิ่งๆ ตึงๆ ล่ะ หรือฉันคิดมากไปเอง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรต่อเมจิก็ถูกดึงความสนใจจากเสียงเพื่อนร่วมทีมที่เดินกลับกันเข้ามา “อ้าวเมจิ! กินไรยัง” ปังปิ้งเอ่ยทักเธอคนแรก “เรียบร้อยจ้า” ร่างบางตอบพร้อมกับฉีกยิ้มให้ “คุณโคบี้ดุไหมอะ” เสียงกะล่อนของตะวันถามด้วยความอยากรู้ “อืม…ไม่นะ” เมจิหยุดคิดชั่วขณะก่อนจะตอบออกไป “ถ้างั้นก็ดีแล้วสู้ๆ นะมีอะไรให้ช่วยบอกพวกเราได้เลย” ปังปิ้งขยับแว่นบนใบหน้าพร้อมกับคนอื่นๆ ที่พยักหน้าอย่างพร้อมให้ความช่วยเหลือ “ขอบคุณค่า ~ จริงสิเมอยากได้ผังพื้นที่ของเกมโซนชั้น 5 ทั้งชั้นเลยค่ะ” “พี่ว่าพี่มีไฟล์อยู่นะเดี๋ยวส่งให้ในอีเมล” เป็นพี่ภูมิที่พูดขึ้นมา “ขอบคุณอีกครั้งค่า” เสียงหวานไม่พูดเปล่าเธอยกมือขึ้นไหว้จนทำให้ทุกคนหลุดขำออกมากับท่าทางของเมจิที่น่ารักน่าเอ็นดู หลังจากที่คนตัวเล็กได้รับไฟล์จากพี่ภูมิผ่านอีเมลนิ้วเรียวกับนัยน์ตาสวยก็ไม่ได้ละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และคีย์บอร์ดเลย เพราะเธอต้องเช็กรายละเอียดต่างๆ ก่อนจะส่งให้คุณโคบี้ ไม่สิ พี่โคบี้…แล้วก็ต้องนั่งเขียนรีพอร์ทส่งให้พี่พายเพื่อสรุปและอัปเดตการดำเนินงานของโปรเจกต์นั้นๆ ในแต่ละวัน 17:15 น. “ทุกคน! วันนี้วันศุกร์หรรษาเรา…” เสียงตะวันเอ่ยขึ้นด้วยความสดใส “พี่ขอผ่านวันนี้ต้องไปรับลูกที่บ้านแม่จ้ะ” พี่พายเป็นคนชิงตัดบทสนทนาคนแรกเพราะรู้ว่าตะวันจะชวนไปดื่มสังสรรค์เพราะเป็นอย่างนี้เสมอเมื่อถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ “ปังปิ้งด้วยวันนี้ซีรีส์จบพลาดไม่ได้โดยเด็ดขาด!” “อืม พี่ว่าจะขับกลับบ้านที่ต่างจังหวัดสักหน่อย” พี่ภูมิปฏิเสธตามมาติดๆ ทำให้ตอนนี้หน้าตะวันเหมือนคนใกล้จะร้องไห้เต็มทน “เอ่อ…เมต้องกลับไปทำงานต่ออีกหน่อยน่ะ” พอเธอปฏิเสธออกมาอีกคนตะวันก็ทำท่าทางเหมือนคนร้องไห้ที่ถึงแม้จะไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลยก็ตาม… ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงของเมจิดังกระทบกับพื้นหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านเธอก็เก็บของบนโต๊ะทำงานแล้วเดินลงมาที่ลานจอดรถ เสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอก่อนจะหยุดกึกลงเมื่อดวงตาเรียวสวยมองเห็นร่างแกร่งของวินที่ยืนพิงรถของเธออยู่ “พี่วิน…” เสียงหวานหูเอ่ยทักขึ้นทำให้ใบหน้าหล่อเอี้ยวหันมามอง “อืม” เขาเพียงสบสายตากับเธอนิ่ง “รอเมนานไหม” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหา “ไม่หรอกพี่เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง” “อ๋อ โอเคค่ะ” ทำไมบรรยากาศมันแลแปลกๆ ยังไงชอบกล… “อยากกินอะไร…แต่เดี๋ยวขับรถไปเก็บที่คอนโดก่อนละกัน” “ถ้างั้นกินที่คอนโดก็ได้พี่ดูเหนื่อยๆ จะได้ไม่ต้องขับเข้าขับออก” เมจิเสนอออกไป “อืม ตามนั้น” พอตกลงกันเรียบร้อยวินก็หันหลังจะเดินไปยังรถของตนเองที่จอดถัดไปอีกสองคันส่วนมือเรียวก็คว้าจับประตูรถเตรียมจะเปิดออก… ครืดดด ครืดดดด ~ ใครโทรมานะ? “สวัสดีค่ะ” เมจิกดรับสายเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา (สวัสดีครับ พี่โคบี้นะ) “อ๋อค่ะ… พี่โคบี้เมก็นึกว่าเบอร์ใคร”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more