ทำไมเขาถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้…
ใบหน้าสวยได้รูปยังคงมองอยู่ที่ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างเธอกับออสตินไม่วางตาแต่เขากลับจ้องมองแต่ผู้ชายอีกคนโดยไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย
“วินเนอร์เดย์ไลต์…” เสียงติดขี้เล่นของออสตินพูดออกมาพร้อมกับยกเครื่อมดื่มในมือกระดกเข้าปาก
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก…?” วินรับคำด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ยังคงรักษามารยาทเอาไว้อย่างดี
“ผมออสตินเป็นหุ้นส่วนของโรงแรมนี้”
เป็นออสตินที่ยื่นมือหนาของตนออกมาก่อนที่ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่จะส่งมือของตนไปจับด้วยท่าทีเรียบเฉยตามเดิมโดยมีสายตาจากหญิงสาวเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่มองตาปริบๆ กับสถานการณ์ตรงหน้าที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแต่ทำไมมันกลับทำเธออึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก
“ดื่มอะไรเพิ่มหน่อยไหมครับ” วินที่ตอนนี้ถอดสูทพาดไว้ที่แขนเลยเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตที่ปลดกระดุมลงมาสองเม็ดกับกางเกงขายาวสีดำเท่านั้น
“ขอบคุณครับ…แต่ไ
