“มันจำเป็นต้องใช้ด้วยหรอ” เมจิถามพร้อมกับจ้องมองซองตรงหน้านิ่ง
“ให้พี่สดเลยหรอ…”
“โอ๊ย เมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นไหม!” มือเล็กถึงกับยกกุมขมับตัวเองก่อนจะพูดต่อ
“คือ…เมหมายถึงไม่จำเป็นต้องใช้เท่ากับไม่ต้องทำอะไรก็ได้ไง”
“อืม ไม่ได้สิเดี๋ยวพี่ขาดทุนครับ” สายตาแพรวพราวสื่อออกมาอย่างมีความหมาย
“เอ่อ เมดูหนังอยู่รอหนังจบก่อนแล้วกันนะ” เอาหละนี่แหละทางรอดเดียว…
ติ๊ด! นิ้วแกร่งกดรีโมทปิดหน้าจอให้ดับลงในทันที
“หนังดูเมื่อไหร่ก็ได้ดูพี่ดีกว่า”
“…”
“ลงไปนั่งตรงพื้นหน่อยสิครับ”
เสียงทุ้มหูพร้อมกับการพูดครับนี่มาอีกแล้ว…เวลาพี่วินพูดแบบนี้ทีไรใจเธอมันก็อ่อนยวบทุกที
ร่างบางลงไปนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างขาแกร่งโดยไม่ได้ขัดขืนอะไร สองสายตาประสานกันก่อนที่มือหนาจะปลดกางเกงและถอดมันออกจากตัวทำให้เจ้าโลกที่ดุนดันอยู่ในที่คับแคบตั้งนานผงาดออกมา
นัยน์ตาหวานมองท่อนเอ็นตรงหน้าที่เธอเพิ่งได้มีโอกาสเห็นแบ
