Ayaz
Yiğit’in haberini alınca elim ayağım birbirine karıştı. Öyle bir korku saplandı ki içime nereye gideceğimi bilemedim. Kendimi yürürken buldum ve istikamet babamın yanıydı. Odasına yaklaşmıştım ki bir anda kapısı açıldı ve yüzü bembeyaz bir halde:
“Ayaz!” dedi.
“Haberi aldın mı?” dedim ben de.
“Aldım oğlum, hadi çıkalım” dedi. Sonra benim kımıldamadığımı görünce gelip sıkıca sarıldı:
“Sakın korkma, ona asla bir şey olmayacak” diye telkin etmeye çalıştı.
“Gidelim” dedim sesim zor çıkarken ve birlikte çıktık yola. Yolda babam bu Doğa ve ailesi konusunu sorunca ona detayları anlattım. O kadar sinirlendi ki, çok nadir olarak küfrederdi ve bu da o nadir zamanlardan biri oldu. Uzunca konuştuk, ona her detayı anlattım. Çünkü içinde bulunduğumuz durumda biz herkesten daha büyük korku his
