Setenay
Doğa’yı odaya kilitledik ve sadece beklemek kalmıştı geriye. Beril teyze çok üzgündü, gerçekten çökmüştü kadıncağız. Ona bir bitki çayı yapmasını istedim asistanından ve geçip yanına oturdum.
“Beril teyze” dedim elini tutup. Yüzünü bana döndürdü ama cevap vermedi. Ben devam ettim konuşmaya:
“Onu bulup sana getirecekler, buna inan olur mu?”
“Ona inanmasam şu an çoktan aklımı kaçırmıştım kızım” dedi gözlerinden yaşlar akarken.
“Lütfen bu kadar kahretme kendini, Yiğit gelip seni böyle görürse ne kadar üzülür bir düşünsene”
“Ah Setenay, onu karşımda göreyim de benim ne ağlamam kalır ne üzüntüm be yavrum. Ama gözümle görmeden iyi olduğunu, asla rahat etmeyecek içim”
“Seni çok iyi anlıyorum inan bana. Keşke elimden bir şey gelse de yapsam senin için” deyince birden sarıldı bana.
