Yiğit
Kendime geldiğimde hastanedeydim. Oradan kurtulduğumu, güvende olduğumu fark edince içimdeki stresi de atmış oldum. Demek ki duyduğum sesler rüya değildi, Ali amca gerçekten konuşmuştu benimle. Ve işin en iyi tarafı, annem de iyi olmaydı ben buradaysam.
‘Ya değilse?’ diye bir düşünce geçti aklımdan ve yeniden stres hissettim. Başımın aynı bölgesinde yine ağrı oluştu ve ne yapacağımı bilemeden etrafa bakınmaya çalıştım. Kalkmam gerekti ama bedenimde o gücü bulamamıştım.
Ben öyle kendi kendime çırpınırken bir ses duydum, tanıdık bir ses:
“Yiğit, uyandın sonunda” diyerek yanıma gelen kişi Setenay’dı. Onu görünce bir çırpınışla:
“Annem iyi mi?” diye sordum, sesim çok zor çıksa da sorabilmiştim.
“İyi, annen çok iyi hiç merak etme” dedi.
“Nerede?” dedim yine zorlukla.
“Dışarıda, ba
