Yiğit
Eve geçtikten sonra herkes geldi ziyaretime, bir tek Setenay gelmedi. Düşündüm uyandığım zaman aramızda geçen konuşmayı, onu kıracak bir şey mi söyledim dedim ama yoktu öyle bir cümle ya da sözcük.
Kimseye soramadığım ve beklediğim için daha da merak ediyordum neden gelmediğini. Birkaç kez aradım ama ulaşamadım, dönüş de yapmadı. Neden gelmediğini soramazdım belki ama en azından teşekkür ederim yaptıkları için diye bir umut aramıştım. Ama olmamıştı.
Hastaneden çıkışımın dördüncü akşamı biraz ileri bir saatte kapı çaldı. Babam bakmak için kalktı ve kapıda yüksek sesli bir konuşma yankılandı. Bir şey mi oldu diye düşünürken içeri beş kişi girdi, tanıdık beş yüz.
Aybars, Jankat, Ayaz, Elçin ve nihayet Setenay.
“Hoş geldiniz çocuklar” diyerek neşeyle karşıladı annem onları ve hepsin
