ปีรมานั่งทานข้าวกับปกรณ์ด้วยท่าทางที่อึดอัด หล่อนเหลือบมองชายหนุ่มตรงหน้าอยู่กรายๆ ทุกครั้งที่เงยขึ้นไปไม่มีครั้งไหนที่ไม่สบตากับเขา นี่จะมองอยู่แบบนี้จนไม่ได้กินอะไรกันเลยหรือไง หญิงสาวคิดแล้วทอดถอนใจ
“อิ่มแล้วเหรอครับน้องปริม”
“ค่ะ คุณปกรณ์ ตอนเย็นๆ ปริมทานน้อยหนะคะ” ปีรมาทำเป็นยิ้มอ่อนโยน แต่แท้จริงแล้วข้างในใจรู้สึกตรงกันข้าม
“ถ้าอย่างนั้นเราไปต่อกันดีไหมครับ”
“เอ่อๆ ไม่ดีกว่าค่ะ พรุ่งนี้ปริมมีงานแต่เช้า” ปีรมาเอ่ยพร้อมกับลุ้นประโยคต่อไปจากชายหนุ่มตรงหน้านี้
“คุณแคนดี้บอกว่าพรุ่งนี้ไม่มีงานนะครับ” แคนดี้เงยหน้ามองเขาอย่างรู้สึกหงุดหงิด ทำไมถึงต้องวุ่นวายขนาดนี้
“อ้อเหรอค่ะ งั้นก็ได้ค่ะแต่คุณต้องเลี้ยงน๊า” หญิงสาวทำท่าทางออดอ้อนหล่อนยกยิ้มมุมปาก ขณะที่มือถือสวยก็กดข้อความไปหาผู้จัดการส่วนตัวของหล่อนให้ทราบทันที
ปกรณ์พาร่างบางขึ้นรถหรูออกจากร้านอาหารแล้วตรงไปยังร้านนั่งฟังเพลงสบาย
