รักหนักหน่วง

เรื่องนั้นวันฝนตก ‘รักแรกของคุณเกิดขึ้นเมื่อไหร่’ สำหรับผมมันเกิดขึ้นตอนม.4 ต้องบอกก่อนว่าผมเรียนชายล้วนมาตลอดแต่ก็ไม่เคยแอบชอบแอบปลื้มใครเพราะก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเป็นผู้ชายแถมเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ประถมเห็นหน้าคุ้นตากันมาทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องเป็นเพื่อนเป็นพวกกันทั้งนั้น ผมมั่นใจว่าผมชอบผู้หญิง จนกระทั่ง เขา… เข้ามาเรียนที่นี่ รุ่นพี่ม.5 นักเรียนทุนกีฬาที่โดดเด่นทั้งหน้าตา ความสามารถและนิสัย เขากลายเป็นที่ชื่นชอบของสาวเรนโบว์ในเวลาอันรวดเร็วด้วยคุณสมบัติทที่ผมกล่าวไปข้างต้น ใครๆ ก็ชมว่าพี่เขาน่ารักอัธยาศัยดีเป็นกันเองเข้าถึงง่ายไม่หยิ่ง ซึ่งมันจริงเพราะผมเห็นพี่เขายิ้มทักทายทุกคนจากความชื่นชมความรู้สึกในใจผมมันก็เปลี่ยนไป รู้ตัวอีกที ผมก็ชอบพี่เมฆเข้าแล้ว… ผมโฉบมาแถวสนานกีฬาบ่อยขึ้นเพียงเพราะต้องการจะเห็นหน้าพี่เขาสักนิดก็ยังดีทำแบบนี้ประจำจนมันกลายเป็นกิจวัตรที่เคยชิน พี่เขาจะรู้มั้ยนะ… ว่ามีผมอีกคนนึงที่ชอบเขาเอามากๆ เลยล่ะ… ผมดองงานพอร์ทไว้หลายวันแล้วครับ วันนี้เลยหาเรื่องมานั่งแถวสนานกีฬาเช่นเดิม ผมพยายามมองหาพี่เมฆเหมือนเคยขอเห็นหน้าสักนิดก่อนที่ผมจะตั้งใจทำงานส่งอาจารย์แต่ก็ไม่เห็นที่สนานกีฬานั้นไม่มีพี่เมฆอยู่ แม้จะผิดหวังแต่ผมก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมหันมาสนใจทำงานส่งดีกว่า ผมเปิดมือถือเสียบหูฟังเชื่อมต่อสัญญาณเพื่อฟังเพลงออนไลน์ “*&%&+*#@” เสียงหนึ่งดังแว่วแทรกเข้ามาในเสียงเพลงผมไม่รู้ว่ามันคือเสียงอะไรคิดเอาเองว่าสัญญาณเน็ตผมมันคงกระตุก “นี่…” “เฮ้ย!” ผมตกใจที่มีคนอยู่ข้างหลังผมแถมเขายังดึงหูฟังผมออก “ตกใจเหรอ? ...โทษทีคุยด้วยแล้วนายไม่ตอบก็คิดอยู่ว่าไม่น่าจะได้ยิน” เขายิ้มให้ผมเป็นรอยยิ้มที่คุ้นเคยและไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้รับ “พะ…พี่เมฆ…” ผมเรียกชื่อพี่เขา ใช่ครับ… พี่เมฆคนที่ผมกำลังแอบชอบเขาอยู่นั่นแหล่ะ ว่าแต่… เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย… ใจผมเต้นแรงขึ้นมาในทันที “รู้จักชื่อฉันด้วยเหรอ? ...เรียกพี่…นายอยู่ม.4สินะ” พี่เขาก้มมองดาวใต้เข็มกลัดเสื้อของผม “ครับ” ผมพยักหน้าหลบสายตาไม่กล้ามองเขาตรงๆ เขินครับ… ตอนนั้นใจผมเต้นแรงมากไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้คุยกับพี่เขาใกล้ขนาดนี้ “ว่าไงนายยังไม่ตอบเลยว่ารู้จักฉัน” “พี่ออกจะดัง” ผมขยับออกห่างหยิบสายหูฟังที่ร่วงอยู่ขึ้นมาใส่หูอีกครั้ง ” เดี๋ยวสิ!” พี่เมฆจับมือผม “มะ…มีอะไรครับ” ผมตกใจสายตาเอาแต่จ้องมือเขาที่จับมือผมอยู่ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้คิดอะไรแต่ตอนนั้นผมคิดไปไกลแล้วนะครับ “นาย…รู้จักกับเคใช่มั้ยฉันเห็นนายอยู่กับเคบ่อยๆ” “นั่นพี่ชายผม” ผมตอบพี่เขาพร้อมกับดึงมือออก “เหรอ…ฉันเป็นเพื่อนเคนะ” เหมือนกับพี่เขาจะแนะนำตัว “ครับ” ผมพยักหน้าไม่รู้จะพูดอะไรต่อ พี่ผมเป็นคนเก่ง เรียนเก่ง เป็นประธานนักเรียน ประธานชมรมก็ไม่แปลกที่เขาจะมีเพื่อนเยอะ ผมได้แต่ภาวนาในใจขอให้เขาเลิกวุ่นวายกับผมแม้จะเคยเพ้อว่าตัวเองมีโอกาสอยู่กับพี่เมฆตามลำพังแต่พออยู่ด้วยกันจริงๆ แล้วผมอึดอัด ทั้งเขิน ทั้งตื่นเต้นไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด “งั้น…ไว้ค่อยคุยกันนะฉันคงมารบกวนเวลานาย” พี่เมฆยิ้มให้แล้วก็โดดข้ามพุ่มไม้หายไป จะไปยังเท่ห์… ผมเผลอยิ้มรู้สึกดีใจที่ได้คุยกับพี่เขาแถมเป็นฝ่ายถูกทักก่อนด้วย ทำไงดีผมหุบยิ้มไม่ได้… โอ๊ยยยย… ปลื้มมมม… หลังจากวันนั้นก็มีโอกาศใกล้ชิดพี่เขามากขึ้นผลอานิจสงฆ์จากการที่เมฆเริ่มสนิทกับพี่เคพี่ชายผมมากขึ้น ผมเจอพี่เคที่ไหนก็ต้องเจอพี่เมฆอยู่ข้างๆ ด้วยตลอด ตอนแรกก็โลกสวยหลงอยู่ในดงมโนมีความสุขมากที่พี่เขายิ้มให้และคุยด้วย แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป สติ… ก็บอกให้ผมวิเคราะห์ไตร่ตรอง ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทกันมากเลยนะเพื่อนที่ไหนจะตัวติดกันขนาดนี้เรียนห้องเดียวก็ไม่ได้เรียน เป็นคณะกรรมการนักเรียนก็ไม่ได้เป็น อยู่ชมรมเดียวกันก็ไม่ใช่ สนิทกันมากแค่ไหน สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่ สนิทกันแบบนี้มันมีอะไรพิเศษมั้ย หลายคำถามผุดขึ้นในหัวแต่ผมก็ไม่กล้าถามออกไปตรงๆ เลยต้องเก็บความสงสัยไว้กับตัวต่อไปและพยายามคิดบวกมองแต่ข้อดีว่านี่มันคือผลพลอยได้ที่พี่ทั้งสองคนเขาสนิทกัน เลิกเรียนวันนี้ผมกลับบ้านเลยไม่ได้แวะที่ไหน ช่วงนี้ฝนตกบ่อยจนผมรู้สึกขี้เกียจอยากนอนโง่ๆ ฟังเสียงฝนสักสามสี่วัน ผมเปิดประตูเข้ามาในบ้านไม่ได้คิดอะไรไม่ได้มองอะไรเลยด้วย “ไง…” เสียงคุ้นๆ นะ… ผมหันไปมองตามเสียงก็พบว่าเสียงที่คุ้นๆ นั้นมันคือเสียงพี่เมฆ “พะ…พี่เมฆ” นี่เขาเข้ามานั่งอยู่ในบ้านผมได้ยังไง ผมมองซ้ายมองขวาหาพี่ชาย ” เป็นไรทำไมนายทำหน้าแบบนั้นล่ะ?” พี่เมฆกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะมองผม ผมไม่รู้นะว่าตัวเองเผลอทำหน้าแบบไหนออกไปแต่ตอนนี้อยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้วล่ะครับ “เปล่าครับ!” ด้วยความเขินปนตกใจปนสับสนผมเลยแค่ยิ้มแล้วก็เดินขึ้นห้องไปทันที ทำไมวันนี้ถึงมาบ้านผมได้ล่ะร้อยวันพันปีไม่ยักกะมา ผมเอาแต่เดินวนไปวนมาในห้อง นี่ผมจะตื่นเต้นอะไรนักหนาพี่เขามากับพี่เคไม่ได้ตั้งใจมาหาผมสักหน่อย… เมื่อกี้ผมจะเสียมารยาทเกินไปรึเปล่านะ? ... ผมควรลงไปใหม่ชวนพี่เขาคุยอีกครั้งดีมั้ย? ... เขาจะมองว่าผมหยิ่งรึเปล่านะ? ... คิดหาเรื่องที่จะได้ลงไปเจอหน้าพี่เขาอีกครั้ง นี่ผมเป็นบ้าอะไร การที่ผมชอบใครสักคนมันทำให้ผมสูญเสียตัวตนได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ? คำตอบคือ… ใช่… เพราะผมตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างอีกครั้งกินน้ำก็ได้อ่ะ เสียงหัวเราะพูดคุยดังมาแต่ไกล ผมเดินลงมากินน้ำเงียบๆ สายตาก็มองจ้องไปที่พี่ทั้งสองคนตลอด เขากำลังนั่งเล่นเกมส์กันไม่มีใครสนใจผมเลยสักนิดนอกจาก… เขาแกล้งกัน หัวเราะให้กัน ด่ากัน และ… หยอกกัน ความรู้สึกของคำว่าหยอกมันกระทบใจผม เป็นเพื่อนกันแม่งต้องจี๋เอวใส่กันด้วยเหรอวะ? ผมยังไม่เคยจี๋เพื่อนแบบนี้เลยนะสาบาน เริ่มหงุดหงิดแล้วครับ เริ่มไม่เข้าใจว่าเขาสองคนมีอะไรพิเศษระหว่างกันหรือเปล่า ผมกลับขึ้นห้องไปด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว มันสับสนว้าวุ่นกังวลใจพยายามจับต้นชนปลายทุกอย่างขมวดปมเข้าหากัน พี่ผมมีแฟนแล้ว ผมเคยเห็นผ่านๆ และที่สำคัญเธอคนนั้นเป็นผู้หญิง เพื่อน… ผมพูดปลอบใจตัวเองว่าเป็นผมที่คิดมากไปเองเท่านั้น เปรี้ยง!!! เสียงฟ้าผ่าที่ดังก้องดึงผมให้ลืมตาตื่น ผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเสียงฝนเสียงฟ้าทำให้ผมต้องรีบปิดหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ เปรี้ยง!!! พรึบ!!! ทุกสิ่งรอบตัวตกอยู่ในความมืด ลมฝนแรงคงทำให้ไฟดับ หยิบมือถือมาดูก็พบว่ามันพึ่งจะสองทุ่ม ‘ป่านนี้แขกคนสำคัญจะกลับไปหรือยังนะ’ ผมไม่ได้แค่คิดในใจเพราะความสงสัยเลยถือไฟฉายเดินลงไปข้างล่าง แสงสว่างวูบวาบจากบนฟ้าที่กระพริบเข้ามาในจังหวะที่ไม่เท่ากันแต่ก็ทำให้ผมเห็นว่าพี่เมฆยังนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม “พี่เมฆ…” ผมเดินฉายไฟเข้าไปใกล้ พี่เมฆหันมามองผมและยิ้มให้อีกครั้งด้วยรอยยิ้มแบบเดิม ไฟดับขนาดนี้ยังมีหน้ามายิ้มใส่กันอีกนะ ผมเห็นแค่พี่เมฆคนเดียวแล้วนี่พี่เคไปไหนล่ะ? “ทำไมยังนั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับพี่เคล่ะ” “เคออกไปซื้อข้าวข้างนอกน่ะแต่สงสัยคงจะติดฝน” พี่เมฆอธิบาย “งั้นเดี๋ยวผมไปหยิบไฟฉายให้นะครับหิวรึเปล่าให้ทำอะไรให้กินมั้ย?” “เดี๋ยว! ...คิน” พี่เมฆดึงแขนผมไว้ “มีอะไรครับ” “นั่งตรงนี้แหล่ะอยู่เป็นเพื่อนกันก่อน” พูดจบพี่เมฆก็ดึงผมให้นั่งลงข้างตัว ผมวางไฟฉานบนโต๊ะนั่งนิ่งๆ ไม่กล้าขยับและไม่รู้ด้วยว่าควรจะพูดอะไรกับพี่เขาดีมั้ย ความอึดอัดปนประหม่าตื่นเต้นทำให้ผมได้แต่เบือนหน้าออกไปมองฝนเม็ดหนาที่นอกหน้าต่าง “เมื่อไหร่จะหยุดวะ!” ผมพูดกับตัวเองเพราะรู้สึกว่าอีกนานกว่าฝนจะซาและไฟจะมาได้ “ไม่ได้คุยกันเลยนะ” พี่เมฆชวนคุย “อะไรนะครับ” ผมยื่นหูเข้าไปใกล้อย่างลืมตัวเพราะได้ยินประโยคเมื่อกี้ของพี่เมฆไม่ชัดเจนเท่าไหร่ “คิน…” เสียงพี่เมฆอยู่ใกล้ผมมาก “ครับ” ผมหันหน้าไปมองพี่เมฆรู้สึกได้ว่าเสียงเขามันใกล้ผมเอามากๆ นั่นเพราะตัวผมนั้นมันเผลอขยับเข้ามาใกล้พี่เขามากจนเกินไปนั่นเอง เขาคงอึดอัด เมื่อคิดได้แบบนั้นผมก็รีบขยับออก แต่… พี่เมฆดันดึงผมไว้ด้วยการโอบไหล่ให้ตัวผมโน้มเข้าไปใกล้เขาดังเก่า ผมไม่เข้าใจว่าเขาโอบผมทำไม กำลังจะทำอะไร ต้องการอะไรจากผมกันแน่ อย่าบอกนะที่ทำตัวแปลกๆ เพราะว่ากลัวฟ้า “หอมดีนะ” “อะไรค…ครับ?” ผมไม่เข้าใจที่พี่เมฆพูด “ตัวนาย…” พี่เมฆยิ้ม “พี่พูดไรเนี่ย!” ผมทำเป็นหัวเสียรีบดันตัวออกแต่ในใจคืออยากจะร้องออกมาให้ดังๆ เชี่ย! ... นี่มันอะไรกันวะอยู่ๆ ก็มาชมว่าผมตัวหอม… “คิดว่าเราจะสนิทกันมากกว่านี้ซะอีก…แต่ดูเหมือนนายจะชอบหลบหน้าฉันนะ” “เปล่า!” ผมเถียงทันที “งั้นก็นั่งอยู่แบบนี้ห้ามไปไหน” พี่เมฆโอบไหล่ผมอีกครั้ง “พี่จะมาโอบผมทำไมเนี่ย…มันอึดอัด” ผมปัดมือพี่เมฆออกหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ “ฉันก็อึดอัด! ...” “งั้นก็ปล่อยผมดิจะมาโอบทำไม” “ไม่ใช่แบบนั้นนายไม่เข้าใจ” พี่เมฆถอนหายใจใส่ผม “พี่เมฆจะพูดอะไร? ...พี่แม่งพูดมาเลยดีกว่าผมเริ่มไม่โอเคละ” “ทำมากกว่านี้ได้มั้ยล่ะฉันอยากทำมากกว่านี้” “ทำอะไรพี่?” งงครับ??? ... “ฉันอยากกอดนาย” พูดจบเขาก็คว้าตัวผมเข้าไปกอดอย่างที่พูดไว้จริงๆ เฮ้ย!!! ...เชี่ยยยย!!!!! “ไอ้พี่เมฆ!” ผมพยายามดันตัวเองออกรู้สึกสับสนไม่เข้าใจสิ่งที่พี่เขาแสดงออกสักนิด ไม่เข้าใจ! ตื่นเต้นตกใจ! ความรู้สึกมากมายตีกันไปหมดไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าอ้อมกอดนี้มีอะไรพิเศษสำหรับผม “ฉันอยากรู้จักนาย…ยิ่งเห็นหน้ากันบ่อยๆ ฉันก็ยิ่งอยากทำแบบนี้กับนาย” “ด…เดี๋ยวพี่เมฆ!” “มันเรียกว่าอะไรนายตอบฉันที” “ไม่รู้…ปล่อยผมก่อน!” พี่เมฆไม่ปล่อยแถมยังซุกหน้าซบลงมาตรงไหล่ผมอีก นี่มันอะไรกันวะ? “ปล่อย! ...เดี๋ยวพี่เคกลับมาเห็น!” ผมขยับตัวหนี “เคยังไม่กลับ…เราอยู่กันแค่สองคน” พี่เมฆก็ยังดึงผมไว้เหมือนเก่า “แล้วไงมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่พี่ต้องมากอดผมป่ะวะ” ผมดันตัวพี่เขาออกจ้องหน้าอย่างไม่เข้าใจ พี่เขาเป็นอะไร? อยู่ๆ ก็มากอดแถมพูดอะไรแปลกๆ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็แค่ยิ้มให้พูดคุยเรื่องทั่วไปไม่เห็นจะสนใจอะไรผมสักนิด “พูดไปตั้งเยอะนายไม่เข้าใจเหรอ?” “ไม่เข้าใจ…โคตรไม่เข้าใจเลยมีอะไรก็พูดมาตรงๆ ผมไม่ใช่คนเข้าใจอะไรง่ายๆ หรอกนะถ้าพี่ไม่พูดอ่ะ” “ฉันอยากสนิทกับนายมากกว่านี้มากกว่าคนรู้จัก มากกว่าพี่น้อง อยากจับมือ อยากโอบ อยากกอด อยากหอม แล้วก็อยากกกก…” “เชี่ย! ไอ้พี่เมฆ” ผมผลักพี่เขาออกเพราะเขาแสดงออกทุกอย่างตามที่พูดเลยครับ อยากจับมือเขาก็จับมือผม อยากโอบเขาก็โอบผม อยากกอดเขาก็กอดผม อยากหอมเขาก็…หอมผม แม้สิ่งที่ผมแสดงออกคือความไม่พอใจแต่ข้างในใจคือมันดีใจสุดๆ ตื่นเต้นแล้วก็ร้อนวูบไปทั้งตัวกับสัมผัสของพี่เขา “ฉันต้องการนายมากๆ ในตอนนี้” พี่เมฆดันผมลงไปนอนก่อนจะโถมตัวเข้ามาหา “อย่า!” ผมดันหน้าอกพี่เขาไว้ในใจก็ยังคงสับสนปนระแวงสงสัย สรุปคือพี่เขาก็ชอบผมเหมือนกับที่ผมก็ชอบเขาอย่างนั้นเหรอ แม่ง… ใช่เหรอ? ... ผมจ้องพี่เมฆตรงๆ พยายามมองฝ่าความมืดเข้าไปในดวงตาเขาเพื่อหาคำตอบ ทำไมถึงพึ่งมาบอกเอาตอนนี้วะ! ผมอยากจะถามเขาดังๆ “โมโหอะไร?” “เปล่า!” ผมหลบตาเบือนหน้าหนี “นายย่นคิ้วใส่ฉัน” พี่เมฆจิ้มหว่างคิ้วผม “รู้ดีจังนะ” ผมแขวะ “ฉันยังรู้เรื่องนายอีกหลายอย่างนะแต่ตอนนี้ขอจูบได้รึเปล่า “ไอ้พี่เมฆ!” “จูบ…แค่จูบจริงๆ …” “ไม่ให้!” “งั้นต่อไปจะไม่ขอแล้วนะ”