Chapter 2 รักแรกพบ

1186 Words

“ ไอ้ชา มึงควรเลิกมองน้องเขาได้แล้ว “ เสียงของไอ้พาสขัดขึ้นขณะที่ผมมองตามร่างบางที่เดินออกไป “ เออ แล้วผีห่าอะไรเข้าสิง อยากแดกเค้กขึ้นมา “ ไอ้เตเองก็เสริมขึ้น “ พึ่งรู้ว่ามีเพื่อนขี้เสือก “ ผมตอบกลับพวกมันไปแล้วหยิบกาแฟขึ้นดื่ม แต่ยังไม่ล่ะสายตาไปจากเธอคนนั้น “ สนใจล่ะดิ “ ไอ้วินพูดขึ้นแล้ว ทำให้ผมหันมามองหน้าพวกมันนิ่งๆ “ เด็กคณะเราหรอ “ ผมไม่ตอบแต่กลับถามพวกมันแทน เพราะเห็นพวกมันคุยเหมือนสนิทกับเธอ “ เออ นั่นน้องอิงฟ้า ปีหนึ่งคณะเรา “ ไอ้เตตอบ ผมจึงพยักหน้ารับรู้ “ ทำไม สนใจมากหรอ ปกติไม่เห็นอยากรู้เรื่องคนอื่น “ “ อืม น่ารักดี “ ผมพยักหน้าตอบกลับไป “ เชี้ย “ ไอ้วิน “ เชรดดดด “ ไอ้พาส “ กูหูฝาดป่ะว่ะ “ ไอ้เต “ แม่งงงง กูอุตส่าห์เล็งน้องเขาไว้ “ ไอ้พาสบ่นขึ้นมาลอย แต่นั่นทำให้ผมตวัดสายตาขึ้นมองมันทันที “ เฮ้ยๆๆ ใจเย็น กูแค่เห็นว่าน่ารักดี “ พอมันเห็นผมมองมันอย่างงั้นมันก็รีบแก้ตัวทันที “ แต่กูมาที่นี่ทุกวัน กูไม่ยักจะเห็นน้อง “ ไอ้วินพูดขึ้น “ น้องก็เรียนมั้ยล่ะ ไหนจะกิจกรรม “ ไอ้เตพูดขึ้น “ เออ ไอ้ชาถ้ามึงอยากเจอน้องบ่อยๆ มึงต้องเข้ากิจกรรม “ ไอ้พาสหันมาพูดกับผมพร้อมยื่นข้อเสนอ “ ไม่จำเป็น “ ผมตอบปัดไป คนอย่างผมไม่จำเป็นต้องไปทำอะไรอย่างงั้น แค่สนใจผมสามารถทำความรู้จักเธอได้แน่นอน โดยที่ไม่ต้องไปเข้ากิจกรรมบ้าๆนั่น “ เฮ้ออ มึงก็เข้ากิจกรรมบ้างดิว่ะ นี่เฮียไฟบ่นกูจนไม่รู้จะบนยังไงล่ะ “ ไอ้พาสต้าถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจพร้อมพูดถึงพี่รหัสของผมที่เป็นพี่ว๊ากของคณะ “ เออ เข้าบ้าง มึงจะไม่ไปส่องสาวก็ได้ แต่กูขอล่ะ กูไม่อยากโดนเฮียไฟสั่งซ่อม “ ไอ้วินเองก็บ่นผม และผมก็รู้มาว่า อาทิตย์นี้พี่ว๊ากลงแล้วเช็คชืี่อ ซึ่งไม่มีชื่อผมอยู่ เฮียจึงสั่งให้ไอ้พวกเพื่อนผมนี่แหละซ่อมแทนผม “ ถ้ามึงไม่เห็นแก่เพื่อนอย่างพวกกู มึงก็ไปเฝ้าน้องอิงฟ้าเขาก็ได้ กูได้ยินมาว่าน้องเขาก็ฮอตอยู่น่าาา “ ไอ้วินพูดขึ้นพร้อมสีหน้าล้อเลียนจนผมต้องยกเท้าขึ้นหวังจะถีบมัน “ แหนะๆ อย่างหึงโหดสิว่ะ “ แต่มันหลบทันแล้วยังไม่หยุดพูด “ ถ้ามึงไปนะกูจะขอเบอร์น้องให้ “ ไอ้พาสเองก็ต่อรองขึ้นมา “ กูหาเองได้ “ “ โถ่ไอ้ชา มึงเป็นรองพวกกูบ้างก็ได้ มึงหวังพึ่งพวกกูบ้างกูได้ อย่าเป็นราชาตลอดสิวะ “ ไอ้วินทำหน้าเซ็ง “ เออๆ วันจันทร์กูจะเข้าก็แล้วกัน “ ผมตอบปัดรำคาญพวกมันไป ไม่ได้จะไปเฝ้าใคร ไม่ได้หวงใครเลยจริงๆ ( จ่ะ เชื่อ ) สวัสดีครับ ผมราชา ราชันย์ ไพศาลมนตรี เรียนสถาปัตย์ปีสอง ครอบครัวทำธุรกิจเกี่ยวกับเครื่องดื่ม และส่วนตัวผมก็เปิดผับ ไม่ใช่ต่อยอดธุรกิจครอบครัวนะ ความชอบส่วนตัวของผมล้วนๆ ถามว่าทำไมผมถึงมาเรียนสถาปัตย์ ทำไมไม่ไปเรียนบริหาร ผมขอตอบเลยว่า นักธุรกิจที่ประสบผลสำเร็จ ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้เรียนตรงสายมาหรอก แต่ผมก็คือหนึ่งในนั้น ผมมีเพื่อนสนิทในคณะอยู่สามคน คนแรก ไอ้พาสต้า เพื่อนตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อแม่รู้จักกัน คนที่สอง ไอ้วินเทอร์ เพื่อนตั้งแต่ประถม รู้จักกันเพราะผมไปช่วยมันตอนมันโดนรุ่นพี่ไถตังค์ คนที่สามคือไอ้เต เพื่อนสมัยประถมเหมือนกัน รู้จักมันเพราะมันเป็นเพื่อนไอ้วินมาก่อน ซึ่งตอนเด็กๆไอ้พวกห่านี่ตุ๊ดชิปหาย แต่โตมาแล้วโครตเหี้ย ผมบอกเลย และผมยังมีเพื่อนต่างคณะที่สนิทกันมานาน อย่างไอ้เทล ไอ้ไทม์ ไอ้แวน และไอ้แบงค์ พวกนั้นมันเรียนต่างคณะกับผม พ่อแม่สนิทกัน และฐานะเราก็อยู่ระดับเดียวกัน แต่สำหรับผม ฐานะไม่เกี่ยวหรอก มิตรภาพพวกผมน่ะมันอยู่ที่ใจล้วนๆ End Past RACHA “ เท่าไหร่ “ เสียงทุ้มต่ำที่ดังขึ้นทำให้ฉันล่ะสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ รอสักครู่นะคะ “ ฉันทำเป็นไม่สนใจสายตาของเขาที่มองมาแล้วหันไปคิดตังค์ให้เขา “ คิดรวมเลยมั้ยคะ “ ฉันเงยหน้าขึ้นถาม “ อื้ม “ “ ทั้งหมด 255 บาทค่ะ “ “ อื้ม ไม่ต้องทอน “ เขาพยักหน้ารับแล้วยื่นแบงค์สีเทามาให้ฉัน “ เอ่อ “ ไม่ต้องทอน แต่เงินทอนตั้งเจ็ดร้อยกว่าบาทนี่นะ มันเยอะกว่าที่เขามากินอีกนะ “ มีปัญหา “ ตาคมจ้องมองมาที่ฉันดุๆ “ ไม่ค่ะ “ ฉันตอบกลับไปแล้วหันมาเก็บเงิน “ ไปก่อนนะครับน้องอิงฟ้า “ แล้วพี่ๆก็เดินออกมา โดยไม่ลืมทักฉัน “ ค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะพี่ๆ “ ฉันตอบแล้วยิ้มให้พวกพี่ๆเขา จนพี่ๆเดินออกไปกันหมดแล้วแต่คนตรงหน้าก็ยังไม่ไปไหน “ มีอะไรรึป่าวคะ “ ฉันตัดสินใจถามเขาไป เพราะไม่อย่างงั้นเขาคงยืนมองหน้าฉันอยู่อย่างงี้แน่ๆ “ เปล่า “ แล้วเขาก็ยักไหล่ให้ฉันแล้วเดินออกไป อะไรอ่ะ กวนป่ะเนี่ย ฉันมองตามหลังเขาไปงงๆ คนแบบนี้ก็มีแฮะ “ พี่ว่าเขามองฟ้าแปลกๆน๊าาา “ พี่หน่อยเดินมากระแซะฉัน “ อะไรคะ “ ฉันทำหน้างง “ ไม่ต้องงงเลย พี่ว่าน้องคนนั้นต้องชอบฟ้าแน่ๆ “ พี่หน่อยขยายความให้ฉันเข้าใจ “ ไม่ใช่หรอกค่ะ หนูไม่รู้จักพี่เขาด้วยซ้ำ “ ฉันส่ายหน้าตอบไป “ นี่ ไม่เคยได้ยินรึไง รักแรกพบอ่ะ “ พี่หน่อยว่าแล้วเดินไปเก็บโต๊ะ ฉันจึงเดินตามไปด้วยความสับสน แล้วที่ทำให้ฉันแปลกใจอีกคือ เค้กช็อคโกแลตที่ฉันเอามาให้เขานั้นหมดจาน ทั้งที่จานอื่นๆยังมีเหลืออยู่บ้าง นี่เขากินหมดหรอ ไหนว่าไม่กินเค้ก แต่คงไม่ใช่หรอก คงเป็นเพื่อนนั้นแหละที่กิน “ แหนะ ไหนว่าเขาไม่กินเค้กไง นี่จนหมดจาน “ พี่หน่อยมองมาที่จานในมือฉันแล้วก็แซวต่อ เพราะพี่แกก็มาเสิร์ฟด้วยทำให้ได้ยินตอนที่พี่ๆพูดกับฉัน แล้วพี่แกก็เดินไป ไม่ได้อยู่ฟังจนหมด “ ยังไงน๊าาา “ แล้วพี่แกก็เดินไป ทิ้งระเบิดไว้ให้ฉันคิดตามคำพูดของแกตอนแรกๆ รักแรกพบงั้นหรอ เม้นไลค์ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more