เหนือบัลลังก์ยังมีเมีย

คำสั่งจากคุณหญิงย่า #2

หลังจากผ่านไปค่อนวัน สี่หนุ่มหนึ่งสาวแห่งทายาทตระกูลเตชะโภคินทร์ก็นั่งเอามือกุมหัวราวกับคนโดนทุบด้วยค้อนจนชาไปทั้งตัว หลังจากที่ผลัดกันไปเข้าไปพบคุณหญิงย่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งสี่คนมานั่งรวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวลที่ไม่อาจปกปิดได้มิด

ซ้ายมือสุดคือหลานสาวคนเล็กของบ้าน สาวน้อยแสนสวยวัยยี่สิบปีในชุดเดรสยาวคลุมเข่าสีฟ้าอ่อนดูน่าเอ็นดูสมวัย เธอเป็นคนที่ดูเหมือนจะเครียดน้อยที่สุดจากทั้งหมด

“น้องดาวขออนุญาตออกความเห็นเป็นคนแรกนะคะพี่ ๆ น้องคิดว่าน้องยังไม่สมควรแต่งงานค่ะ น้องยังเรียนไม่จบ ยังอยากใช้ชีวิตวัยรุ่นอยู่เลย เรื่องนี้คงต้องขอยกให้พี่ ๆ อาวุโสกว่านำไปก่อนแล้วกันค่ะ ต้องรบกวนด้วยนะคะ"

“ผมเองธุรกิจนำเข้ารถก็เพิ่งตั้งตัวได้ ไม่สะดวกมีเมีย ใครไหวก็ไปก่อนได้เลยครับ” ณตะวันรีบปฏิเสธตามมาอีกคน เรื่องแต่งงานสำหรับเขาเหมือนยาขม ถ้าเป็นแต่งรถละว่าไปอย่าง

พายุไหวไหล่เบา ๆ อย่างไม่แคร์โลก เมื่อมีคนอ้างเรื่องอายุขึ้นมาก่อนแล้ว “งั้นผมก็คงต้องขอบายด้วย เพราะอายุผมกับตะวันห่างกันแค่ปีเดียว พี่ไทม์กับพี่ทะเลเชิญก่อนเลยครับ ผมเพิ่งพ้นเบญจเพสมาได้สามปี ยังอยากโฟกัสกับงาน… ทนายความอย่างผมมีคดียาก ๆ อีกมากมายที่จะเข้ามาท้าทาย ถ้าต้องแบ่งเวลาไปสร้างครอบครัว ผมคงเฉาตายแน่ ๆ อีกอย่างผมยังไม่มีคนรัก พี่ ๆ ที่แก่ เอ๊ย! เฒ่า เอ๊ย! อาวุโสกว่า ช่วยรับคำขอคุณย่าไปแทนผมด้วยแล้วกันนะครับ"

สมุทรตบเข่าฉาด พูดตามออกมาด้วยเหตุผลที่แทบจะลอกกันมาเกือบหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ “น้องดาวกับพายุพูดถูกแล้ว ผมอายุสามสิบยังน้อยกว่าไอ้พี่ไทม์ตั้งสองปี ดังนั้นเรื่องแต่งงานมีทายาทนี่ควรยกหน้าที่ให้พี่ใหญ่สิ มันถึงจะถูก ใช่ไหมครับพี่ชายสุดที่รักของผม"

สมุทรแกล้งเหน็บเบา ๆ ถึงสีหน้าจะยิ้มแย้ม แต่พี่น้องคนอื่น ๆ ดูออกว่ากำลังกวนประสาทคนเป็นพี่เสียเต็มที่ บัลลังก์ที่รับฟังทุกเหตุผลแล้วก็เงียบเพราะเถียงไม่ออก ทว่าภายในใจกลับกู้ร้อง อยากจะให้น้อง ๆ รู้เหลือเกินว่าเขานั้นก็ยังไม่พบรักแท้เหมือนกัน แถมเรื่องแต่งงานยังไม่ใช่เรื่องเล็กในชีวิต คนที่เป๊ะเสียยิ่งกว่าไม้บรรทัดจึงไม่อยากทำแบบขอไปที แต่ถ้าหากถึงคราวจำเป็นแล้ว ก็คงต้องก้มหน้ารับกรรมยอมทำไปตามคำขอคุณย่าผู้เป็นที่รัก

“พี่ตะวันคะ… พี่ไทม์เขาเครื่องช็อตไปแล้วมั้ง เงียบไปเลย…” ณดาวกระซิบกระซาบกับคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ณตะวันจึงตอบกลับพร้อมยักไหล่

“ช็อตก็ต้องกู้ขึ้นมาให้ได้ เป็นพี่ใหญ่ก็ต้องทำเพื่อน้อง ๆ แล้วนี่เรากลับกันได้หรือยัง พี่จะไปดูรถที่โชว์รูมหน่อย เฮ้อ อยากทำงาน ไม่อยากมีเมียเลยโว้ย"

ณดาวเห็นว่าพี่ชายทำตัวขี้หงุดหงิดอีกแล้วก็เบะปากอยากจะงอแง เลือกคุยข้ามหัวไปยังพายุที่นั่งอยู่ถัดไปแทน

“แล้วพี่พายุล่ะคะ คิดยังไงบ้างกับเรื่องนี้ มันเหมือนพวกเรามัดมือชกพี่ไทม์เกินไปหรือเปล่าน้า" ยัยเด็กแสบพูดด้วยรูปประโยคที่เหมือนจะเป็นห่วง แต่จริง ๆ แอบสบายใจไม่น้อยที่ไม่ต้องรับหน้าที่แต่งงานตามคำขอของคุณย่า ให้ความหนักใจไปตกอยู่ที่คุณลูกพี่ลูกน้องผู้อาวุโสที่สุดอย่างบัลลังก์แทน

“ไม่หรอกน่า คนอย่างพี่ไทม์ แค่กระดิกนิ้วก็มีเจ้าสาวมาให้เลือกเป็นกระบุงแล้วละ เราไม่ต้องไปห่วงเขาหรอก รับรองไม่เกินสองเดือน คุณหญิงย่าได้จัดงานมงคลแน่” พายุตอบกลับพร้อมกับกอดอกเชิดคอขึ้น “หรือต่อให้พี่ไทม์หาไม่ได้ พี่ก็ไม่แต่งเด็ดขาด ไม่มีทาง"

“เหอะ ไอ้เด็กเอาแต่ใจ” สมุทรทำท่าทางกอดอกล้อเลียน “เดี๋ยวอีกหน่อยทนายเนื้อหอมอย่างนายก็ต้องได้แต่งงานอยู่ดี ไม่ต้องทำมาเป็นพูดหรอก"

“เป็นแบบนั้นผมก็ไม่ติดหรอกครับ แต่คนขี้เหนียวอย่างพี่ทะเลก็ระวังจะไม่มีเจ้าสาวมาให้เจียดสินสอดนะค้าบ"

“อะแฮ่ม…” บัลลังก์ยืนขึ้นเต็มความสูง แม้ใบหน้าจะแสดงออกถึงความเหนื่อยหน่ายใจมากแค่ไหนแต่ก็ต้องพยายามรักษาท่าทีเอาไว้ไม่ให้น้อง ๆ ต้องใจเสีย “ได้… พี่นี่แหละจะเป็นคนทำตามคำขอของคุณหญิงย่าเอง…”