น้ำพราวเมินอิงอร หญิงสาวเดินไปนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาหน้าห้องประธานบริษัท รอเวลาให้บัลลังก์มาคุยกันให้รู้เรื่อง แม้สถานะของเธอจะไม่มีสิทธิ์ไปหึงหวงอะไรเขา แต่ก็อยากรับรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ทั้งที่เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงที่สนิทและรู้ใจเขามากถึงขนาดนั้น
แค่เพราะไปช่วยธุรกิจของพ่อที่เชียงใหม่ไม่กี่เดือน จะทำให้คนอย่างบัลลังก์มีคนรักเป็นตัวเป็นต้นถึงขั้นประกาศออกสื่อขนาดนั้นเชียวหรือ
“เรื่องนี้มันต้องมีอะไรอีกแน่ ๆ” ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงอมชมพูพึมพำเบาแผ่ว น้ำพราวนั่งจับเจ่าอยู่กับเรื่องนี้อยู่นานจนไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่เธอรอพบอยู่ได้มาถึงหน้าห้องทำงานแล้ว
“น้ำพราว?”
“ไทม์…” หญิงสาวลุกขึ้นยืน น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงอาบแก้มจนบัลลังก์ตกใจ
“ทำไมกลับมาจากเชียงใหม่ไม่บอกกันล่วงหน้าล่ะ แล้วนี่ร้องไห้ทำไม”
“…” น้ำพราวเม้มริมฝีปาก รีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม “ไม่มีอะไรหรอกไทม์ น้ำพราวก็แค่
