His Property

Prologue

Nasa may terrace ako kasama ng mga kaibigan ko umiinom habang tinatanaw ang mga bisitang nasa maluwag na hardin ng aming mansion.

Tonight is my parents grand wedding anniversary where lots of business partners, some artists aside from our families and friends are gradually invited.

" come on Red. Lossen up. It's been five years. Hindi magiging masaya si Karisma kung makikita ka niyang ganyan pa rin. We miss you bro. Damn this is so gay."

Yeah, it's been f*****g five years but I feel like it's yesterday.

I'm still grieving.

I'm still hurt.

Her smile keep popping in my head.

Her laughters keep lingering on my ears.

Her smell, soft skin keep haunting me.

I can’t see myself capable of loving someone else.

My heart keep looking for her. My heart keep missing her. My heart only want is her.

How can I forget her? How will I do that? I feel like I'm cheating on her everytime I try to talk with other girls.

Hanggang kelan ko mararamdaman ang napakalaking kahungkagan sa aking puso na dulot ng pagkawala niya?

Damn! Ni hindi ko man nagawang ipakilala siya sa pamilya ko.

Hindi ko man lang naiparanas sa kaniya ang buhay na gusto kong maranasan niya sa piling ko..

Hindi ko man lang sya naipagmayabang sa mga pinsan ko.

Lahat ng binuo kong pangarap para sa aming dalawa ay wala man lang natupad.

Sa isang iglap ay parang bulang naglaho.

Minsan gusto kong tanungin ang panginoon. Bakit siya pa? Bakit hindi na lang yong mga taong masasama. Bakit biglaan naman?

Bakit ang ikli ng panahon na nilaan niya para sa aming dalawa?

Kung kukunin niya rin lamang ito sa akin ng maaga, bakit kelangan niya pa kaming pagtagpuin? Sana kinuha niya na rin ako.

Ano pa ang silbi ko sa mundo kung yong taong bumubuo ng mundo ko ay wala na?

Baby, please nasaan ka man ngayon. I'm begging you. Baby please. Take this pain away. I miss you so bad like every single day I'm dying thinking that I'm left alone in this world.

Save me please..

Ilang minuto na akong nakapikit habang pinapakalma ang aking sarili dahil ang hirap huminga.

I've been like this for the past five years sa sobrang pangungulila ko sa kaniya malapit na akong mabaliw.

"Holly shit.!" Narinig ko ang malutong na mura ni Nathan but still ignoring him.

I'm savouring the last moment of my memories with her. May be after this I will be okay.

I try to move on.

Baby you me to move on right?

I hope you'll help me out this.

"Bro sino yang kasama- di ba si ate Mandy yan?" Pagkarinig ko sa pangalan ng aking nakakatandang kapatid ay agad akong nagmulat.

Dahil hindi lahat ng okasyon sa aming pamilya ay umaattend ito. Mandalas ay hindi.

Pero ang mas nagpagulat sa akin ay ang babaing kasama nito.

Agaran akong napatayo sa aking kinauupuan.

"Bro.!" Tawag sa aking ni Nathan at Kiro pero tuloy- tuloy ang lakad ko pababa. Kasing bilis ng lakad ko ang bilis ng t***k ng puso ko.

Damn it!

I know I'm not hallucinating, ganon rin ang mga kaibigan ko. Mabilis kong narating ang hardin at hindi magkandatuto ako sa paglingon.

Agad kong nahanap ang pwesto nila mommy at nasa harap nila si ate with the woman who looks like my wife. Maikli lamang mga buhok nito.

What a coincidence.

Mabagal ang naging hakbang ko habang papalapit sa kanila.

"Ate." Tawag ko kay ate pero ang mga mata ko ay nakatutok lang sa babaing kasama nito.

Fuck! Wala talagang pinagkaiba. Ang buhok lang nito at ang posture nito.

She's the matured version if my Karisma.

"Lilbro. Ang laki laki mo na. I miss you..

I want you to meet my daughter Rishka. " matagal bago naproseso ng utak ko ang sinabi ni ate at ganon na lamang ang panlulumo at tindi ng nararamdaman kong galit. My emotions overflow ang saya at sakit ay sobra sobra.

No! Hindi ko 'to matatanggap.

Hindi maaari.

"What?" Medyo napalakas ang pagkakasabi ko kaya nagulat sina mama, papa, ate and the girl. Magpalit palit ang tingin ko kay ate sa babaing kuno ay anak niya.

"O bat hindi ka masayang malaman na may anak ako? She's Rishka. Your niece." Lalong nangunot ang noo ko. At imbis na masiyahan ay lalong naiinis.

Hindi ako makakapayag. Hindi ko mapapayagan!

"No. No way." Nawala ang ngiti sa labi ni ate pati na rin ang parents namin ay nagugulat sa akin inaakto. Nanginginig ang mga boses ko habang sinasabi ko ang mga yon.

"Red. What's going on son?"

"Na- nabigla lang ako. Pa- pasensya na. I have to go."

"Pero kararating ko lang bunso saan ka pupunta? Hindi ba pweding ipagpaliban yan?"

Umiling ako at agad na tumalikod. Wala na akong lakas na bigyan pa ng isa pang tingin ang babaing kamukha nya.

I don't want to lose myself more so I should go before I go insane.

Kailangan kong umalis para hindi makagawa ng eksena na pagsisisihan ko lang sa huli.

Pero bago ko mabuksan ang kotse ko ay agad akong napaisip. Ni minsan walang nabanggit si ate na nagka anak siya.

Natatandaan ko sa mga nagdaang okasyon na dumalaw ito ay inaabot siya ng mga linggo bago bumalik sa hospital na pinagtatrabauhan niya.

So who's watching her daughter everytime she wasn't around?

Possible kaya na ampon lang ito ni ate?

Ayaw kong isipin pero may seventy percent akong pakiramdam na baka tama ang kutob ko.

O kung mali man ay wala na akong magagawa. Tatanggapin ko na lang na ganon na lang talaga kaikli ang oras o panahon para sa aming dalawa.

But what if tama ang kutob ko?

Hell, I will do my very best to make her mine again. Kahit ang makabangga ko pa ay sarili kong pamilya o kaya si ate.

Akin siya. Hindi ako makakapayag na hindi siya maging akin muli.

Si kamatayan nga hinamon ko mapasakin lang siya, pamilya ko pa kaya.

I have the right to claim her tho.

She is my wife. In the eye of God we're married.