SCP Midnight Glaze

ตอนที่ 12 : เงาในกระจกและการวิจัยที่ถูกลืม

เสียงซ่าเบา ๆ ดังขึ้นจากทีวี เหมือนคลื่นสัญญาณรบกวน ก่อนที่ภาพขาวดำจะเผยการทดลองบางอย่างเกี่ยวกับ นกฮัมมิ่งเบิร์ด

อี๋หวังสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบกดปิดทันที ใบหน้าของเขามีเงามืดปกคลุม ริมฝีปากบางขบแน่นเหมือนคนกำลังซ่อนความจริงบางอย่าง

“ฉัน…ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

น้ำเสียงเขาต่ำกว่าปกติ เหมือนพยายามปิดบังความรู้สึกอะไรบางอย่าง

เขาลุกขึ้นเดินหายไปทางประตูด้านใน ทิ้งให้ผมนั่งอยู่คนเดียวในห้องเงียบ ๆ

เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที เสียง ปัง!! ปัง!! ดังสนั่นจากห้องน้ำ ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก

ผมรีบวิ่งไปที่หน้าประตูแล้วพยายามหมุนลูกบิด แต่มันถูกล็อคแน่นไม่ขยับเลย

เสียงดังโครมครามจากด้านในเหมือนมีใครกำลังอาละวาด ผมใจเต้นแรงด้วยความกังวล ก่อนจะเงยหน้ามองผ่านบานกระจกเล็ก ๆ ด้านบน

สิ่งที่เห็นทำให้หัวใจผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ—

อี๋หวังกำลังก้มหน้ามองเงาตัวเองในกระจก แววตาคมกริบเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ริมฝีปากขยับพึมพำเหมือนกำลังคุยกับใครอีกคน

ผมรีบถอยออกมา รู้สึกว่าถ้าอยู่ต่อไปอาจจะโดนลากเข้าไปด้วย

ความอยากรู้อยากเห็นชนะความกลัว มือผมคว้ารีโมททีวีขึ้นมาอีกครั้งแล้วกดเปิด

หน้าจอสีฟ้าแตกเป็นลายเส้น ภาพสั่น ๆ ก่อนข้อความสีขาวจะปรากฏขึ้น

[โครงการ NG90-1: การดัดแปลงพันธุกรรมนกฮัมมิ่งเบิร์ด]

ชายในชุดอวกาศสีขาวปรากฏขึ้น เสียงของเขาเย็นชาไร้อารมณ์

> “นกจำนวน 977 ตัว ถูกฝัง เมล็ดปะการังเรืองแสง ไว้ที่หัวใจ เพื่อทดสอบความสามารถในการอยู่รอดในชั้นบรรยากาศของปี 2XXX”

ภาพตัดไปที่กล่องโปร่งใสคล้ายอุกกาบาต ภายในคือนกฮัมมิ่งเบิร์ดนับร้อยกำลังกระพือปีกสั่น ๆ ก่อนนักวิจัยจะฉีดสารเหลวคล้ายคริสตัลลงไปในร่างพวกมัน

เสียงกรีดร้องเล็ก ๆ ดังแหลมบาดหู บางตัวดิ้นจนกระดูกหัก บางตัวหยุดขยับทันที ร่างกลายเป็นก้อนหินสีแปลกประหลาด—ทองคำ เพชร ทับทิม เหล็ก—ราวกับร่างกายแปรสภาพเป็นแร่ธาตุจากโลกที่ไม่เคยมีมาก่อน

“เมื่อทดลองไป 100 ตัว ผลล้มเหลว… ร่างที่เหลือกลายเป็นแร่หรือแตกสลาย เราจึงปรับเปลี่ยนสารเคมีต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งนกตัวสุดท้ายหมดไป”

เสียงบันทึกแห้งแล้งไร้อารมณ์ แต่ภาพนกถูกยัดเข้าไปทีละตัว ๆ ทำให้ผมแทบอาเจียน

จู่ ๆ ภาพก็ตัดมาที่ข้อความสุดท้ายบนจอ

[ตัวอย่างที่รอด : 1 / 977]

ผมเบิกตากว้าง—

ก่อนจะรู้สึกได้ถึงเงาดำข้างตัว

อี๋หวังยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งที่เมื่อครู่ผมยังได้ยินเสียงเขาในห้องน้ำ

แววตาของเขานิ่งสนิทเหมือนกำลังจับผิด ผมรีบกดปิดทีวี แต่ช้าไป—รีโมทในมือถูกแย่งไปอย่างง่ายดาย เขาโยนมันไปที่มุมห้องด้วยท่าทางไม่พอใจ

ทันใดนั้น ใบปลิวที่ผมถืออยู่ในมือเปลี่ยนไปเอง

[กฎข้อถัดไป]

ทำให้อี๋หวัง**ดี ภายใน 1 ชั่วโมง

ผมหน้าซีด หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมา พยายามสื่อสารกับทีมนักวิจัยในหูฟัง แต่สัญญาณกลับเงียบสนิท

“ง้อคนต้องทำยังไง… ฉันไม่เคยมีแฟนสักหน่อย…” ผมพึมพำกับตัวเองอย่างจนปัญญา

แต่ทันใดนั้นผมก็นึกออกว่า—อี๋หวังชอบของหวาน เวลาที่เขาหงุดหงิดจะกินน้ำตาลตลอด ผมรีบลุกขึ้นจะไปที่ครัว

หมับ! มือเย็นเยียบของอี๋หวังคว้าข้อมือผมไว้แน่น เขาดึงแรงจนร่างผมล้มลงบนตักของเขา

“ใครอนุญาตให้นายลุกออกไป?” น้ำเสียงเรียบแต่กดดันจนผมหายใจไม่ออก

ผมกัดปากแน่น ความกดดันทำให้ริมฝีปากแตก เลือดสีแดงสดซึมออกมาเล็กน้อย

อี๋หวังชะงัก มองเลือดนั้นด้วยสายตาแปลกประหลาด ก่อนใช้มือยกคางผมขึ้นแล้วโน้มหน้าลง—

ริมฝีปากเขาประกบกับผมอย่างรุนแรง

รสชาติเข้มข้นของเลือดผสมกับความร้อนผ่าวจากลมหายใจทำให้ร่างกายผมร้อนวูบวาบ หัวใจเต้นแรงจนหูอื้อ

เสียงจูบสะท้อนก้องไปทั่วห้องเงียบงัน

“หวาน…มาก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงพอใจ พร้อมรอยยิ้มโรคจิตบาง ๆ

ทันใดนั้นเสียงของนักวิจัยก็ดังขึ้นในหูฟัง

“โอ้…ขอโทษที เพิ่งไปเอากาแฟมา นายทำได้ดี บีนนี่—ภารกิจนี้ผ่านไปอีกหนึ่งก้าว”

ผมกำหมัดแน่น ตัวสั่นจนห้ามไม่อยู่… เพราะผมรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่ความรัก แต่มันคือการทดลองที่ไม่มีวันหลุดพ้น