ตอนที่ 4 : วินิจฉัยบีนนี่
639 Words
เสียงเครื่องจักรหึ่งเบา ๆ ก้องอยู่ในห้องปฏิบัติการสีขาวเย็นยะเยือก ผมยังถูกตรึงแขนขากับเตียงโลหะเหมือนเดิม ทุกครั้งที่ขยับก็ได้ยินเสียงโซ่เหล็กเสียดสีกันดัง แกร๊ง
เบื้องหลังประตู ผมได้ยินเสียงนักวิจัยสนทนากันอีกครั้ง
“เราได้ข้อมูลครบแล้ว” น้ำเสียงจริงจังของชายวัยกลางคนดังขึ้น “SCP-XXXX หรือ Midnight Gleze…มีพฤติกรรมชัดเจนกว่าที่คิด”
เสียงหญิงนักวิจัยตอบกลับ “ตอนเช้า มันจะสวมร่างเป็นมนุษย์ชายรูปร่างสูง ผมขาว ใส่ชุดธรรมดา ๆ แล้วเดินไปทั่วหมู่บ้าน แจกใบปลิวเชิญชวนให้มาสมัครงานร้านโดนัท ไม่มีใครสงสัย…ทุกคนคิดว่าเป็นแค่หนุ่มหน้าตาดีที่ทำการตลาด”
ผมหายใจติดขัดทันที—ภาพชายผมขาวคนนั้นผุดขึ้นมาในหัว เขาคือคนที่เคยจูบผมในร้านวันนั้น…
หญิงนักวิจัยพูดต่อ “แต่พอกลางคืน เมื่อถึงเวลา 00:01 มันจะกลายเป็นร้าน Midnight Gleze ร้านโดนัทเต็มรูปแบบ มีพื้นที่ภายในกว้างขวางเกินกว่าที่ตึกภายนอกควรจะบรรจุได้ โต๊ะ 18 ที่นั่ง ฝั่งละ 6 เรียงเป็นระเบียบ และเหมือนกับร้านที่เปิดรับลูกค้าจริง ๆ”
ชายวัยกลางคนถอนหายใจหนัก ๆ “แล้วทุกครั้งที่มีคนเดินเข้าไป…ส่วนใหญ่ไม่เคยกลับออกมาอีก”
“ใช่ค่ะ” นักวิจัยหญิงกดปุ่มบางอย่างบนจอภาพ เสียง ติ๊ด ดังขึ้น ก่อนที่หน้าจอตรงผนังจะฉายภาพถ่ายสีซีด ๆ
ผมเหลือบตาไปเห็น มันคือรูปถ่ายที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
ชายผมขาวร่างสูง—เหมือนเดิมทุกประการกับที่เควินเคยเล่าในมือถือ—ยืนอยู่กลางร้าน ในภาพเขาไม่ได้เปลี่ยนเป็นโดนัท หรืออะไรแปลกประหลาดเลย เพียงแค่ยืนเฉย ๆ แต่ดวงตาที่มองมาทางกล้องนั้น…เหมือนจะมองทะลุออกมาจ้องตาผมที่กำลังนอนอยู่ตรงนี้
ผมกลืนน้ำลายฝืดคอ ความรู้สึกเย็นเฉียบไหลไปทั่วกระดูกสันหลัง
“มันไม่เคยเปลี่ยนรูปทรง” นักวิจัยหญิงพูดต่อ “ไม่ว่ากี่ครั้งที่มีคนเห็น—ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน—ร่างนั้นก็คือร่างเดิม ผู้ชายสูงโปร่ง ผมสีขาว และ…รอยยิ้มที่เหมือนกำลังรอใครบางคน”
“ใครบางคนที่หมายถึง…” ชายวัยกลางคนหันมามองทางห้องที่ผมถูกขังอยู่
หญิงนักวิจัยหันไปสบตาเขา แล้วพูดเสียงเบาแทบกระซิบ
“ก็คือเด็กคนนี้…บีนนี่”
หัวใจผมกระแทกแรงจนเจ็บอก ไม่นะ…ไม่ใช่ฉัน…ทำไมต้องเป็นฉันด้วย…
เสียงชายวัยกลางคนดังขึ้นชัดถ้อยชัดคำ “ทางเลือกเดียวคือส่งเขาเข้าไปในร้านนั้น เขาคือคนเดียวที่มันเลือก และคนเดียวที่มันยอมให้เข้าใกล้โดยไม่ถูกกลืนหายไป”
หญิงนักวิจัยเสริมทันที “เราจะเสริมร่างกายเขา…ปรับพันธุกรรมให้ผลิตเลือดได้เร็วขึ้น ทนทานมากขึ้น เขาจะอยู่รอดได้แม้ในสภาพนั้น”
“แล้วราคาที่ต้องจ่ายล่ะ”
ห้องเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่หญิงนักวิจัยจะตอบด้วยเสียงเย็นชา
“ราคาคือเขาจะไม่มีวันหนีมันพ้นอีกต่อไป ไม่ว่าที่ไหน ไม่ว่าเมื่อไร SCP จะตามเขาไปเสมอ”
ผมสั่นไปทั้งร่าง น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว พยายามตะโกนออกมาแต่เสียงกลับสั่นเครือ
“ผะ…ผมไม่อยาก…ผมไม่อยากเป็นคู่กับมัน…”
ทันใดนั้น หมอกขาวก็ถูกปล่อยเข้ามาในห้อง กลิ่นฉุนแทรกเข้าปอดจนสติเริ่มเลือนหาย
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนทุกอย่างดับมืดลงคือคำสั่งของนักวิจัย
“เตรียมการทดลองขั้นต่อไป…เขาต้อง ‘เปลี่ยนร่าง’ ให้ทันคืนนี้”
- Writer
